Een vroege diagnose en behandeling van auto-immuunziekten is belangrijk. Niet alleen helpt het je om de conditie te begrijpen en te beheren, maar het biedt je ook de beste kans om permanente fysieke schade te vermijden of te beperken.
Diagnose
Diagnose van een auto-immuunziekte kan een frustrerend maar belangrijk proces zijn. Zoals met vele aandoeningen, is de diagnose van een auto-immuunziekte een combinatie van verschillende soorten onderzoeken:
- Individuele symptomen: Uw symptomen zijn wat u ertoe brengt om naar een arts te gaan. Symptomen zoals vermoeidheid zijn moeilijk uit te leggen, persoonlijk en medisch. Maar uw symptomen vormen een belangrijk onderdeel van uw diagnose. Als u gewrichtspijn heeft, maar laboratoriumtesten geen definitieve oorzaak onthullen, kunt u de diagnose ongedifferentieerde bindweefselziekte (UCTD) krijgen.
- Laboratoriumtests: Labowerk is een standaardonderdeel van de diagnose van een auto-immuunziekte, maar geeft mogelijk geen definitieve resultaten aan het begin van uw symptomen. Auto-immuunziektesymptomen komen soms en gaan, dus klinisch werk geeft u niet altijd een duidelijk antwoord. Auto-immuunziekten van de schildklier zijn echter aandoeningen die vaak kunnen worden geïdentificeerd met behulp van bloedtesten.
- Lichamelijk onderzoek: Het is belangrijk om contact te hebben met uw arts wanneer u blijvende of verontrustende symptomen hebt. Als u een auto-immuunziekte vermoedt, werk dan met een arts met ervaring in het gebied, of iemand die bereid is u door te verwijzen naar het juiste type specialist.
Er zijn tijden dat een specifieke diagnose mogelijk is. Bij deze gelegenheden kan een gepaste behandeling soms de symptomen volledig stoppen en kunt u leren hoe u proactief kunt reageren wanneer de symptomen terugkeren.
Uw arts kan u adviseren over het mogelijke verloop van uw auto-immuunziekte. Dat gezegd hebbende, vanwege het chronische, onvoorspelbare karakter van auto-immuunziekten, kan uw arts u een idee geven van de weg die voor u ligt, met ruimte om te zien hoe de toestand zich in uw unieke situatie manifesteert.
Bespreek, vanwege die onvoorspelbaarheid, met uw arts over monitoring, inzicht in triggers, medicijnen en behandelingsmethoden die het beste zijn voor uw specifieke geval.
Behandeling
Terwijl een auto-immuunziekte in remissie kan gaan, zal het waarschijnlijk een levenslange zorg voor u zijn. Dat gezegd hebbende, met de juiste behandeling en medische zorg, kunt u genieten van een goede kwaliteit van leven.
Omdat een auto-immuunziekte optreedt wanneer uw immuunsysteem uw eigen cellen of organen, als vreemde lichamen, vergist, is ontsteking een veel voorkomend probleem. Je immuunsysteem houdt zijn mechanismen in stand om een phantom-infectie te bestrijden.
Een groot deel van de behandeling van auto-immuunziekten omvat het beheersen van de gevolgen van die ontsteking. Bij diabetes type 1 wordt bijvoorbeeld insuline voorgeschreven om de bloedsuikerspiegel te beïnvloeden. Dit helpt vasculaire en orgaanschade te voorkomen.
Bij andere ziekten, zoals RA of lupus, vertraagt of stopt medicatie ontstekingsacties die gewrichten en organen zoals de nier vernietigen. Typen immunosuppressieve medicatie zijn onder meer:
- Corticosteroïden (prednison)
- Methotrexaat
- Cyclofosfamide
- Azathioprine
- Cyclosporine
Behandeling van auto-immuunziekten door middel van onderdrukking van het immuunsysteem is een delicate evenwichtsoefening.
Vertraging van de aanval van het immuunsysteem op de eigen cellen en weefsels vermindert de symptomen en bespaart uw gezondheid. Toch kunnen deze medicijnen ernstige bijwerkingen hebben, en bent u vatbaarder voor infecties en ziekten, wanneer de functie van uw immuunsysteem afneemt.
Zelfs als uw toestand in remissie gaat of als een stadium waarin de symptomen niet actief zijn, zijn medicijnen en controle nog steeds vereist. Wanneer medicatie wordt gestopt, zelfs wanneer ziektesymptomen niet aanwezig zijn, keert de aandoening vaak terug.
Naast onderzoek naar preventie en betere diagnose van auto-immuunziekten, blijft onderzoek zoeken naar behandelingen en medicijnen die minder of minder ernstige bijwerkingen hebben.
