Wat is transitioneel celcarcinoom (TCC)?

Hoewel blaaskanker geen type kanker is waar we het over hebben, bijvoorbeeld longkanker, borstkanker of melanoom, is het in feite de vierde meest voorkomende kanker bij Amerikaanse mannen en de negende meest voorkomende bij Amerikaanse vrouwen. Volgens gegevens van de Centers for Disease Control and Prevention krijgen jaarlijks meer dan 55.000 mannen en 17.000 vrouwen blaaskanker in de Verenigde Staten.

Van deze, bijna 16.000 – meer dan een op de vier – zal sterven als gevolg van een maligniteit.

Het meest voorkomende type blaaskanker wordt transitioneel celcarcinoom (TCC) genoemd. Ook bekend als urotheelcarcinoom (UCC), ontstaat TCC uit de binnenwand van de urinewegen, toepasselijk genoemd het tijdelijke urotheel.

TCC kan zich in weefsels van overal langs het kanaal ontwikkelen, waaronder:

• De renale sinus (de holte in de nieren)
• De ureter (de buisjes die de nieren met de blaas verbinden)
• De binnenwand van de blaas
• De urethra (de urethra buis waaruit de urine uit het lichaam wordt verdreven)
• De urachus (het overblijfsel van het foetale kanaal tussen de blaas en de zee)

TCC wordt beschouwd als de op één na meest voorkomende oorzaak van nierkanker wanneer het de renale sinus betreft.

Tekenen en symptomen

Symptomen van TCC zullen variëren afhankelijk van de locatie van een tumor. Ze lijken vaak op symptomen van een ernstige nierinfectie waarbij een persoon last heeft van pijnlijk urineren en lage rug / nierpijn.

Omdat de ziekte zoveel andere mogelijke oorzaken (waaronder blaasontsteking, prostaatinfectie en overactieve blaas) nabootst, worden er meestal diagnoses gesteld wanneer de kanker geavanceerder is.

Tegelijkertijd is TCC een langzaam ontwikkelende kanker met een latentieperiode van ergens tot 14,5 jaar, volgens het National Cancer Institute.

In het vroegere precancer stadium kunnen de symptomen vaak vaag tot niet-bestaand zijn. Het is meestal alleen wanneer een maligniteit wordt gevorderd dat veel van de meer vertellen-verhalen verschijnen.

Om deze redenen wordt bij mannen van 50 jaar en ouder 89 procent van de diagnoses gesteld. Hiervan wordt 20 procent gediagnosticeerd met stadium III-kanker, terwijl bijna één op de vier metastatische ziekte heeft (waarbij de kanker zich naar andere delen van het lichaam heeft verspreid).

Afhankelijk van het stadium van de ziekte, kunnen de symptomen van TCC zijn:

• Zichtbaar bloed in de urine (bruto hematurie)
• Pijnlijk of moeilijk plassen (dysurie)
• Veelvuldig urineren
• Een sterke drang om te plassen maar onvermogen om dit te doen
• Flank pijn aan de ene kant van de rug net onder de ribben
• Vermoeidheid
• Gewichtsverlies
• Verlies van eetlust
• Hoge koorts met overvloedig zweten
• Gezwollen onderste ledematen (oedeem), meestal in een later stadium van de ziekte

Oorzaken en risicofactoren

Mensen gaan er vaak van uit dat kanker van de blaas of nieren wordt veroorzaakt door blootstelling aan gifstoffen die we binnenkrijgen, of het nu verontreinigd water of chemicaliën in ons voedsel zijn. Voor het grootste deel is dit niet het geval. Hoewel gifstoffen absoluut gekoppeld zijn aan de ontwikkeling van TCC, zijn het meestal de soorten die we gedurende lange tijd inademen.

De belangrijkste hiervan is sigarettenrook.

Meer dan de helft van alle TCC-diagnoses bij mannen en meer dan een derde bij vrouwen worden geassocieerd met zwaar roken. Bovendien lijken het risico en het stadium van de ziekte direct verband te houden met het aantal jaren dat een persoon heeft gerookt en de dagelijkse frequentie van roken.

Volgens onderzoek van het Memorial Sloane-Kettering Cancer Center in New York is blaaskanker bij rokers niet alleen vaker voor, maar meestal ook invasiever dan bij niet-rokers.

De oorzaak voor deze associatie is niet helemaal duidelijk, maar sommige hebben de hypothese dat langdurige blootstelling aan tabaksrook chromosomale veranderingen in epitheliale weefsels veroorzaakt die aanleiding geven tot laesies en kanker.

Het risico is het grootst bij personen die meer dan 15 sigaretten per dag roken.

Andere risicofactoren voor TCC zijn onder meer: ​​

• Oudere leeftijd, waarbij ongeveer 90 procent van de gevallen voorkomt bij 55-plussers
• Man zijn, grotendeels te wijten aan actieve androgeen (mannelijk geslachtshormoon) receptoren die een sleutelrol spelen bij de ontwikkeling van TCC
• Wit zijn, waardoor je het risico verdubbelt in vergelijking met Afro-Amerikanen en Latino’s
• Gezinsgenetica, met name met mutaties gelinkt aan de ziekte van Cowden (PTEN-gen), Lynch-syndroom (HPNCC-gen) of retinoblastoom (RB1-gen)
• Obesitas, toenemend risico met 10 tot 20 procent
• Werkplekblootstelling aan aromatische aminen gebruikt in de kleur- en drukindustrie alsmede bij de vervaardiging van rubber, leer, verf en textielproducten
• Voorafgaand gebruik van het chemotherapie medicijn Cytoxan (cyclofosfamide)
• Gebruik van de diabetische medicatie Actos (pioglitazon) gedurende meer dan een jaar
• Gebruik van kruidensupplementen met aristolochic acid (ook bekend als Pin Yin in de traditionele Chinese geneeskunde)

Diagnose

Over het algemeen is de eerste diagnostische indicatie voor TCC bloed in de urine. Soms zal het niet zichtbaar zijn maar kan het gemakkelijk worden opgespoord in een urineonderzoek (urinetest).

Een urinecytologie kan ook worden gebruikt om kankercellen in de urine te zoeken, hoewel dit een minder betrouwbare vorm van diagnose is. Daarentegen kunnen nieuwere technologieën eiwitten en andere stoffen in de urine identificeren die zijn geassocieerd met TCC. Deze omvatten tests die in de volksmond bekend zijn onder de naam Urovysion en Immunocyt. Er is zelfs een test op recept verkrijgbaar, bekend als Bladderchek, die een eiwit genaamd NMP22 kan detecteren dat vaak op hogere niveaus wordt aangetroffen bij mensen met blaaskanker.

De huidige gouden standaard voor diagnose is een biopsie verkregen door cystoscopie. De cystoscoop is een lange flexibele buis uitgerust met een micro-camera die in de urethra wordt ingebracht om de blaas te bekijken. Een biopsie omvat de extractie van verdacht weefsel voor onderzoek door een patholoog.

Afhankelijk van het type cystoscoop dat wordt gebruikt, kan de procedure worden uitgevoerd onder lokale of algemene anesthesie. Het is niet ongebruikelijk om algemene anesthesie bij mannen te gebruiken, omdat de ingreep buitengewoon pijnlijk kan zijn, aangezien de mannelijke urethra langer en smaller is dan bij vrouwen.

Cancer Staging

Als er een diagnose van kanker wordt gesteld, classificeert de oncoloog de maligniteit per stadium. De arts zal dit doen met behulp van het TNM-staging-systeem dat de grootte van de oorspronkelijke tumor ("T"), de infiltratie van kanker in nabijgelegen lymfeknopen ("N") en de mate van metastase ("M") beschrijft.

Het doel van de classificatie is om de juiste handelingswijze te bepalen met als doel om de kanker niet te onderdrukken of te overdrijven. Op basis van deze bevindingen zal de arts de ziekte als volgt etaleren:

• Stadium 0 is wanneer er aanwijzingen zijn voor prekanker maar zonder lymfeklierbetrokkenheid of metastase.
• Fase I wordt gedefinieerd door de verspreiding van kanker van de epitheelweefsel naar het bindweefsel net onder maar zonder lymfeklierbetrokkenheid of metastase.
• Stadium II is wanneer de kanker zich nog verder heeft verspreid naar de spierlaag eronder maar niet door de orgelwand is gepasseerd. Toch wordt geen lymfeklierbetrokkenheid of metastase gedetecteerd.
• Stadium III is wanneer de kanker buiten de orgaanmuur is gegroeid, maar zich niet heeft verspreid naar nabijgelegen lymfeklieren.
• Stadium IV is wanneer de kanker zich naar verre organen heeft verspreid, zich heeft verspreid naar nabijgelegen lymfeklieren of beide.

De enscenering biedt de arts en de patiënt ook een beter gevoel van overlevingstijden. Deze cijfers zijn niet in steen gebeiteld, en sommige mensen met vergevorderde kanker kunnen volledige remissie bereiken ongeacht de diagnose.

Dat gezegd hebbende, eerdere diagnoses worden bijna altijd geassocieerd met betere resultaten. Personen gediagnosticeerd met fase 0, stadium I, of stadium II TCC hebben 90 procent kans op genezing. Degenen met fase III hebben een kans van 50 procent. Zelfs degenen met stadium IV-kanker hebben een kans van 10 procent en 15 procent op een aanhoudende remissie, volgens de National Cancer Society.

Behandelingsbenadering

Behandeling van TCC is grotendeels afhankelijk van het stadium van de ziekte, de mate waarin de kanker zich heeft verspreid en het soort organen dat daarbij betrokken is. Sommige behandelingen zijn relatief eenvoudig met hoge genezingspercentages. Andere zijn uitgebreider en vereisen mogelijk zowel primaire als aanvullende (secundaire) therapieën. Onder hen:

• Stadium 0 en I-tumoren die de spierlaag nog niet hebben bereikt, kunnen vaak worden "afgeschoren" met een elektrocauterisatie-inrichting die aan het uiteinde van een cystoscoop is bevestigd. De procedure kan worden gevolgd met een kort chemokuur. Immunotherapiebehandelingen met een vaccin dat bekend staat als Bacillus Calmette-Guérin (BCG), kunnen het risico van recidief ook verminderen in twee van de drie gevallen.
• Stadium II en III kankers zijn moeilijker te behandelen. Ze zouden uitgebreide verwijdering van aangetast weefsel vereisen. In het geval van de blaas kan het een chirurgische procedure vereisen die bekend staat als radicale cystectomie waarbij de gehele blaas wordt verwijderd. Een gedeeltelijke cystectomie kan worden uitgevoerd in een klein handvol fase II-gevallen, maar nooit stadium III. Chemotherapie kan vóór of na de operatie worden gegeven, grotendeels afhankelijk van de grootte van de tumor. Straling kan ook als adjuvante therapie worden gebruikt, maar wordt bijna nooit alleen gebruikt.
• Stadium IV-kankers zijn erg moeilijk te verwijderen. Chemotherapie met of zonder bestraling is typisch de eerstelijnsbehandeling met als doel het verkleinen van de grootte van tumoren. In de meeste gevallen zal een operatie niet in staat zijn om alle kanker te verwijderen, maar kan het worden gebruikt als het het leven van een persoon en de kwaliteit van leven kan verlengen.

Geneesmiddelen therapieën

Traditionele chemotherapie geneesmiddelen zoals methotrexaat, vinblastine, doxorubicine en cisplatine worden vaak gebruikt in combinatietherapie. Ze zijn cytotoxisch (betekent giftig voor levende cellen) en werken door zich te richten op snel replicerende cellen zoals kanker. Als gevolg van deze actie kunnen ze ook gezonde cellen doden die snel repliceren, zoals die in het beenmerg, het haar en de dunne darm.

Nieuwere generaties geneesmiddelen zoals Opdivo (nivolumab), Yervoy (ipilimumab) en Tecentriq (atezolizumab) werken anders door het immuunsysteem te stimuleren de kanker te bestrijden. Deze zogenaamde monoklonale antilichamen worden in het lichaam geïnjecteerd en zoeken onmiddellijk kankercellen op, binden eraan en signaleren andere immuuncellen om aan te vallen.

Deze gerichte vorm van immunotherapie kan tumoren doen krimpen en voorkomen dat de tumor zich ontwikkelt. Ze worden voornamelijk gebruikt om het leven van mensen met geavanceerde, inoperabele of metastatische TCC uit te breiden. De meest voorkomende bijwerkingen van deze immuunstimulerende geneesmiddelen zijn:

• Vermoeidheid
• Kortademigheid
• Gewrichts- of spierpijn
• Verminderde eetlust
• Uitslag
• Diarree
• Hoest
• Constipatie
• Huiduitslag of jeukende huid
• Misselijkheid

De combinatie van Opdivo en Yervoy heeft populariteit in de afgelopen jaren in gevallen van geavanceerde TCC. De behandeling wordt intraveneus gedurende 60 minuten gegeven, meestal om de twee weken. De dosering en frequentie hangen grotendeels af van hoe de kanker reageert op de therapie en de ernst van de bijwerkingen.

Preventie

Preventie van TCC begint met de factoren die u kunt beheersen. Van deze blijven sigaretten de belangrijkste focus. De feiten zijn simpel: blaaskanker is tegenwoordig de op een na meest voorkomende rookgerelateerde maligniteit achter longkanker. Stoppen verlaagt niet alleen het iemands risico op TCC aanzienlijk, maar kan ook voorkomen dat kanker terugkeert bij degenen die succesvol zijn behandeld.

Stoppen kan moeilijk zijn en vereist vaak meerdere pogingen, maar de meeste verzekeringsplannen dekken vandaag sommige of alle kosten van stoppen met roken behandeling.

Andere beïnvloedbare factoren kunnen ook bijdragen tot een vermindering van het risico. Een 10-jarige studie waarbij 48.000 mannen betrokken waren, vond dat degenen die dagelijks 1,44 liter water dronken (ongeveer acht glazen) een lagere incidentie van blaaskanker hadden in vergelijking met degenen die minder dronken. Hoewel er nog steeds aanzienlijke beperkingen zijn ten aanzien van de bevindingen (gezien het feit dat andere factoren, zoals roken en leeftijd, niet waren inbegrepen), suggereerde een meta-analyse uit 2012 dat vochtinname een beschermend voordeel bood, vooral bij jongere mannen.

Hoewel alleen het drinken van water de gevolgen van roken niet kan uitwissen, worden de voordelen van gezonde levensstijlkeuzes, waaronder een goede hydratatie en een gestructureerd programma voor gewichtsverlies als het aan obesitas lijdt, onderbroken.