Acteur Kevin Sorbo voelde zich ooit onoverwinnelijk als de man die hij op televisie presenteerde.
Hercules was ooit het nummer één televisieshow wereldwijd en Sorbo had de titelrol. Altijd atletisch, hij werkte vaak veertien uur per dag, en daarna in twee uur in de sportschool.
In 1997 begon Sorbo gevoelloosheid en koude gewaarwordingen in zijn linkerarm te voelen. Hij haalde de gewaarwording maandenlang op.
Aanvankelijk dacht een arts dat het waarschijnlijk om een ulnaire neuropathie ging, mogelijk tijdens een van de vele vechtscènes van Sorbo.
Sorbo voelde een groeiende pijn in zijn linkerschouder, waar een onderzoek door een andere arts een mis blootlegde. Hij was gepland voor een biopsie, maar voordat dit kon gebeuren, deed een chiropractor een nekmanipulatie en veranderde Sorbo’s leven.
De bobbel die op de schouder van Sorbo was gevonden, was een aneurysma: een verwijde bloedvat dat vatbaar is voor het vormen van stolsels. Deze stolsels waren door Sorbo’s arm getrokken, resulterend in gevoelloosheid, tintelingen en pijn. Na de manipulatie van de nek, stolten klonten ook naar de hersenen van Sorbo.
Op 38-jarige leeftijd had Sorbo verschillende slagen. Niet alleen is hij sindsdien hersteld, maar hij is ook een sterke voorstander geworden van bewustwording over deze gemeenschappelijke oorzaak van handicap en dood.
Sorbo werd beloond voor zijn inspanningen tijdens de 2013 Annual Conference van de American Academy of Neurology, waar hij zo vriendelijk was om in te stemmen met een interview over zijn beproeving en zijn onlangs gepubliceerde memoires: True Strength: My Journey from Hercules to Mere Mortal and Hoe Bijna Sterven Gered Mijn Leven.
AN: Veel mensen hebben beroertes, maar niet iedereen is gemotiveerd om erover te praten of als advocaat te dienen zoals je bent geweest. Wat dreef jou om die extra stappen te nemen?
KS: Twee woorden: mijn vrouw. Ze begon me jaren geleden lastig te vallen en zei: "Je hebt een verhaal te vertellen." Je speelde Hercules, in hemelsnaam, en je kreeg beroertes.
Je bent de laatste kerel die mensen zouden denken dat dat zou kunnen gebeuren. "
Aanvankelijk wilde ik het niet doen. Ik wilde niet dat mensen die zwakte kenden die er was. Het was zwaar. Het was zwaar voor het ego, het was zwaar op het zelfrespect, het was zwaar voor alles.
AN: Als arts moet ik zeggen dat je herstel opmerkelijk is. Welke problemen had u in eerste instantie?
Er waren aanvankelijk vier slagen. Eén (bloedstolsel) lostte op voordat ik naar het ziekenhuis ging: dat was spraak. Ik keek naar mijn tijdige verloofde. Ze staarde me alleen maar aan; Ik staarde haar aan. Ik kon nauwelijks rechtstaan. Ik was als een dronkaard. Ik hield haar vast en ze sleepte me naar Cedars-Sinai naar de eerste hulp. Gelukkig was ze twee jaar vrijwilliger geweest, dus had ze wat trek. Mijn dokter was ook heel goed; hij heeft dingen aan het rollen. Ik had twee (slagen) in mijn balanscentrum en één in mijn visie. Ik heb nog steeds een verlies van tien procent in beide ogen.
AN: Als acteur moet je speech meteen zijn beangstigend.
KS: Ik dacht dat ik die dag zou sterven. Er was geen twijfel in mijn gedachten. Universal Studios heeft het erg stil gehouden. Het enige wat ze lieten weten, was dat ik een aneurysma had gehad.
AN: Hoe zorgden ze voor het aneurysma zelf?
KS: De angio. Ze gingen door en plaatsten een platinaspoel. En op dat moment, in 1997, was dat een beetje een nieuwere procedure.
AN: Heb je als onderdeel van het herstelproces fysiotherapie gehad?
KS: Vier maanden leren opnieuw lopen. Ten eerste zat ik gewoon in een stoel omdat ik niet goed kon zitten. Ik zou een bal omhoog gooien en proberen te vangen. Het heeft lang geduurd. Ik zou vangen als één per dag, maar zou honderd in de lucht gooien.
Het was zo frustrerend. Ik zou zitten en beseffen dat ik nooit dezelfde persoon zou zijn. Dat was het moeilijkste. Omdat ik het gevoel had dat er iemand was gestorven.
Ik was het, en ik moest een nieuwe persoon vinden.
Vertrouw me, ik had veel gesprekken met God. Er was veel schuld bij iedereen, wat we zo vaak doen, maar zoals mijn vader me jaren geleden altijd vertelde: "Kijk in de spiegel. Dat is waar je probleem is."
AN: En sindsdien heb je zeker veel prestaties geleverd.
KS: Nou, ik heb de laatste seizoenen van Hercules voltooid, maar het was een strijd. Ik heb daarna vijf jaar Andromeda gedaan en heb ongeveer veertig films gemaakt.
AN: Dus als een model dat er leven is na een hersenbloeding …
KS: Daarom heet de (boek) titel True Strength. Hercules … dat was een valse kracht, weet je, stuntmannen die ervoor zorgen dat ik er goed uitzie. Ik ben een zeer wilskrachtig persoon. Ik ben een dertien jaar durende overnachtingssucces in Hollywood. Ik ben gewend aan de frustratie.
Ik was vroeger caddy bij een countryclub en ik vroeg aan al deze jongens, "hoe ben je zo rijk geworden?" Elk van hen had hetzelfde verhaal: "Ik faalde, en ik liet het me niet stoppen. En ik faalde opnieuw en ik liet het me niet stoppen." Ze hebben me geleerd dat falen een goede zaak is, je leert van mislukkingen. Precies wat mijn vader mij ook heeft geleerd. Hard werken … het draait allemaal om hard werken.
De duizelige spreuken waren de hele tijd verschrikkelijk. Ik had duizeligheid en viel 24 uur per dag achteruit gedurende ongeveer anderhalf jaar.
AN: En toch ben je hier. Je liep hierheen zonder een zweem van een probleem.
KS: Als ik echt moe word, te hard werk, niet slaap, krijg ik dat gevoel. Zoals ik tegen mijn vrouw zei, ik noem het het ‘beroerte gevoel’. Ik zeg: "Ik krijg weer dat slaggevoel," en ik moet gewoon gaan liggen.
AN: Je hebt veel voorspraak gedaan, inclusief het noemen van de FAST-respons voor het bewustzijn van een beroerte. Is dat een punt van aandacht voor jou?
KS: Het komt er echt op aan naar je lichaam te luisteren. Word geen hypochonder, maar je moet naar je lichaam luisteren. Ik heb niet naar mijn lichaam geluisterd. Ik had drie maanden lang waarschuwingen in mijn arm. Dat aneurysma, waarvan ik niet wist dat het bestond, stootte langzaam stolsels af. Deze vingers werden koud, gevoelloos. Ik wist niet wat er aan de hand was … Mijn schouder vermoordde me en doodde me gewoon.
AN: Als je nu terugkijkt, heb je veel geleerd en veel gelezen over een beroerte. Wat had je op dat moment graag geweten?
KS: Nadat ik de slagen had gehad? Ik denk dat het belangrijkste is dat je je patiënten vertelt dat ze geduld moeten hebben. Dat ze hun eigen perspectief moeten vinden en dat ze hun eigen positieve houding moeten vinden om ook beter te worden. En u als artsen zou geen beperkingen moeten stellen aan uw patiënten, omdat ik beperkingen op mij had. Ze zeiden dat je na drie of zes maanden, wat je ook voelt, met de rest van je leven moet leven. En na zes maanden was ik nog steeds behoorlijk waardeloos. En ik zei zojuist: "Weet je wat, hier is de hel mee. Er is geen manier om dit ding me te laten slaan." Ik was mezelf al aan het pushen. Ik ben het type man dat, als de dokter zegt, maar een blok loopt, ik zal vijf blokken lopen als ik kan. Ik zal mezelf duwen.
Toen ik naar een plek als deze ging, met duizend mensen, was het geluid teveel voor mij. Ik heb twee jaar niet gereden, omdat er auto’s voorbij gingen … mijn hersenen, het overbelastte, en ik zou duizelig worden, ik zou misselijk worden, ik leed aan migraine. Al deze dingen zijn mij overkomen. Maar ik begon mezelf in dergelijke situaties te brengen. Ik zou mijn vrouw zeggen: "Kijk, als ik dat niet doe … zal ik niet beter worden. Het is geen pijn, geen winst." Ik moest mezelf pushen om beter te worden, en dat is wat ik deed.
AN: Oké. Mijnheer Sorbo, hartelijk dank.
KS: Bedankt.
Het boek van de heer Sorbo Ware kracht: mijn reis van Hercules naar Mere Mortal en hoe bijna de dood gered mijn leven is nu beschikbaar. Ga voor meer informatie naar zijn website: True Strength: By Kevin Sorbo.
