Naviculaire stressfracturen zijn een veelvoorkomend voetletsel bij atleten. Deze stressfracturen treden meestal op bij atleten van wie de sport explosieve bewegingen en plotselinge richtingsveranderingen vereist – vaak gewonde atleten zijn lopers, springers, sprinters, basketbal en voetballers.
Waarom ze voorkomen
Het hoefbot is ontworpen met een paar problemen die het bijzonder gevoelig maken voor stressletsel.
Een van deze problemen is de locatie van het bot. Gelegen in het midden van de voet, worden hoge drukkrachten op dit bot gericht, vooral wanneer de voet de grond raakt. Het tweede probleem is de bloedtoevoer naar het bot, met name het centrale deel van het bot waar deze stressfracturen de neiging hebben om voor te komen. Dit gebied bevindt zich in een zogenaamde stroomgebiedzone, waar de bloedtoevoer minder robuust is, waardoor heling van minder ernstige verwondingen moeilijker wordt en dus meer kans op progressie naar een stressfractuur.
Tekenen van letsel
Sporters klagen doorgaans over vage middenvoetpijn net voorbij het enkelgewricht. De pijn is meestal het meest hinderlijk tijdens en vlak na de atletische activiteit en verdwijnt na een periode van rust. In ernstigere gevallen kunnen patiënten zelfs pijn hebben met meer routinematige activiteiten zoals lopen. Er is meestal geen geschiedenis van een acuut letsel, maar de meeste atleten beschrijven een verergerende, zeurende pijn.
Helaas leidt dit vaak tot een vertraging in de diagnose, en hoewel het meestal geen problemen op de lange termijn veroorzaakt, vertraagt het de start van de behandeling.
Diagnose van een naviculaire stressfractuur wordt vermoed wanneer atleten pijn direct boven het hoefbot hebben. Er kan een kleine zwelling in het gebied zijn.
Soms is de ruggengraatspanningsbreuk te zien op röntgenfoto’s, maar vaak moeten andere tests worden gedetecteerd. Tests met inbegrip van MRI’s, CT-scans en botscannen kunnen allemaal worden gebruikt om dit letsel te detecteren.
Behandelingsopties
De gebruikelijke behandeling van een hoefvormige stressfractuur is met niet-chirurgisch management. Het is echter van cruciaal belang dat de behandeling geschikt is, omdat deze fracturen mogelijk niet genezen als ze niet op de juiste manier worden behandeld. Een typische behandeling bestaat uit rust van activiteit, beperkt gewicht (krukken) en immobilisatie in een gietvorm. De duur van de behandeling hangt van een aantal factoren af, maar gewoonlijk wordt de cast gedurende zes weken gebruikt, gevolgd door een geleidelijke hervatting van lichaamsgewichtdragende activiteiten. Een realistisch tijdsbestek voor een terugkeer naar atletiek, gebaseerd op een aantal onderzoeken, is gemiddeld ongeveer 6 maanden.
Als atleten te snel te veel proberen te doen, kan het nog langer duren voordat deze blessures genezen en niet volledig genezen. Naviculaire fracturen die niet genezen (nonunions), kunnen een chirurgische behandeling vereisen om het geblesseerde bot beter te stabiliseren en een genezingsreactie te stimuleren. In sommige omstandigheden kunnen sporters ervoor kiezen om te beginnen met een chirurgische behandeling, alleen om ervoor te zorgen dat de behandeling zo snel mogelijk verloopt, en niet de kans te benutten dat een niet-chirurgische behandeling niet effectief is.
