Wat is een biologische vector?

In de biologie is een vector iets dat een ziekteverwekker of ander biologisch materiaal van de ene plaats naar de andere aflevert. De vector veroorzaakt niet direct de ziekte of aandoening. Het draagt het alleen maar. In de natuurkunde is een vector een lijn met zowel grootte als richting. In zowel de natuurkunde als de biologie impliceert de definitie van vector beweging.

Wanneer epidemiologen praten over vectoren, bespreken ze meestal een organisme dat een virus of bacteriële infectie tussen gastheren kan dragen. De mug is bijvoorbeeld een vector voor malaria. Het draagt de malariaparasiet van persoon tot persoon. Muggen zijn ook vectoren voor het Zika-virus. Zika is een opkomende infectie die tijdens de zwangerschap ernstige problemen kan veroorzaken. In het bijzonder kan het schadelijk zijn voor het ongeboren kind. Zika kan ook seksueel worden overgedragen.

Verschillende soorten muggen kunnen vectoren zijn voor een aantal infecties. Andere soorten geleedpotigen kunnen ook vectoren voor ziekten zijn. Deze omvatten zandvliegen, luizen, vlooien en teken.

Wist u dat: Er zijn meer dan 3500 soorten muggen, van 41 geslachten. Verschillende soorten zijn vectoren voor verschillende soorten infecties. Niet alle muggen zijn even gevaarlijk! Veel soorten binnen dezelfde soort kunnen echter vaak dezelfde infecties overbrengen. Dat is niet altijd waar. Sommige infecties vereisen meer specifieke vectoren dan andere.

Wanneer moleculaire biologen praten over vectoren, bedoelen ze iets anders. Ze bespreken meestal technieken om een stukje DNA te krijgen waar ze het nodig hebben. Ze zouden bijvoorbeeld tabakmozaïekvirus kunnen gebruiken als een vector om een antilichaamgen in een plantencel te dragen. Dat type vector wordt gebruikt om planten te maken die antilichamen kunnen produceren.

Ook bekend als:Vectoren worden meestal samengevoegd met providers. De twee zijn echter niet noodzakelijk hetzelfde. Carrier heeft ook verschillende definities. Met betrekking tot ziektes is een drager iemand die een infectie heeft maar geen symptomen. Een drager kan ook iemand zijn met een genetische eigenschap, maar zonder symptomen.

Wat zijn enkele voorbeelden van biologische vectoren?

Seksuele overdracht van het Zika-virus kan waarschijnlijk worden voorkomen met condooms of andere barrières. Preventie van Zika-overdracht door muggen vereist echter beheersing van de muggen als een vector. Veel landen streven naar actieve mugcontrole om het risico op overdracht van Zika te verminderen. Dit zou een effectieve manier kunnen zijn om de gezondheidsschade op de lange termijn in verband met de Zika-infectie te verminderen. De emotionele en financiële kosten van zwangere vrouwen die besmet raken met het virus kunnen behoorlijk hoog zijn.
De hertekruid is een vector voor de ziekte van Lyme. Onderzoek naar het voorkomen van Lyme richt zich vaak op manieren om de populatie herten te bestrijden. Dit wordt vaak als eenvoudiger gezien dan bij andere preventiemethoden, zoals vaccinatie. Het verminderen van het risico van blootstelling aan de vector vermindert ook het risico op blootstelling aan de ziekte. Daarentegen zijn effectieve Lyme-vaccins nog steeds in ontwikkeling.

In de lente van 2011 publiceerde Nature een studie die een nieuw type experimenteel SIV (monkey HIV) -vaccin beschrijft. Het vaccin gebruikte CMV als een vector voor het opwekken van een langetermijn immuunrespons tegen SIV. Een gen van het SIV-virus werd in CMV geplaatst. Vervolgens maakte het CMV-virus een SIV-eiwit. Wetenschappers infecteerden toen apen met dit veranderde CMV-virus en ze gebruikten het als een vaccin.

Wat is geïntegreerd vectorbeheer?

De Wereldgezondheidsorganisatie is wereldwijd verantwoordelijk voor ziektebestrijding en preventie. Een deel van hun verantwoordelijkheid is het volgen en beheren van door vectoren overgedragen ziekten. Een manier om dit te doen is door een reeks technieken aan te bevelen die bekend staan als geïntegreerd vectorbeheer of IVM.

Het doel van IVM is om de meest efficiënte en kosteneffectieve manier te vinden om door vectoren overgedragen ziekten onder controle te houden.

IVM is een procedure die gemeenschappen helpt te bepalen welke maatregelen het best kunnen worden gebruikt om een bepaalde ziektevector op een bepaalde locatie te controleren. Meestal wordt een combinatie van opties gekozen. Deze kunnen alles omvatten, van distributie van muskietennetten tot gebruik van pesticiden tot veranderingen in sanitatiepraktijken.