De diagnose longkanker heeft een bepaald stigma.
"Hoe lang rookte je?" "Ik wist niet dat je een kastroker was." "Jammer dat hij niet eerder gestopt was met roken." In tegenstelling tot de onvoorwaardelijke steun aan mensen met andere vormen van kanker, mensen met longkanker voelen zich vaak een uitzondering, alsof ze op de een of andere manier "verdienen" om kanker te hebben. Waar komt dit stigma vandaan?
Publieke perceptie van een diagnose
Er heerst bij het grote publiek een gevoel dat longkanker een zelf veroorzaakte ziekte is. Roken is verantwoordelijk voor 80 tot 90 procent van de longkankers, maar laten we dit in perspectief plaatsen: tweemaal zoveel vrouwen sterven aan longkanker in de Verenigde Staten als ze sterven aan borstkanker en 20 procent van deze vrouwen heeft nog nooit een sigaret aangeraakt . Zelfs voor degenen die roken en longkanker ontwikkelen, waarom hechten we zo’n stigma aan hen? Veel kankers en andere chronische ziekten hebben te maken met leefstijlkeuzes. We lijken niet zo hard te beoordelen degenen die te veel eten, zitten of veel zonnebaden.
Attitude van artsen
Artsen zijn ook mensen, en de vertekening die we bij het publiek zien, is ook aanwezig in het kantoor van de dokter. Joan Schiller, MD, de president en oprichter van het National Lung Cancer Partnership (nu Free to Breathe), en een arts die veel onderzoek heeft gedaan naar het stigma van longkanker, stelde huisartsen in de eerste lijn in Wisconsin met wat bedroevende resultaten.
Hoewel de artsen verklaarden dat het type kanker geen factor was in hun verwijzingsbeslissingen, toonden de resultaten aan dat:
- Wanneer hypothetische patiënten werden voorgesteld als patiënten met gevorderde kanker, artsen minder longkankerpatiënten naar een oncoloog zouden verwijzen dan zij verwijzen naar borstkankerpatiënten.
- Meer artsen waren zich ervan bewust dat chemotherapie overleving verbetert bij vergevorderde borstkanker dan bij vergevorderde longkanker.
- Borstkankerpatiënten hadden meer kans om te worden verwezen voor verdere therapie, terwijl patiënten met longkanker vaak alleen werden verwezen voor symptoombeheersing.
Longitudinale stigma van longkankerpatiënt
Degenen met longkanker ervaren meer schaamte dan mensen met prostaatkanker of borstkanker en mensen hebben de neiging om gestigmatiseerd te voelen of ze gerookt hebben of niet. Sommige mensen hebben zelfs hun diagnose verborgen, wat heeft geleid tot negatieve financiële gevolgen en een gebrek aan sociale steun. Aan de andere kant van de vergelijking, hebben sommige mensen met longkanker zich in verlegenheid gebracht met hun zorgverleners en waren ze bang dat hun zorg negatief beïnvloed zou kunnen worden vanwege hun geschiedenis van roken.
In een focusgroep van longkankerpatiënten omvatten veel voorkomende emoties met betrekking tot het stigma schuld, zelfbeschuldiging, woede, spijt en vervreemding met betrekking tot familie- en maatschappijinteracties.
Tegelijkertijd denken niet-rokers dat degenen die na het roken longkanker ontwikkelen meer schuld voelen. Als je op deze manier denkt, kan het nuttig zijn om in hun schoenen te kruipen.
Ze zijn waarschijnlijk te druk bezig met leven en proberen te leven dan hun dagen door te brengen volhoudend over wat ze anders oud en oud hadden kunnen doen. Niemand van ons kan het verleden veranderen, maar we hebben de controle over vandaag.
Financiering voor longkankeronderzoek versus andere vormen van kanker
Helaas, hoewel longkanker meer mensen doodt dan borstkanker, prostaatkanker en colonkanker samen, blijft de federale financiering achter. Financiering van de particuliere sector verbleekt ook in vergelijking met fondsenwervende inspanningen voor sommige andere kankers.
Het is duidelijk dat longkanker een stigma heeft dat zich uitstrekt van de overheid tot het individu. Dat gezegd hebbende, zullen we niet vooruitgaan door met de vinger te wijzen en onszelf de schuld te geven, artsen, het publiek en de overheid.
Ieder van ons kan een verschil maken door mensen met longkanker te ondersteunen, omdat we iemand met een andere vorm van kanker zouden ondersteunen. Of u nu een longkanker-overlevende bent, de geliefde van iemand die leeft met longkanker of een professional die werkt met mensen met longkanker, we moeten het bewustzijn vergroten.
Degenen die leven met longkanker hebben onze zorg, liefde en ondersteuning nodig en verdienen deze, en geen evaluatie van de mogelijke oorzaken van de ziekte.
Een woord van buitenaf over het stigma van longkanker
Het stigma van longkanker is een van de meest uitdagende aspecten van het leven met de ziekte, maar dat begint te veranderen. In het laatste decennium heeft het gezicht van longkanker zich in het openbaar geopenbaard. Mensen met longkanker kunnen ouder zijn, of misschien een 20-jarige student. Ze kunnen een 50-jarige vrouw zijn die op de universiteit rookte, of een vrouw die tijdens de zwangerschap werd gediagnosticeerd en die nooit rookte. Het publiek leert langzaam dat iedereen met longen longkanker kan krijgen.
Waarom is dit belangrijk? Als we denken aan onze moeders, zussen en dochters, denken we aan borstkanker. Maar onze moeders, zussen en dochters zullen eerder sterven aan longkanker, ongeacht of ze gerookt hebben of niet. Hetzelfde geldt voor prostaatkanker. We zijn bang voor de ziekte bij onze vaders, broers en zonen, maar in werkelijkheid is het waarschijnlijker dat longkanker hun leven kost. Dit begrijpen is belangrijk omdat longkanker helemaal niet is gefinancierd voor de mate van borstkanker of prostaatkanker. En onze dierbaren sterven aan de ziekte.
Als laatste opmerking, het is van cruciaal belang dat we samenkomen als een longkankergemeenschap en niet scheiden "rokers longkanker" van "niet-rokers longkanker." We hebben betere behandelingen nodig voor longkanker en onze inspanningen moeten iedereen combineren voor het welzijn van iedereen.
