Spondylolyse is een woord dat wordt gebruikt om een aandoening te beschrijven waarbij er sprake is van een stressfractuur in een specifiek gebied van de wervelkolom. Dit gebied van de wervelkolom, de pars interarticularis, verbindt aangrenzende wervels in de wervelkolom. Wanneer een arts zegt dat u (of uw kind) spondylolyse heeft, zeggen zij dat dit een stressfractuur (of stressreactie) in de wervels is.
Oorzaak van stressfracturen in de wervelkolom
Het zijn twee primaire bronnen die risicofactoren zijn voor de ontwikkeling van spondyloysis. Deze omvatten:
- Genetica: sommige mensen zijn vatbaar voor de ontwikkeling van stressfracturen op deze specifieke locatie van hun wervelkolom. Dit kan het gevolg zijn van de vorm of de kracht van het bot, de uitlijning van de wervels, van de groeisnelheid tijdens de kindertijd en de adolescentie.
- Sportactiviteiten: Bepaalde specifieke sportactiviteiten maken het vinden van spondylolyse waarschijnlijker, met name sporten die hyperextensie (naar achteren buigen) van de lumbale wervelkolom vereisen. Deze sporten omvatten gymnastiek en duiken. Bij deze adolescente sporters kan spondylolyse worden aangetroffen bij maar liefst 40% van de deelnemers aan deze risicovolle sporten.
Tekenen van spondylolyse
Veel jonge atleten hebben geen symptomen, ondanks het feit dat ze een stressfractuur hebben op de beeldvormingstests. Wanneer jonge atleten symptomen hebben, zijn de meest voorkomende symptomen:
- Lage rugpijn (soms uitstraalt in de bil of de dij)
- Pijn met uitrekking (ruggeleding) van de wervelkolom
- Strakke hamstringsspieren
Kinderen of adolescenten die verdacht worden van stress Een fractuur in de wervelkolom kan beeldvormingstests vereisen. In een poging om blootstelling van jonge patiënten aan straling van sommige van deze tests te minimaliseren, kan uw behandelend arts aanbevelen om eerst met eenvoudige behandelingen te beginnen om te zien of deze effectief zijn.
Aangezien niet-invasieve behandelingen bijna altijd worden aanbevolen in de vroege stadia van deze aandoening, worden initieel vaak afbeeldingsproeven onthouden en bewaard voor patiënten die niet verbeteren met eenvoudige behandelingen.
Wanneer tests worden uitgevoerd, zijn meestal röntgenfoto’s de eerste test die wordt verkregen. Röntgenstralen zijn nuttig om de uitlijning van de wervelkolom te beoordelen en zorgen ervoor dat de spanningsbreuk geen problemen veroorzaakt met de uitlijning van de wervelkolom. Andere vaak gebruikte tests omvatten CT-scans, MRI’s en botscannen.
Spondylolyse kan asymptomatisch zijn of kan behoorlijk pijnlijk zijn. Wanneer de aandoening bilateraal is (aan beide zijden van de wervelkolom), kan deze een aandoening veroorzaken die spondylolisthesis wordt genoemd. In deze toestand kan een wervellichaam recht naar voren over de wervels "glijden". De reden dat dit gebeurt, is dat de normale structuren die aangrenzende wervels verbinden worden beschadigd door de stressfractuur, en daarom wordt de wervelkolom onstabiel.
Behandeling van spondylolyse
Zoals vermeld, bestaat de behandeling meestal uit niet-invasieve maatregelen. Bij vroege stressfracturen en stressreacties is er helende potentie voor spondylolyse. Het kritieke aspect van succesvolle behandeling is voldoende rust van verzwarende activiteiten.
Om ervoor te zorgen dat het bot voldoende is uitgerust, zullen sommige artsen een brace aanbevelen om de krachten op het aangetaste bot te beperken. Fysiotherapie kan een nuttig middel zijn om de mobiliteit te helpen verbeteren en de kracht te vergroten. Medicijnen zoals NSIAD’s, ontstekingsremmende medicijnen, kunnen helpen bij het verlichten van pijn. Alleen in ongewone omstandigheden is een operatie nodig om een stressfractuur in de wervelkolom te herstellen. Chirurgie is doorgaans voorbehouden aan patiënten die een progressieve slip of spondylolisthesis van de wervelkolom ontwikkelen.
