Het internet is een zegen geweest voor mensen met chronische ziekten, waaronder mensen met inflammatoire darmaandoeningen (IBD). Mensen met IBD kunnen ervaringen als nooit tevoren met elkaar verbinden en delen. Maar is er een manier voor mensen met IBD om te zorgen voor een aantal van hun vele doktersafspraken via internet? Telegeneeskunde wordt een belangrijk nieuw hulpmiddel voor drukke mensen om gezondheidszorg te ontvangen, maar heeft het een plaats in de behandeling van IBD?
Wat u moet weten over telegeneeskunde
- Telegeneeskunde is een optie voor veel patiënten.
- Niet alle artsen bieden telegeneeskunde, maar het wordt steeds meer beschikbaar.
- Verzekeringsmaatschappijen kunnen wel of niet vergoeden voor telegeneeskunde.
- Telegeneeskunde zal niet geschikt zijn voor alle medische behoeften (zoals wanneer een lichamelijk onderzoek nodig is).
Wat is telegeneeskunde?
Telegeneeskunde is, algemeen gezegd, een manier om gezondheidszorg te ontvangen via telecommunicatie. Dat kan de telefoon, videogesprekken, teksten, e-mail of andere manieren om verbinding te maken omvatten, zoals patiëntportals of sociale media.
Telegeneeskunde heeft eigenlijk een lange geschiedenis, met zorgverleners die de telefoon gebruiken om te communiceren over en met patiënten lang voor het internet. In de afgelopen jaren is het proces echter nog toegankelijker geworden, omdat artsen het idee vollediger oppakken en verzekeringsmaatschappijen kosten besparen door het gebruik van telegeneeskunde.
Elke telegeneeskundebeoefenaar zal zijn eigen manier van werken hebben die van veel verschillende factoren afhankelijk is.
Een arts die patiënten op kantoor ziet, heeft mogelijk een schema voor telegeneeskunde om flexibiliteit mogelijk te maken. Andere beoefenaars werken uitsluitend online. Sommige telegeneeskundedokters kunnen samenwerken met verzekeringsmaatschappijen, maar anderen kunnen een conciërgeovereenkomst hebben waarbij een patiënt regelrecht voor diensten betaalt.
De provider van telegeneeskunde kiest ervoor om te werken, maar er zijn wel richtlijnen voor het gebruik van het netwerk.
Beoefenaars kunnen limieten stellen aan het aantal bezoeken aan telegeneeskunde in verband met bezoeken aan personen, mogen alleen bepaalde klassen medicijnen voorschrijven of kunnen alleen behandeling bieden voor bepaalde specifieke omstandigheden tijdens een bezoek aan telegeneeskunde.
Zou Telegeneeskunde nuttig kunnen zijn voor IBD-patiënten?
De ziekte van Crohn en colitis ulcerosa zijn ingewikkeld en kunnen vaak moeilijk te behandelen zijn. Ze neigen ook naar kostbare ziekten, met inbegrip van medicijnen, operaties en ziekenhuisopnames. De tijd die zowel patiënten als behandelaars nodig hebben om alle noodzakelijke afspraken voor het beheer van IBD af te handelen, is intensief. Telegeneeskunde kan worden gebruikt om in te vullen wanneer tijd en afstand problemen zijn die een adequate toegang tot zorg verhinderen.
Een plaats waar telegeneeskunde de mogelijkheid heeft om de toegang tot gezondheidszorg te vergroten, is in landelijke gebieden. Mensen die op grote afstand van een gastro-enteroloog wonen, laat staan een IBD-centrum, hebben mogelijk toegang tot een IBD-specialist voor telegeneeskunde. Mensen met IBD die in meer afgelegen gebieden wonen, worden soms behandeld door een plaatselijke arts die geen spijsverteringsspecialist is, wat niet altijd de meest optimale situatie is. Een telegeneeskundig arrangement kan een gastro-enteroloog in het zorgteam brengen en de broodnodige expertise bieden.
Is er enig bewijs ter ondersteuning van telegeneeskunde in IBD?
Een kleine studie waarbij patiënten met colitis ulcerosa betrokken waren, probeerde te achterhalen of telegeneeskunde de ziekte-uitkomsten in de loop van een jaar verbeterde. Het bleek dat ziekteactiviteit en kwaliteit van leven voor een bepaalde subgroep van patiënten verbeterden, maar technische problemen met het telegeneeskundesysteem zorgden ervoor dat sommige patiënten uit de proef verdwenen. De onderzoekers concludeerden dat er potentieel is voor telegeneeskunde bij patiënten met IBD.
Een ander aspect van telegeneeskunde is het vermogen om patiënten voor te lichten over hun ziekte. IBD is complex en veel patiënten staan voor een steile leercurve bij diagnose, tijdens een behandelingsverandering of na een complicatie.
Een kleine studie toonde aan dat patiënten die deelnamen aan een op het internet gebaseerd programma, hun therapietrouw, hun kennis van IBD, verhoogden en minder vaak een bezoek aan een zorgaanbieder te zien kregen. Ze deden echter meer telefoontjes en stuurden meer e-mails naar beoefenaars dan patiënten die geen deel uitmaakten van het webprogramma.
Een vergelijkbaar onderzoek, waarbij 95 patiënten met milde tot matige colitis ulcerosa deelnamen, toonde aan dat patiënten die een webgebaseerd programma gebruikten, beter in staat waren hun medicatieregime te beheersen en in sommige gevallen de hoeveelheid ingenomen medicatie konden verminderen.
IBD en therapietrouw
IBD-patiënten staan meestal niet bekend om hun therapietrouw. Daar zijn veel redenen voor, zoals bezorgdheid over bijwerkingen. Maar er is een mogelijkheid dat telegeneeskunde patiënten zou kunnen helpen met het innemen van medicijnen op de voorgeschreven manier.
Verschillende onderzoeken hebben aangetoond dat een programma met een combinatie van telegeneeskunde en een op het internet gebaseerd onderwijssysteem nuttig is voor patiënten: het vergroot hun vermogen om een medicatieregime te volgen en hun IBD beter te begrijpen. De voordelen van medicijnen begrijpen, enige geruststelling krijgen over mogelijke bijwerkingen en een betere toegang tot een zorgverlener kunnen nuttig zijn voor IBD-patiënten. Ten minste één studie beschouwde telemedicine als een veilige behandelmethode voor mensen met IBD.
Zijn er barrières voor telegeneeskunde?
De status-quo in de geneeskunde verandert traag: het model van patiënten die op kantoor komen voor zelfs routinematige problemen is nog steeds de manier waarop de meeste praktijken werken. Het opzetten van een telegeneeskundeprogramma vereist geld, tijd en geduld. Sommige artsen zijn mogelijk al overladen met de eisen van hun praktijken en het toevoegen van telegeneeskunde staat misschien niet hoog op de lijst met verbeteringen.
Ook patiënten zouden het nieuwe programma moeten overnemen, en uit enkele proeven bleek dat technische problemen aanzienlijke problemen kunnen veroorzaken.
Er is ook de kwestie van facturering, er zijn zorgen over het kunnen verhalen van kosten uit telegeneeskunde. Medicare biedt artsen bijvoorbeeld alleen de mogelijkheid om voor bepaalde omstandigheden telegeneeskundediensten te betalen. In het geval van Medicaid zal de facturering voor telegeneeskunde per staat variëren.
Een woord van heel dichtbij
IBD is een ziekte waarvoor veel hands-on moet worden gedaan door een ervaren team in de gezondheidszorg. Maar het lijkt erop dat telegeneeskunde een rol kan spelen in een algemeen plan voor de gezondheidszorg.
Mensen die op het platteland wonen of mensen die ver verwijderd zijn van een IBD-specialist, vinden vooral een programma voor telegeneeskunde nuttig. Telegeneeskunde zal niet in alle gevallen of voor alle patiënten het antwoord zijn – er zijn zeker situaties waarin een persoonlijke afspraak nodig is, vooral wanneer er een opflakkering of een complicatie optreedt.
De dagelijkse behoeften van patiënten met IBD kunnen echter worden gediend via telegeneeskunde. Patiënten die overwegen een telemedicinerelatie aan te gaan, moeten contact opnemen met hun arts om erachter te komen welke programma’s beschikbaar zijn en contact opnemen met hun verzekeringsmaatschappij om na te gaan of zij deelnemen aan telegeneeskunde.
