Nu autisme steeds vaker voorkomt, zijn autistische personages populairder geworden op tv. We hebben documentaires, komedies, drama’s en zelfs drama’s met autistische personages (of soms met in de hoofdrol) gezien. Tv is natuurlijk een krachtig hulpmiddel voor communicatie en educatie, maar is het echt een goede manier om het autisme-bewustzijn op een positieve manier te verhogen?
Tv-documentaires en reality-tv
Er zijn maar weinig autisme-gerelateerde documentaires of docudrama’s op tv geweest (hoewel er nogal wat Indie-films en zelfs mainstream-films zijn geweest). Degenen die zijn gemaakt, hebben de neiging om in een van de verschillende groepen te vallen:
- Een onderzoek naar hoe het is om autistisch te zijn, met behulp van op film gebaseerde technieken om ongebruikelijke denkprocessen, zintuiglijke ervaringen of interacties te representeren (een voorbeeld is Temple Grandin, een biografische tv-film met in de hoofdrol Clare Danes).
- Een onderzoek naar de invloed van autisme op familie en vrienden (een voorbeeld is For Peete’s Sake a, een reality-tv-serie over het leven van Holly Robinson Peete en Rodney Peete die gedeeltelijk de impact beschrijft van het autisme van een zoon op familie en vrienden ).Een diepgaande verkenning van de worstelingen van een autistische persoon en / of zijn / haar familie om in te passen of acceptatie te vinden (een voorbeeld is de PBS-documentaire,
- Aspergers in Love ).Elk van deze soorten shows heeft zijn eigen doel en gevolg. De realiteit is echter dat de meest aangetrokken mensen al geïnteresseerd zijn in autisme. Dus voor hen in de ‘autismegemeenschap’ hadden ze een aanzienlijke impact, maar het waren geen grote hits in die zin dat een groot televisiedrama of -komedie zou kunnen zijn.
Waarom tv-drama’s en komedies over autistische personages beschikken
Vanaf de jaren tachtig had elk netwerk zijn aandeel in "private eye" -programma’s. In het begin waren alle privéogen knappe mannen in gruizige stedelijke omgevingen (James Garner van ‘The Rockford Files’ springt in het oog).
Na een tijdje wilden producenten en schrijvers meer variatie. Dus creëerden ze privé-ogen met een verscheidenheid aan persoonlijke kwaliteiten die hen uniek maakten. Ironsides zat in een rolstoel. Jessica Fletcher was een oudere vrouw die in een landelijk gebied woonde. Tegen de 21e eeuw hadden we een privé-kijkshow met een personage met OCD ( Monk ) en, misschien wel, een privé-oog met autisme (
Sherlock). Alle waren of zijn klassieke privé-oogshows; de toevoeging van een gediagnosticeerde handicap is gewoon een andere wending op een oud formaat.Vandaag hebben we een klassiek medisch drama (The Good Doctor) met een autistisch karakter met savant syndrome. Een soort komedie / drama,
Atypisch, heeft een tiener in het autismespectrum. Er is niets unieks aan de stijl of het formaat van de shows.De Good Doctor heeft alles te maken met medische mysteries die binnen een uur zijn opgelost;Atypica l is een komische situatie waarin (de meeste) situaties binnen een half uur worden opgelost (waarbij een beetje continuïteit van de soap-opera-stijl wordt weggegooid). Sophie Shafer-Landau, die samen met het sociale impactbureau ProSocial de aandacht vestigt op Aytpical en
The Good Doctorin de autismegemeenschap, zegt: "Voor beide shows wilden videomakers een nieuwe lens op oud verhaal lines … Trends in Hollywood om meer diversiteit te creëren binnen hun karakters van minderheidsgroepen in het algemeen: vrouwelijke leads, mensen van kleur, proberen te streven naar meer inclusieve casting en representatie van alle personages uit alle lagen van de bevolking. Mensen op het spectrum zijn een component Hollywood dringt aan op meer inclusie en representatie, dus niet alleen meer shows over autisme, maar meer over verschillen. "Kortom, deze shows gaan niet over autisme. Het zijn beproefde tv-klassiekers met een autistisch karakter om wat gezoem te creëren, nieuwe soorten situaties op te roepen en een interessant drama of komedie te bieden (afhankelijk van het genre). Het zou daarom niet moeten verbazen dat tv-drama’s en komedies geen perfecte vertolkingen zijn van hoe het is om met (of rond) autisme te leven. Zelfs goed onderzochte personages en goedbedoelende schrijvers en producers moeten hun personages buigen voor de behoeften van het genre, de verhaallijn en het aantal beschikbare minuten.Diagnose van tv-personages met autismeDe laatste paar jaar zijn er meer personages verschenen die de diagnose autisme hebben. Sam in
Atypisch
is een voorbeeld van zo’n karakter; zo is Max op
Parenthood . Het diagnostische proces is het onderwerp van discussie over de show, en het lijdt geen twijfel dat het personage echt autistisch is. Maar eigenlijk zijn "autistisch-achtige" karakters een standaard "type" op televisie, vergelijkbaar met de stereotypes van Nerd of Geek. Veel mensen vinden het leuk om personen met autisme te diagnosticeren op basis van hun persoonlijke kwaliteiten, zoals: Intelligentie (niet alle mensen met autisme zijn intelligent, maar vrijwel alle autistisch-achtige tv-personages zijn ofwel briljante studenten of briljant in hun gekozen vakgebied)Sociaal cluelessness (variërend van het spreken van de waarheid op het verkeerde moment tot het stellen van een sociaal clueless vraag)
Oneven manieren van spreken of gedrag (meestal klinkend of ogend "uncool" of ouderwets)
- "Geeky" -belangen zoals natuurkunde, computertechnologie, wiskunde of sciencefiction
- Ongemak met sociale activiteiten zoals grote partijen
- Een rot gevoel voor mode (meestal dingen als knopen op een poloshirt of het dragen van ongeschikte kleding omdat ze zich op hun gemak voelen)
- Onberispelijke ethiek (vrijwel alle autistische) zoals karakters zijn eerlijke, gerechtvaardigende individuen die ethisch twijfelachtig gedrag liever vermijden, zoals vrijen, drinken tot ex cess, mishandeling van vrienden of geliefden, enz.)
- Zijn dit realistische weergaven van autisme? Naarmate veel mensen met autisme op zijn minst enkele van deze kenmerken delen, is het antwoord ja. Maar deze gedragingen en voorkeuren zijn niet voldoende om autisme aan te duiden.
- Enkele van deze karakters zijn:
- Dr. Sheldon Cooper (en Amy Farah-Fowler) van
The Big Bang Theory
Sherlock Holmes van Sherlock (die beweert een sociopaat te zijn maar een duidelijk te fatsoenlijke mens is om aan die diagnose te voldoen, zo wordt vaak beschreven als autistisch)
- Maurice Moss, The IT Crowd
- Brick Heck,
- The Middle Abby,
- NCIS Will Graham,
- Hannibal Steve Urkel,
- Family Matters Tina,
- Bob’s Burger’s Gevolgen van tv over echte mensen met autisme en hun gezinnen
- De impact van tv is paradoxaal genoeg positief en negatief voor mensen in het spectrum en hun gezinnen. Het is niet verrassend dat beoordelingen van shows met autistische mensen op dezelfde manier tegenstrijdig zijn geweest. In feite krijgen shows als Atypisch
positieve en negatieve beoordelingen, zelfs bij autistische volwassenen en mensen die op het gebied van autisme werken.
Michelle Dean, universitair docent, speciaal onderwijs op CSU Channel Islands was een consultant voor Atypisch . Ze is tevreden met de manier waarop de show een jongeman met autisme toont die volwassen wordt en een relatie zoekt. "Je ziet het spectrum van de familie en het spectrum van acceptatie, zijn goede vriend accepteert het helemaal, we zien baanacceptatie, we zien ook pesten en passende en ongepaste reacties daarop. Het geeft een realistische weergave en helpt mensen om zelf na te denken verantwoordelijkheid in de samenleving Het hebben van een soort van model brengt de boodschap van het autisme-bewustzijn op een hoger niveau dan acceptatie door autisme. Voor mij is dat een zeer krachtige boodschap die voortkomt uit
Atypisch . "Aan de andere kant, Mickey Rowe, een autistische acteur die de hoofdrol speelt in The Curious Incident of the Dog in the Night-Time, heeft dit te zeggen in
Teen Vogueover dezelfde show: "Bij het kijken naar de show, Ik merkte dat het lijkt te spelen in stereotypen die ik uit de eerste hand heb ervaren en die gemakkelijk vermeden kon worden en die schadelijke informatie over autistische mensen kan bevatten. Er is zoveel verkeerde informatie over autisme, omdat we bijna altijd over autisme leren van niet-autisme autistische mensen, in plaats van te leren over autisme van autistische volwassenen. "Hier zijn dus enkele van de voor- en nadelen van autisme op tv: Pluspunten Veel meer bewustzijn en sympathie / empathie voor mensen met een hoogfunctionerend autisme en hun families
"Normalisatie" van neurodiversiteit door middel van afbeeldingen van mensen met een hoogfunctionerend autisme die banen vasthoudt, afstudeert van school, relaties opbouwt, misdaden oplost, enzovoort
Verhoogde bereidheid om mensen met autisme mee te nemen in typische activiteiten op basis van meer begrip van de aandoening
- Meer programma’s en kansen aangewakkerd door of zelfs gestart door tv-producenten voor mensen met autisme
- Meer financiële steun voor op het werk gebaseerde autisme-projecten van bekende acteurs en anderen in de entertainmentsector
- Consumenten
- Slecht begrip van autisme als een spectrumstoornis met mensen met een zeer lage intelligentie, agressief gedrag en andere belangrijke gezondheidsproblemen (en heel weinig genie-niveau savants)
- Misverstand van bepaalde aspecten van autisme, gaande van sensorische uitdagingen tot problemen met het uitvoerende functioneren en veel meer
Geloof dat ‘de meeste’ mensen met autisme zijn als tv-personages die hun baan behouden, succesvolle romantische relaties hebben en heel weinig externe ondersteuning of therapie nodig hebben
- Geloof dat autisme onlosmakelijk verbonden is met specifieke talenten, interesses, mode-keuzes en vaardigheden
