Diverticulaire ziekte is een veel voorkomende aandoening die wordt gekenmerkt door de aanwezigheid van buidels in de wand van de dikke darm die diverticula worden genoemd. In de meeste gevallen veroorzaken divertikels geen symptomen, maar soms kunnen ze ontstoken en / of geïnfecteerd raken en een aandoening veroorzaken die diverticulitis wordt genoemd.
Meer dan de helft van de mensen heeft divertikels in hun dikke darm tegen de tijd dat ze ouder zijn dan 60, maar slechts ongeveer vijf procent van hen ontwikkelt diverticulitis.
De dikke darm
Diverticula komen meestal voor in de dikke darm, die deel uitmaakt van de dikke darm. Meestal ontwikkelen zich divertikels in de sigmoïd colon, het laatste deel van de dikke darm dat is verbonden met het rectum. De sigmoïde colon bevindt zich aan de linkerkant van de buik. Daarom wordt diverticulitis vaak geassocieerd met buikpijn aan die kant.
Diverticula kunnen ook voorkomen in andere delen van de dikke darm, maar dit komt minder vaak voor.
Symptomen
Het meest voorkomende symptoom van diverticulitis is buikpijn, die meestal constant is en ook enkele dagen aanhoudt. In sommige gevallen kan de pijn ernstig zijn. Rectale bloeding kan optreden, maar het is niet gebruikelijk bij diverticulitis. Andere symptomen kunnen zijn:
- buikpijn en gevoeligheid (meestal linkszijdig, kan ernstig zijn)
- rillingen
- constipatie
- krampen
- opgeblazenheid
- diarree (af en toe)
- gas
- koorts
- gebrek aan eetlust
- misselijkheid
- braken
- rectale bloeding (niet vaak voorkomend)
Oorzaken
Het is niet bekend waarom sommige mensen met divertikelziekte diverticulitis ontwikkelen. Er zijn theorieën die worden onderzocht, maar onderzoekers hebben momenteel geen definitieve antwoorden over de oorzaak (en) van diverticulitis. Men dacht dat het eten van bepaalde voedingsmiddelen zoals zaden, noten of maïs diverticulitis zou kunnen veroorzaken bij mensen met diverticulaire aandoeningen, maar dit wordt niet langer als het geval beschouwd.
Er is recentelijk bewijs gevonden uit studies bij mannen dat het eten van meer rood vlees mogelijk geassocieerd is met een hoger risico op het ontwikkelen van diverticulitis. Er is nog een andere theorie dat diverticulitis kan optreden wanneer een divertikel een gat erin ontwikkelt (een perforatie). Bacteriën die normaal in de dikke darm worden gevonden, kunnen dan door dat kleine gaatje gaan en ontstekingen veroorzaken.
Een andere theorie is dat er een verband is met een virus genaamd cytomegalovirus (CMV). CMV komt vaak voor en kan van persoon tot persoon worden overgedragen via lichaamsvloeistoffen. Wanneer CMV het eerst wordt gecontracteerd, kan dit symptomen veroorzaken die lijken op de griep (koorts, keelpijn, vermoeidheid, gezwollen lymfeklieren), maar dan kan deze in een inactieve fase gaan. Het virus blijft in het lichaam, latent. In sommige gevallen kan het virus echter worden gereactiveerd. Er wordt gedacht dat de reactivering van CMV mogelijk verband houdt met diverticulitis.
Andere mogelijke factoren die kunnen bijdragen aan de ontwikkeling van diverticulitis zijn:
- opbouw van ongezonde bacteriën in een divertikel
- verstoring van het niveau van gezonde bacteriën in de dikke darm
- overgewicht
- sedentaire levensstijl
- roken
- niet-steroïde ontstekingsremmende geneesmiddelen (NSAID’s)
- steroïde medicijnen
Diagnose
Diverticulitis wordt gediagnosticeerd met een abdominale computertomografie (CT) -scan.
Een CT-scan is een soort röntgenfoto die wordt uitgevoerd met contrastkleurstof. Contrast-verf is dronken en wordt ook via een infuus toegediend. Dit is om ervoor te zorgen dat de structuur van de dikke darm grondig wordt gevisualiseerd en een diagnose van diverticulitis kan worden gemaakt.
In sommige gevallen kunnen extra testen worden gebruikt als wordt vermoed dat er andere aandoeningen of complicaties zijn die verband houden met de diverticulitis. Deze zullen sterk geïndividualiseerd zijn op basis van hoe het met de patiënt gaat en met de voorkeur van de arts.
Behandeling
Voor patiënten met een ongecompliceerde diverticulitis, wat betekent dat er geen bijbehorende problemen zijn, zoals een abces of een fistel, wordt de behandeling meestal thuis gedaan.
Een vloeibaar dieet en rust worden meestal voorgeschreven samen met antibiotica.
Voor meer gecompliceerde diverticulitis, waarbij sprake is van ernstige symptomen of andere aandoeningen, kan behandeling in het ziekenhuis nodig zijn. Ziekenhuisbehandeling kan vasten omvatten (vaak niets via de mond of NPO genoemd), IV-vloeistoffen en antibiotica. De meeste patiënten verbeteren snel.
Chirurgie wordt meestal alleen gedaan als er nog een ernstig probleem optreedt, zoals een perforatie in de dikke darm.
Een woord van Zeer goed
De meeste oudere mensen hebben divertikels die geen symptomen veroorzaken en het is slechts in een klein aantal gevallen dat diverticulitis ontstaat. Het is nog steeds niet duidelijk waarom ontsteking en / of infectie van de diverticula gebeurt, maar het wordt niet langer gedacht dat het het resultaat is van het eten van vezelig voedsel en kan in plaats daarvan worden veroorzaakt door een aantal factoren.
De meeste gevallen van diverticulitis zijn niet ingewikkeld en kunnen thuis worden behandeld met rust en vocht, hoewel soms ook antibiotica kunnen worden voorgeschreven. Voor mensen die erg ziek zijn, is in het ziekenhuis behandeling nodig met intraveneuze vloeistoffen en antibiotica. Andere behandelingen kunnen ook nodig zijn, maar dit zal variëren afhankelijk van de gezondheid van de patiënt en de voorkeur van het zorgteam.
