Een van de raadsels van het ontwerp van het AIDS-vaccin is dat het virus het unieke vermogen heeft om zich te "verbergen" voor identificatie van zowel het immuunsysteem als de medicijnen die bedoeld zijn om het te neutraliseren. In plaats van vrijelijk in het bloed te circuleren, waar het gemakkelijk kan worden geïdentificeerd, sluit het virus zichzelf cellen en weefsels door het lichaam in, wat bekend staat als een provirale toestand.
In zijn provirale toestand voegt HIV eenvoudigweg het genetisch materiaal in dat van zijn gastheercel. Dus in plaats van te repliceren als een vrij circulerend virus, repliceert het eenvoudigweg terwijl de gastheercel repliceert. Als gevolg hiervan wordt het immuunsysteem van het lichaam niet gewaarschuwd voor de aanwezigheid van het virus gedurende deze latentietijd, waardoor het ongehinderd kan doorgaan van generatie op generatie.
Hoewel HIV zeker niet het enige virale pathogeen is waarvan bekend is dat dit dit doet, heeft het vermogen om zichzelf te verbergen de uitroeiing vrijwel onmogelijk gemaakt, wat onderzoekers voor het grootste deel van de 30 jaar verstrikte.
Op dit moment zijn wetenschappers er niet eens helemaal zeker van hoe uitgebreid de provirale penetratie is. Onderzoek van de John Hopkins University in 2103 suggereerde dat de cellulaire reservoirs die HIV herbergen mogelijk wel 60 keer groter zijn dan eerder gedacht.
Hoewel er inspanningen worden geleverd om het virus te activeren en "te schoppen" van deze geïnfecteerde cellen, zijn er maar weinig middelen die in staat zijn gebleken de activeringsniveaus te bereiken die nodig zijn om een uitroeiingskuur te bewerkstelligen.
De Provirale Staat begrijpen
Per definitie is een provirus het genetisch materiaal (genoom) van een virus dat is geïntegreerd in het DNA van een geïnfecteerde gastheercel.
Er zijn twee provirale toestanden. De eerste is gewoon een stadium van virale replicatie wanneer het provirus de genetische codering van de gastheercel "kapen" door middel van een proces genaamd mRNA-transcriptie en de synthese van een nieuw virus stuurt, dat vervolgens andere gastheercellen gaat infecteren.
Dit wordt een productieve infectie genoemd.
De tweede is een toestand waarin het virus niet actief repliceert, maar in plaats daarvan passief meegevoerd wordt in het DNA van de gastheercel terwijl het van generatie op generatie repliceert. Dit wordt een latente infectiegenoemd en de gastheercellen die met provirus zijn geïnfecteerd, worden vaak latente reservoirs genoemd.
Een latente infectie kan plotseling productief worden als reactie op veranderingen in de gastheeromgeving of de gezondheid van de geïnfecteerde persoon. Bij hiv komt dit vaak voor als antiretrovirale therapie faalt, hetzij door de ontwikkeling van resistentie of suboptimale therapietrouw, en / of wanneer de immuunafweeren zijn uitgeput als gevolg van een infectie.
Wanneer dit gebeurt, kan het "stille" provirus plotseling worden geactiveerd en beginnen met de expressie van zijn eigen genoom, waarbij nieuw virus wordt geproduceerd terwijl de gastheercel wordt gedood.
Een van de uitdagingen van het ontwerpen van HIV-vaccins is het bepalen van manieren om HIV effectief uit te roeien in zijn latente, provirale toestand. Omdat HIV geen drugstherapie als latente infectie vertoont, hebben antiretrovirale geneesmiddelen – die werken door virale replicatie te remmen – weinig effect. Als zodanig is het virus in wezen onzichtbaar, in staat om verborgen te blijven, zelfs als het gezicht van volledig onderdrukkende antiretrovirale therapie.
Wetenschappers onderzoeken nu manieren om latente reservoirs te activeren met behulp van een of meer geneesmiddelen. Indien succesvol, kunnen andere strategieën (therapeutisch, immunologisch) in theorie worden gebruikt om het pas blootgestelde HIV uit te roeien. Vaak aangeduid als "kick-kill", kan de aanpak uiteindelijk leiden tot een succesvolle kandidaat-vaccin en / of strategie.
Uitspraak: pro-VY-rus
