Wat zijn de vijf soorten antilichamen?
Antistoffen worden op verschillende manieren geclassificeerd. Twee van de belangrijkste zijn de antigenen waaraan ze binden en hun isotype.
Er zijn verschillende soorten antilichamen in het menselijk lichaam. Antilichaam-isotypen of antilichaamklassen definiëren de rol van het antilichaam in het lichaam. Alle klassen worden benoemd met behulp van de conventie Ig *, waarbij Ig staat voor immunoglobuline en * is de aanduiding voor het specifieke isotype.
Er zijn vijf verschillende antilichaamisotypen waargenomen bij de mens:
- IgG is het isotype van het antilichaam dat de meeste mensen denken als ze het hebben over antilichamen. Er zijn meerdere vormen van IgG die door het lichaam circuleren en op een infectie reageren. IgG bestaat uit slechts één enkele Ig-subeenheid. Het is het enige type antilichaam dat tijdens de zwangerschap de placenta kan passeren.
- IgA is het antilichaamisotype dat wordt aangetroffen in mucosale gebieden, zoals de mond en de vagina. Het kan ook worden gevonden in speeksel, tranen en moedermelk. IgA wordt gevormd door twee Ig-subeenheden die aan elkaar zijn gebonden.
- IgM is een van de eerste soorten antilichamen die worden geproduceerd nadat een ziekteverwekker het lichaam is binnengedrongen. Omdat het bestaat uit vijf met elkaar verbonden Ig-subeenheden, heeft het een zeer hoge aviditeit. Met andere woorden, het kleeft zeer sterk aan zijn doelwit. IgM is erg belangrijk in de vroege stadia van een infectie.
- IgE is het antilichaam dat verantwoordelijk is voor de allergische reactie. Wanneer IgE aan een allergeen bindt, begint de histaminereactie die leidt tot allergiesymptomen. Dit antilichaam met één subeenheid helpt ook om het lichaam tegen parasitaire wormen te beschermen.
- IgD is belangrijk in de vroege stadia van de immuunrespons. Gebonden aan B-cellen, circuleert het niet.
Veel STD-tests en tests voor andere ziekten, zoeken naar een antilichaamreactie op de ziekte in plaats van het pathogeen zelf. Dit gold lange tijd vooral voor virale ziektes en bacteriën die moeilijk in cultuur te kweken waren.
Dit is echter veranderd omdat de technologie is verbeterd. Er zijn nu bijvoorbeeld nucleïnezuurtests, zoals LCR en PCR, die direct op het DNA van de pathogeen testen. Naarmate dergelijke testen op grotere schaal beschikbaar komen, dienen ze als een bruikbaar alternatief voor het testen van antilichamen.
Ook bekend als: Antilichamen-isotypen worden ook klassen genoemd. De twee termen kunnen door elkaar worden gebruikt. In de loop van een infectie zullen antilichamen tegen een enkel antigeen (doelwit) worden geproduceerd als een verscheidenheid aan verschillende isotypen. Het type geproduceerd antilichaam hangt af van waar ze in het lichaam nodig zijn
Voorbeelden: Verschillende soorten herpestests kunnen worden gebruikt om onderscheid te maken tussen nieuwe herpesinfecties en infecties die eenvoudig onopgemerkt zijn gebleven. Dit wordt bepaald door te testen op verschillende isotypen van antilichamen die het lichaam kan produceren tegen het herpesvirus. Positieve IgM-testen betekenen meestal dat de infectie recent is. IgG-tests spreken een langere termijninfectie aan. Dit komt omdat het lichaam meer tijd nodig heeft om IgG te produceren dan om IgM te produceren.
Het is belangrijk om te weten dat de meestetypespecifiekeSTD-tests niet proberen te achterhalen wat isotype is van antilichamen die door uw lichaam worden geproduceerd. Met name type-specifieke herpes-tests maken geen onderscheid tussen IgG en IgM.
In plaats daarvan kijken typespecifieke herpesonderzoeken of de anti-herpes antilichamen die je lichaam aan het maken is reageren op HSV-1 of HSV-2. Ze zijn op zoek naar verschillende doeltypes in plaats van verschillende antilichaamtypes. Er zijn specifieke tests van het antilichaamtype voor SOA’s, maar deze worden meestal specifiek als IgG- of IgM-test genoemd.
