Extreme sporten worden steeds populairder. In een artikel getiteld ‘Extreme sporten zijn goed voor je gezondheid: een fenomenologisch begrip van angst en angst in extreme sporten’, Brymer en Schweitzer definiëren extreme sporten ‘als onafhankelijke vrijetijdsactiviteiten waarbij de meest waarschijnlijke uitkomst van een slecht geleide fout of ongeval de dood is. "
Er is slechts beperkt onderzoek verricht naar het verhelderen van hormonale stressreacties op extreme sporten.
Bovendien is het onduidelijk welke gevolgen extreme sporten hebben op de gezondheid op lange termijn. Laten we niettemin een blik werpen op een handvol onderzoeken die de endocriene reactiviteit van extreme sporten onderzoeken.
Bungee Jumping
In een studie uit 2014 met de titel "Acute stress veroorzaakt door Bungee Jumping onderdrukt menselijke aangeboren immuniteit", vonden van Westerloo en collega’s dat bungeejumpen verhoogde niveaus van cortisol en catecholamines hebben.
Catecholamines verwijzen naar neurohormonen, die belangrijk zijn bij stressreacties. Hoge niveaus van catecholamines kunnen leiden tot verhoogde bloeddruk, hoofdpijn, zweten, hartkloppingen, pijn op de borst en angst. Dopamine, adrenaline (adrenaline) en norepinephrine (noradrenaline) zijn allemaal catecholamines.
Het doel van deze studie was echter om te bepalen of een acute stressrespons – bungeejumping – de belangrijkste ontstekingsreacties onderdrukt wanneer het immuunsysteem op een infectie reageert.
Met andere woorden, de onderzoekers onderzochten het vermogen van witte bloedcellen (leukocyten) om inflammatoire mediatoren af te scheiden en bacteriën te verteren (d.w.z. respectievelijk cytokinen en fagocytose af te geven).
Hiertoe hebben de onderzoekers de helft van de bungee-jumpers voorbehandeld met propanol, wat een bètablokker is, waardoor de effecten van catecholamines op het immuunsysteem worden verminderd.
Ze vonden dat immuunsuppressie veroorzaakt door stress onafhankelijk is van catecholamines. Interessant is dat, hoewel de waargenomen leukocyttelling tijdens het onderzoek toenam, deze leukocyten minder responsief waren.
In plaats van immunosuppressie gemedieerd door catecholamines, lijkt het erop dat glucocorticoïden zoals cortisol na een acute stressgebeurtenis het immuunsysteem onderdrukken door niet-genomische mechanismen die sneller zijn dan de transcriptie van DNA. Deze niet-genetische mechanismen zijn ook verantwoordelijk voor de onmiddellijke verlichting van mensen met allergieën die glucocorticoïden zoals prednison gebruiken.
Tot slot blijkt uit ander onderzoek dat skydiven leidt tot een toename van endorfines. Deze toename van endorfines veroorzaakt een "rush" of "high".
Rotsklimmen
soorten rotsklimmen
Bij technisch vrij klimmen is de manier waarop de klimmer opstijgt van belang. Tijdens een zuivere klim voert de klimmer elke beweging zonder hulp uit. Er is geen hangende, vallende of trekkende uitrusting voor het voordeel.
Bij het beklimmen van lood, knipt de klimmer het touw tijdens de beklimming in punten van bescherming en voert zo een zuivere opstijging uit. Als alternatief, top touwklimmen betreft een touw dat is verankerd aan de bovenkant van de klim.
Dit touw kan worden gebruikt om te helpen tijdens de klim. Bij beide vormen van rotsklimmen beschermt het touw de klimmer tegen vallen.
Loden klimmen is moeilijker dan touwklimmen. Loden klimmen wordt ook hoger gewaardeerd door enthousiaste bergbeklimmers. Top touwklimmen wordt beoefend door zowel beginners als ervaren klimmers tijdens de training.
Hormonale respons
In een onderzoek met de titel "Hormoonresponsen op een continue aanval van rotsklimmen bij mannen", maten Sherk en co-auteurs de niveaus van testosteron, groeihormoon en cortisol bij 10 jonge mannelijke rotsklimmers terwijl ze op ronden klommen 55 ° verticale klimroute gedurende 30 minuten.
Met name de klim was toptouw.
Deelnemende bergbeklimmers hadden minstens een gemiddeld vaardigheidsniveau, blijkbaar goed geconditioneerd, en verstoken van ongecontroleerde hypertensie of astma. De klimmers namen ook geen corticosteroïden medicijnen …
De onderzoekers ontdekten dat rotsklimmen voorbijgaand verhoogde plasma testosteron en groeihormoon niveaus, maar er werd geen verandering waargenomen in cortisol niveaus. Testosteron en groeihormoon bevorderen de synthese van magere spieren en cortisol bevordert de afbraak van eiwitten. Bovendien stijgen de groeihormoon- en cortisolspiegels tijdens inspannende oefeningen.
Met uitzondering van geen verandering in cortisolgehaltes, stemmen de resultaten van het huidige onderzoek overeen met eerder onderzoek. Volgens de auteurs:
Testosteron, cortisol en GH [groeihormoon] zijn in verschillende onderzoeken aangetoond te groeien na aanvallen van weerstandstraining en aërobe oefening bij mannen, met hormoonniveaus en de mate van respons afhankelijk van factoren zoals leeftijd van het subject , voedings- en trainingsstatus en trainingsintensiteit en duur.
De onderzoekers suggereren dat de klimmers een toename van catecholamines zoals adrenaline ondervonden. Tijdens de klim ervoeren de klimmers een toename in angst evenredig met de moeilijkheidsgraad van de klim. Onderzoekers merkten ook het volgende op:
De duur van dit protocol veroorzaakte waarschijnlijk cardiovasculaire drift, mogelijk gerelateerd aan verhoogde kerntemperatuur, waarschijnlijke toename van catecholaminegehalten, verlaagd slagvolume of verhoogde cardiovasculaire spanning van de bovenlichaamcomponent van de oefening.
Parachutespringen
Het is waarschijnlijk geen verrassing dat het uit een vliegtuig stappen met een parachute de ideale psychologische stressor is voor wetenschappelijk onderzoek. Immers, skydivers moedigen de mogelijkheid van de dood voor de stormloop van avontuur.
Hoewel skydiven voornamelijk een psychologische ervaring is, is versnelling tijdens de afdaling een fysieke stressor, die de bloedstroom verandert en de niveaus van cortisol en catecholamine in het bloed verhoogt.
In een studie met de titel "Hormonale reacties op psychologische stress bij mannen die zich voorbereiden op parachutespringen", rekruteerden Chatterton en collega’s 26 vrijwilligers om te worden beoordeeld op psychologische en hormonale reacties tijdens een eerste skydiving-stap. De gemiddelde leeftijd van de eerste skydivers was 26,4 jaar en alle skydivers waren in goede gezondheid. Naast deze experimentele groep werd ook een controlegroep onderzocht die niet ging parachutespringen.
Dit is hoe de skydivers fysiologisch reageerden op de sprong:
- Toename van cortisolspiegels
- Toename van catecholaminegehalte
- Toename van prolactinespiegels
- Toename van groeihormonen
- Toename van angstniveaus (piek vóór sprong)
- Afname van testosteronniveaus
van belang , cortisol, groeihormoon, catecholamines en prolactine zijn allemaal stresshormonen. Naar verwachting zullen deze hormonen evenredig toenemen met de ervaren en metabole vraag naar angst.
Speleologie
Speleologie gaat met verschillende namen, zoals speleologie en speleologie. Het gaat om het verkennen van ongestoorde grottensystemen. Liefhebbers van speleologie moeten steile hellingen, waterhindernissen en strak samendrukken overwinnen. Hoewel sommige spelunkers het niet eens zijn met het categoriseren van het tijdverdrijf als een ‘extreme sport’ – in die zin dat veiligheid een topprioriteit is – kan speleologie dodelijk zijn.
Beschouw de volgende beschrijving van alpine potholing door Stenner en co-auteurs in een paper uit 2007 getiteld "Hormonale reacties op een lange duur onderzoek in een grot van 700 m diepte":
In tegenstelling tot andere extreme sporten, in alpine speleologie zijn deze stressoren gelijktijdig aanwezig In feite bewegen hooggeschoolde pottenbakkers in het algemeen 20 en meer uur, bijna zonder een pauze, met een klimtouw met harnas dat de onderste ledematen samendrukt, in een koude en natte omgeving en, uiteraard, in het donker. kenmerken van speleologie, een duidelijke stimulus van de HPA [hypothalamus-hypofyse bijnierschors], HP [hypothalamus-hypofyse] en HPT [hypothalamus-hypofyse schildklier] systemen kunnen worden verwacht, en in ons experiment zijn deze reacties onderzocht met behulp van de volgende parameters: serumgroeihormoon (GH), cortisol, schildklierstimulerend hormoon (TSH), vrij triiodothyronine (FT3) en vrij thyroxine (FT4).
In dit onderzoek hebben Stenner en zijn collega’s de hij hormonale reactie op speleologie tussen vijf elite potholers. Deze hormoonfluctuaties zijn het gevolg van het stimuleren van de HPA-, HP- en HPT-systemen. De onderzoekers ontdekten dat cortisol, groeihormoon en vrije throxine niveaus alle secundair toonden aan een speurtocht van 20 uur.
Zoals verwacht, benadrukken de resultaten van deze studie dat de extreme fysieke en psychologische stress van speleologie veranderde hormoonspiegels. Merk op dat de onderzoekers veronderstellen dat de toename van vrij thyroxine optreedt als gevolg van een toename van vrije vetzuren, wat normaal is tijdens langdurige uithoudingsoefeningen.
Wat betekenen deze hormonale veranderingen voor het lichaam?
Kort gezegd: mensen die aan extreme sporten deelnemen, ervaren angst, angst en angstgevoelens. Stresshormonen, waaronder groeihormoon, cortisol, prolactine en catecholamines zoals adrenaline, worden aanzienlijk verhoogd tijdens de activiteit. Doorgaans stijgen stresshormonen evenredig met angst en metabole belasting.
Hoewel deze verhogingen in hormoonspiegels tijdelijk zijn en hormoonniveaus snel terugkeren naar de basislijn na voltooiing van de sport, is het onduidelijk of herhaalde blootstelling aan extreme sporten en voortdurende schommelingen in stresshormoonniveaus langetermijneffecten hebben.
Het is ook onduidelijk of extreme sporten bepaalde medische aandoeningen kunnen verergeren of dat mensen met bepaalde medische aandoeningen moeten deelnemen aan extreme sporten. Sommige deskundigen suggereren dat mensen met chronische gezondheidsproblemen extreme sporten moeten vermijden en dat alleen mensen in goede gezondheid moeten deelnemen. Bovendien moeten mensen met bepaalde gezondheidsvoorwaarden die kunnen worden verergerd door stress, waaronder ongecontroleerde hypertensie, hartaandoeningen en astma, extreme sporten vermijden. In feite worden mensen met deze aandoeningen gescreend en mogelijk uitgesloten van extreme sportexperimenten.
Er moet nog veel meer onderzoek worden gedaan voordat we de effecten van extreme sporten op het lichaam echt begrijpen. Tot op heden hebben de meeste onderzoeken naar extreme sporten zich gericht op hartslag, energieverbruik, gebruik van oefeningen en maximaal zuurstofverbruik (VO2 max). Met name VO2 max is een belangrijke indicator van conditie en uithoudingsvermogen tijdens inspanning; het is een belangrijke maatstaf onder inspanningsfysiologen.
Als u vragen heeft over uw gezondheid als het gaat om extreme sporten – of dat u hieraan moet deelnemen – spreek dan met uw arts. Uw arts kan eventuele risico’s evalueren en individuele begeleiding bieden.
