Overzicht
Veel patiënten zijn verward na een operatie, maar delirium is een specifiek soort verwarring die kan optreden in het ziekenhuis en tijdens een herstel na een operatie. Terwijl delirium voor verwarring zorgt, wordt alle verwarring niet veroorzaakt door delier.
Delirium is een verwarring die abrupt optreedt. Het is typisch acuut van aard – eenmaal gediagnosticeerd en behandeld, keert de patiënt terug naar zijn normale niveau van denken.
Een patiënt die dagelijks verward is, zal veel meer verward raken en zal in de meeste gevallen terugkeren naar hun normale verwarring nadat het delier is opgelost.
Risicofactoren
Terwijl iedereen delirium kan ontwikkelen, is het waarschijnlijker dat bepaalde groepen delirium ontwikkelen in het ziekenhuis. Leeftijd speelt een rol, maar de ernst van de huidige ziekte, het normale niveau van dag tot dag van de patiënt en de algehele gezondheid van de patiënt spelen ook een rol.
- Ouderen en oudere volwassenen
- Personen met dementie, de ziekte van Alzheimer of een andere vorm van psychische stoornissen die het vermogen om helder te denken of verwarring veroorzaken
- Personen met een depressie
- Chirurgische patiënten
- IC-patiënten, ziekere patiënten
- Patiënten met een langer verblijf in het ziekenhuis
- Meer medicatie
Zoals je je wel kunt voorstellen is een oudere patiënt met dementie die intensieve zorg nodig heeft aanzienlijk meer risico dan een jonge volwassene zonder bijkomende risicofactoren die zich in een privékamer in het ziekenhuis bevindt.
Intensieve zorgeenheden zijn in het bijzonder erg ontwrichtend voor normale slaap / waakcycli, omdat de patiënten frequente vitale functies ervaren, frequente medicijnen worden routinematig afgewisseld, meer medicatie ontvangen en zich vaak in kamers bevinden die helder verlicht zijn rond de klok. In die situatie kun je delirium horen dat wordt aangeduid als ‘ICU-psychose’.
Het komt het meest voor bij ouderen en ouderen, maar kan in elke leeftijdsgroep voorkomen. Het komt ook vaker voor bij personen die een bepaald soort mentaal probleem hebben in hun dagelijks leven, zoals dementie.
Deze oudere volwassenen met dementie hebben het grootste risico op een plotselinge achteruitgang van hun mentale capaciteit in het ziekenhuis.
Vroege signalen
Voordat een patiënt tekenen van delier begint te vertonen, is er een eerdere fase die patiënten uren of zelfs dagen van tevoren kunnen ervaren. Gedurende dit tijdsbestek kunnen patiënten uiterst levendige dromen, slaapproblemen, een verhoogde staat van angst of angst melden die niet eerder aanwezig was, en kunnen beginnen om de constante aanwezigheid van een ander in hun kamer aan te vragen.
Vroegtijdig signaleren van deze signalen kan eerder optreden en mogelijk voorkomen dat de patiënt de volgende dagen volledig opgeblazen delier ervaart.
Symptomen
Er is geen test voor delier, het kan niet worden gediagnosticeerd door laboratoriumwerk, het moet worden gediagnosticeerd door het gedrag van de patiënt te observeren en te bepalen of hun gedrag past bij de diagnose van delier.
Diagnose van delier kan een uitdaging zijn, omdat het heel anders kan zijn van patiënt tot patiënt.
Over het algemeen kunnen mensen met delirium moeite hebben zich op één onderwerp te concentreren, lijken ze in het algemeen gedesoriënteerd en hebben ze vaak een verminderd bewustzijnsniveau.
Hun desoriëntatie en mentale problemen zijn vaak erger ’s nachts, een aandoening die wordt aangeduid als "sundowners" of "sundowning".
Hallucinaties en wanen
Deze personen kunnen wanen en hallucinaties ervaren. Waanideeën zijn een onjuiste overtuiging van een persoon. Een patiënt met een delier kan bijvoorbeeld denken dat de verpleegster hen probeert te vermoorden, of dat insecten hun bed besmetten.
Hallucinaties zijn een visuele storing. Een patiënt kan zien dat vleermuizen rondvliegen in de kamer en ze van de ene naar de andere hoek zien vliegen. Ze kunnen reiken en proberen iets aan te raken dat er niet is, of praten met iemand die niet aanwezig is of zelfs iemand die is gestorven.
Fysieke signalen
Lichamelijk is de patiënt vaak niet in staat om effectief te slapen en kan hij moeite hebben met slikken, op een gemakkelijk te begrijpen en logisch manier spreken en kan hij zonder duidelijke reden gaan trillen.
Deze tekenen en symptomen moeten als een groep worden beschouwd, niet individueel. Iemand die plotseling moeite heeft met slikken, heeft waarschijnlijk geen delier, maar een patiënt die niet stil kan zitten, niet kan slikken, vogels in zijn ziekenhuiskamer ziet en waarschijnlijk al dagen niet heeft geslapen.
Typen
Delirium kan aanwezig zijn als een overactief type delier of een type met een te lage werking. Hyperactief delier veroorzaakt onrust, de patiënt is mogelijk klaarwakker en kan zo dagenlang niet kunnen slapen, en het kan lijken alsof hij alert is. Ze lijken "opgewonden" of rusteloos, alsof ze te veel cafeïne te slapen hebben gehad. Dit gedrag is vaak vreemd in de context van hun ziekenhuisopname – ze zijn klaarwakker wanneer verwacht wordt dat ze zoveel mogelijk willen rusten.
Hypoactief delier patiënten kunnen lusteloos lijken, te moe om activiteit te verdragen, depressief, slaperig en kunnen mogelijk niet in gesprek raken. Dit type is vaak moeilijker te onderscheiden van ziek en moe dan het meer actieve type.
Waarom het vaker voorkomt na een operatie
Delirium wordt om meerdere redenen vaker gezien bij operapatiënten dan de algemene bevolking van het ziekenhuis, ze zijn meestal zieker dan gemiddeld, ze krijgen anesthesiemedicatie die kan bijdragen aan delier, ze kunnen langer aanhouden verblijf in het ziekenhuis en kunnen tijdens hun herstel pijnstillers krijgen en andere geneesmiddelen die het delier kunnen verergeren.
Behandeling
Naast het helpen van een patiënt bij het verkrijgen van de kwaliteitsslaap die ze hard nodig hebben, hebben patiënten met delier ook ondersteuning nodig die zorgt voor de basisbehoeften die ze niet kunnen overleven als ze ziek zijn.
Wanneer een patiënt een delier heeft, is het belangrijk dat de medewerkers van het ziekenhuis (evenals familie en vrienden die kunnen bezoeken) de patiënt helpen de essentiële dingen te krijgen die ze het meest nodig hebben. Deze essentiële zaken omvatten ononderbroken slaap, regelmatig eten en drinken, zorgen voor de behoeften van de badkamer en routinematig heroriënteren van de verwarde patiënt.
Regelmatige heroriëntatie betekent eenvoudig de patiënt zachtjes laten weten dat ze zich in het ziekenhuis bevinden, waarom ze er zijn en welke dag en tijd het is. Voor familie en vrienden is het erg belangrijk om geen ruzie te maken met een patiënt die verward is of wanen of hallucinaties ervaart. U kunt voorzichtig proberen de patiënt te heroriënteren naar waar ze zijn en waarom, maar ruzie zal de patiënt en het familielid alleen maar van streek maken.
Het is ook belangrijk om de patiënt niet wakker te maken wanneer deze slaapt, tenzij dit absoluut noodzakelijk is, en het personeel ervoor kan kiezen om een controle van vitale functies of een middelmatig nachtmedicijn over te slaan die tot de ochtend kan wachten als dit betekent dat de patiënt moet kunnen slapen . Sommige faciliteiten bieden oordopjes en oogmaskers aan patiënten om hun slaapkwaliteit te verbeteren door het constante licht en lawaai te blokkeren.
Als de patiënt niet kan worden vertrouwd om alleen te zijn zonder een verwonding te hebben als gevolg van het vallen uit bed of andere activiteiten, zullen familie, vrienden of ziekenhuismedewerkers waarschijnlijk altijd in de kamer moeten zijn.
Medicijnen
Het identificeren van de onderliggende oorzaak van delier is de sleutel tot de behandeling. Als een medicijn het probleem veroorzaakt, stop het dan. Als het stoppen met alcohol, illegale drugs of een medicijn het probleem is, behandel het dan. Als ernstige slaapgebrek het probleem is, omvat de behandeling het bieden van de best mogelijke omgeving voor slaap en medicatie om slaap te bevorderen.
Recept slaapmiddelen, zoals Ramelteon (Rozerem), worden vaak gegeven om het gemakkelijker te maken om in slaap te vallen, terwijl andere medicijnen zoals Ativan kunnen worden gegeven om opwinding en eventuele ontwenningsverschijnselen die aanwezig kunnen zijn te verminderen. Antipsychotische medicatie zoals Haldol en Risperdal kunnen ook worden gebruikt, maar moeten in de laagst mogelijke doses worden gegeven om verslechtering van de verwarring bij de patiënt te voorkomen.
Bron:
Postoperatief delier bij ouderen: diagnose en management. Klinische interventies bij veroudering. Thomas Robinson en Ben Eiseman. Toegang tot januari 2015. //www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2546478/
