Elk jaar worden duizenden cr van gecremeerde menselijke resten niet opgeëist door overlevende familieleden, vrienden en geliefden. Volgens een artikel dat in 2010 in de Chicago Tribune is gepubliceerd, resulteert naar schatting 1% van alle crematiezaken in de Verenigde Staten in niet geclaimde gecremeerde resten. Om dat in perspectief te plaatsen, projecteerde de Cremation Association of North America dat 998.500 Amerikaanse sterfgevallen in 2010 crematie zouden inhouden. Dit betekent dat bijna 10.000 reeksen gecremeerde menselijke resten, of ze nu in urnen of tijdelijke crematiecontainers waren gehuisvest, nooit alleen werden opgepikt door families, vrienden of geliefden.
Er zijn veel redenen waarom gezinnen de gecremeerde overblijfselen van overleden familieleden en vrienden niet ophalen, maar het feit is dat deze overblijfselen nog steeds ‘ergens’ terechtkomen. Dit is wat typisch gebeurt met de duizenden sets gecremeerde menselijke resten die elk jaar niet opgeëist worden.
Ad hoc, tijdelijke opslag
Over het algemeen resulteert de crematie van een volwassene van gemiddelde grootte in gecremeerde resten met een gewicht van 2,27 – 3,63 kilogram (5 – 8 pond). Deze gecremeerde resten vereisen een urn die maximaal 3.277 kubieke centimeter (200 kubieke inch) kan bevatten. Dus, voor de context, stel je een typische zak suiker voor die wordt verkocht bij je plaatselijke supermarkt, die in het algemeen het volume en het gewicht van de minimale hoeveelheid gecremeerde resten of "as" die per volwassene van gemiddelde grootte worden gemaakt, benadert.
Stel je nu 10, 25 of 50 zakken suiker voor en je kunt de omvang van het probleem gaan inzien dat ontstaat wanneer gecremeerde resten na verloop van tijd niet worden geclaimd.
Wereldwijd zullen uitvaartcentra, begraafplaatsen, crematoria, ziekenhuizen en andere instellingen aanvankelijk alle beschikbare ruimte gebruiken om ongeclaimde gecremeerde overblijfselen onder te brengen.
Helaas hebben veel te veel uitvaartcentra bijvoorbeeld intern wat bekend staat als de "crematiecloset" – een plek in een niet-openbare ruimte waar niet-opgeëiste urnen en tijdelijke crematiecontainers worden opgeslagen terwijl het bedrijf pogingen tracht te regelen of levering van de gecremeerde overblijfselen. Afhankelijk van het aantal sets dat ze in hun bezit hebben, zullen bedrijven echter ook niet geclaimde gecremeerde resten opslaan in archiefkasten, kelders, garages en zelfs gehuurde opslagruimtes op een externe locatie.
Het is belangrijk om te begrijpen dat deze bedrijven geen toevlucht nemen tot deze ad hoc opslaglocaties als een teken van gebrek aan respect voor de overledene of hun geliefden. Zoals eerder opgemerkt, wordt alles in het werk gesteld om de stoffelijke overschotten te herenigen met hun families, nabestaanden, vrienden, enz. Maar in de loop van de tijd hopen veel bedrijven gewoon te veel sets niet geclaimde gecremeerde resten op en moeten er iets mee doen. In 2005 rapporteerde
The Oregonian dat een psychiatrische instelling in Oregon de niet geclaimde gecremeerde resten van 3.489 mensen bevatte, van wie sommigen al 100 jaar eerder stierven. In het geval van dit ziekenhuis zaten de resten op "stoffige houten planken" in een opslagruimte. Permanente opslag of verwijdering Afhankelijk van verschillende factoren, zullen veel uitvaartcentra, begraafplaatsen en andere instellingen een meer permanente manier zoeken om niet geclaimde gecremeerde resten te huisvesten. In dergelijke gevallen zullen deze bedrijven de urnen en tijdelijke crematiecontainers die in hun bezit zijn, in een enkel massagraf begraven op een begraafplaats of herdenkingspark. Soms zal het bedrijf zelfs een grafsteen laten plaatsen met de namen van de overledene voor installatie boven het graf.
In andere situaties zullen bedrijven beslissen om hun niet geclaimde gecremeerde resten in een columbarium te plaatsen. Afhankelijk van het aantal urnen en / of tijdelijke crematiecontainers en de grootte van de columbariumruimten, kan elke nis een of meerdere sets van gecremeerde resten bevatten.
In beide gevallen zullen de begrafenisondernemers, begraafplaatsen, crematoria, ziekenhuizen of andere instellingen gewoonlijk gedetailleerde gegevens bijhouden waarin wordt aangegeven waar elke specifieke gecremeerde persoon die verantwoordelijk is, rust, voor het geval een familielid, vriend of geliefde later opduikt om de gecremeerde te claimen stoffelijk overschot.
Ten slotte, afhankelijk van de staat of federale wetten die de verwijdering van overleden menselijke resten regelen, zullen sommige providers de niet geclaimde gecremeerde resten na een bepaalde periode in hun bezit verspreiden. In Massachusetts staat de staatswet bijvoorbeeld toe dat een begrafenisinstantie niet-geclaimde gecremeerde overblijfselen in een daartoe aangewezen begraafplaats na 12 maanden verstrooit (mits, zoals hierboven vermeld, het bedrijf een permanente registratie van deze dispositie bijhoudt).
Een woord van heel dichtbij
Vanwege de steeds toenemende bezorgdheid over wettelijke aansprakelijkheid, zijn veel begrafenis-, begrafenis- en crematieproviders begonnen met het opnemen van taal in de door gezinnen ondertekende contracten, waarin wordt gespecificeerd hoe het bedrijf gecremeerde overblijfselen zal behandelen als ze niet worden opgeëist na een bepaald bedrag van tijd. Zelfs in deze situaties echter, en ondanks alle bestaande nationale of federale wet (en) die deze bedrijven ontheffen van wettelijke aansprakelijkheid nadat deze perioden zijn afgelopen, zullen bedrijven nog steeds over het algemeen niet-geclaimde gecremeerde resten vasthouden voor veel langer "voor het geval dat."
