Er zijn momenteel geen onderzoeken die de ziekte van Parkinson definitief kunnen diagnosticeren. Een diagnose is gebaseerd op de klinische bevindingen van uw arts in combinatie met uw melding van de symptomen die u ervaart.
In situaties waarin een oudere persoon de typische kenmerken van Parkinson vertoont en zij reageren op dopamine-substitutietherapie, is het onwaarschijnlijk dat dit enig voordeel zal opleveren voor verder onderzoek of beeldvorming.
Verdere tests bij Parkinson
In andere situaties, waar de diagnose misschien niet zo duidelijk is, zijn jongere personen getroffen of zijn er atypische symptomen zoals tremor die beide handen treft of helemaal geen tremor, verdere testen kan helpen. Beeldvorming kan bijvoorbeeld een rol spelen bij het onderscheiden van essentiële tremor en Parkinson. Het kan ook belangrijk zijn om te bevestigen wat in eerste instantie een klinische diagnose van Parkinson is voorafgaand aan een invasieve behandelingsprocedure zoals chirurgische DBS (diepe hersenstimulatie)
MRI bij het testen van Parkinson
Een van de meer gebruikelijke tests die worden uitgevoerd tijdens een neurologische opwerking is een MRI scan en men kan denken dat bij het onderzoeken van een ziekte die de hersenen beïnvloedt, zoals Parkinson, deze beeldvormende test een noodzaak zou zijn. In de context van de ziekte van Parkinson is een MRI echter niet bijzonder nuttig. Het kijkt naar de structuur van de hersenen die voor alle intensieve doeleinden normaal lijkt in deze ziekte.
Een MRI kan echter aangewezen zijn als symptomen optreden bij jongere mensen (minder dan 55 jaar) of als het ziektebeeld of de progressie van de symptomen niet typisch is voor Parkinson. In deze situaties kan MRI worden gebruikt om andere stoornissen zoals beroerte, tumoren, hydrocephalus (zwelling in de hersenen) en Wilson’s Disease (een ziekte als gevolg van koperaccumulatie die bij jonge mensen tremoren kan veroorzaken) uit te sluiten.
Gespecialiseerde beeldvorming
Gespecialiseerde beeldvorming zoals PET-scans en DaTscans zijn meer "functioneel" van aard. Hoewel een MRI gericht is op het afbeelden van de anatomie van de hersenen, geven deze scans ons informatie over hoe de hersenen functioneren. DaTscans gebruiken een geïnjecteerd middel dat dopamine-producerende zenuwcellen fundamenteel benadrukt door zich eraan te binden. Met een speciale camera kan de concentratie van het beeldvormingsmiddel worden bekeken. Hoe meer agent binding in bepaalde gebieden van de hersenen detecteerde, hoe hoger de dichtheid van dopamine producerende zenuwcellen of neuronen en dus hoe hoger het dopaminegehalte zelf. Bij ziekten met abnormale dopaminegehalten zoals Parkinson, zal er minder dopamine-activiteit zichtbaar zijn. Hoewel dit kan helpen bij het differentiëren tussen hersenen die worden beïnvloed door Parkinson en zeggen, essentiële tremor waarbij dopamine-niveaus normaal zijn, helpt het niet om Parkinson te onderscheiden van andere parkinsonismen zoals meervoudige systeematrofie of progressieve supranucleaire verlamming.
PET-scans bieden ook informatie over het functioneren van de hersenen en kunnen helpen bij het identificeren van verschillende neurodegeneratieve aandoeningen zoals de ziekte van Parkinson. Maar in tegenstelling tot DaTscans doen ze dit door te kijken naar hoe de hersenen glucose gebruiken.
Specifieke patronen van glucosegebruik zijn kenmerkend voor verschillende stoornissen. PET-scans worden echter meer in het onderzoeksdomein gebruikt dan in het klinische domein.
De bottom line is dat in tegenstelling tot andere ziektetoestanden zoals hoge bloeddruk of diabetes, we geen definitieve diagnostische test voor de ziekte van Parkinson hebben. Hoewel beeldvorming clinici kan helpen om een diagnose van het Parkinsonisme te bevestigen wanneer er een verdenking is van een andere oorzaak, kan het de ziekte van Parkinson niet onderscheiden van andere oorzaken van parkinsonisme. Uiteindelijk zijn deze beeldvormingstechnieken alleen nuttig in de context van een klinische beoordeling door een ervaren arts en alleen in beperkte gevallen zal dit van invloed zijn op het management.
Hopelijk zal dit gebrek aan objectief bewijs in de nabije toekomst veranderen, met het vooruitzicht dat biomarkers veranderen hoe we deze ziekte diagnosticeren en behandelen.
