Ik besteed veel tijd aan het adviseren van mensen over hoe vaak ze moeten worden gescreend op soa’s, maar soms is het niet zo eenvoudig. Niet zo heel soms hoor ik verhalen van mensen die hun artsen om een SOA-test vragen en nee krijgen. Soms hebben de artsen goede redenen om niet te testen op SOA’s. Andere keren zijn ze gewoon slecht geïnformeerd over risico’s en andere gerelateerde informatie. Hieronder staan enkele van de belangrijkste redenen waarom artsen weigeren STD-tests uit te voeren. Je zult ook verklaringen vinden voor de reden waarom je een bepaalde test toch wel of niet zou willen krijgen.
1 Ze volgen altijd Screeningrichtlijnen
Screeningrichtlijnen bestaan om een reden. Hun doel is om de populaties met het hoogste risico te targeten en de testefficiëntie te maximaliseren, terwijl verspilling van tijd, geld en middelen wordt geminimaliseerd. Het enige probleem is dat mensen geen populaties zijn.
Er zijn veel redenen waarom mensen misschien vaker op SOA’s willen worden getest dan door richtlijnen wordt aanbevolen. Er zijn ook redenen waarom mensen kunnen worden getest op een leeftijd waarop de richtlijnen helemaal niet aanbevelen om te testen. Dergelijke redenen kunnen zijn:
- Meerdere seksuele partners
- Een geschiedenis van onbeschermde seks
- Een nieuwe seksuele relatie beginnen
- Erachter komen dat een vorige partner ontrouw was
Als u een goede reden hebt waarom artsen in uw geval de richtlijnen voor screening moeten negeren, zou ze altijd moeten vertellen. Ze zullen waarschijnlijk luisteren. Als ze dat niet doen, wilt u misschien een nieuwe arts vinden. 2 Ze hebben geen toegang tot een laboratorium dat de test kan doen
Sommige diagnostische tests vereisen bepaalde soorten verzamelapparatuur, dokterservaring of laboratoriumbenodigdheden. Niet alle benodigdheden zijn beschikbaar voor alle artsen. Als je wilt of moet worden getest op een ziekte waar dat het geval is, en je arts heeft niet de materialen die ze nodig heeft om het uit te voeren, dan is de enige oplossing om naar een andere arts of laboratorium te gaan om te testen.
Dit zal vooral een probleem zijn voor bepaalde urinetests, bacterieculturen en uitstrijkjes (d.w.z. voor bv of trichomoniasis) in plaats van bloedtesten. Sommige bloedtesten vereisen echter speciale verzamelbuizen of soorten preparaten die mogelijk niet beschikbaar zijn in alle artsenpraktijken.
3 Ze weten de screeningsrichtlijnen voor een bepaalde ziekte niet
Soms denk je dat je gescreend moet worden voor een SOA, de CDC vindt dat je gescreend moet worden op die soa en je arts wil je de test niet geven. Dit kan zijn omdat uw arts iets weet over uw individuele risicofactoren die u en de CDC niet hebben. Het kan ook zijn dat hij niet op de hoogte is van de huidige richtlijnen.
Zeer weinig artsen volgen bijvoorbeeld de huidige universele HIV-testrichtlijnen die door de CDC zijn voorgesteld. Zelfs in populaties met een hoog risico kunnen artsen om verschillende redenen huiverig zijn om op HIV te testen. Soms realiseren ze zich gewoon niet dat ze dat zouden moeten doen.
4 Ze zijn bang dat ze, als ze screenen, moeten behandelen
Een van de redenen waarom de richtlijnen voor uitstrijkjes onlangs zijn veranderd, is het probleem van overdreven behandeling. De Pap-screeningtest zelf is erg veilig. Echter, vervolgbiopten en -behandelingen kunnen onnodige schade aan de baarmoederhals van een vrouw en langdurige reproductieve gezondheid veroorzaken. Studies hebben aangetoond dat, indien onbehandeld, veel laesies uiteindelijk spontaan vanzelf zullen verdwijnen.
Helaas zijn veel artsen bang om te screenen en niet te behandelen
. Als dat de verkeerde beslissing blijkt te zijn in plaats van de slimme beslissing, worden ze waarschijnlijk voor de rechter gedaagd. Dit is een echte en begrijpelijke angst waardoor het voor hen eenvoudiger wordt om gewoon minder vaak te screenen. 5 Ze begrijpen uw motieven niet om testen te willenHoewel de meeste mensen in het algemeen niet vaak genoeg worden getest op SOA’s, worden anderen te vaak gebruikt. Bepaalde personen maken zich extreem veel zorgen over soa’s, elke keer dat ze seks hebben. Uw arts kan zich zorgen maken over het verergeren van dit soort angst.
Als u op zoek bent naar frequente screening, omdat u bekend bent of omdat u overweegt om een nieuwe relatie te beginnen en wilt weten waar u staat, leg dan uw logica uit aan uw arts. Hij of zij is misschien meer bereid om je te screenen als er geen symptomen zijn, als ze begrijpen dat je een goede reden hebt om je SOA-status te willen weten. Het is moeilijker om een redelijk STD-verzoek van iemand af te wijzen als je weet dat het is omdat ze proberen andere mensen veilig te houden.
6 Ze realiseren zich niet dat bepaalde tests beschikbaar zijn
Een vriendin vroeg onlangs haar arts om haar op herpes te testen en kreeg te horen dat het onmogelijk was om haar te testen omdat ze geen symptomen had. Ze greep meteen haar kaart, wees naar de resultaten van de laatste paar keren dat ze in dezelfde praktijk een bloedtest voor herpes had gekregen en trok haar wenkbrauw op. De dokter bestelde de test.
De diagnostische tests die beschikbaar zijn, veranderen in de loop van de tijd. Als zodanig kunnen artsen zich niet bewust zijn van elke nieuwe test zoals deze verschijnt (bijv. Urineonderzoek voor chlamydia en gonorroe.)
Uw arts kan ook weten dat er een test bestaat, maar betwijfelen of het slim is om u te gebruiken. Als dat het geval is, bespreek zijn zorgen. Ze kunnen legitiem zijn. Er zijn bijvoorbeeld goede redenen snelle HIV-tests worden alleen gebruikt in populaties met een hoog risico.
7 Ze zien geen voordeel bij screening als u asymptomatisch bent
Sommige artsen zijn zich er mogelijk niet van bewust dat soa’s kunnen worden overgedragen, zelfs wanneer mensen geen symptomen hebben. Ze kunnen dus aarzelen om mensen te screenen op asymptomatische ziekten, vooral mensen zonder ernstige gezondheidsrisico’s op de lange termijn. Dit geldt met name voor herpes-testen. Veel artsen maken zich grote zorgen over de mogelijke emotionele gevolgen van een vals-positieve test.
Omdat suppressieve therapie het risico op herpestransmissie kan verminderen, zelfs bij afwezigheid van symptomen, kunnen er echt voordelen zijn om uw status te kennen, zelfs als u geen symptomen heeft. Dat is vooral waar als uw gedrag een nieuwe seksuele partner in gevaar kan brengen. Er is een reden dat ze SOA’s de
verborgen
epidemie noemen. 8 Ze geloven dat het potentiële stigma schadelijker is dan weten Een van de grootste problemen bij het testen van zeer veel voorkomende en zeer sociaal gestigmatiseerde ziekten zoals genitale herpes en genitale wratten is dat sommige artsen geloven dat het emotionele trauma van een diagnose meer kwaad veroorzaakt dan de mogelijkheid om een ziekte asymptomatisch te verspreiden.
Het is waar dat het ontdekken van je herpes of genitale wratten een levensveranderende ervaring kan zijn. Het kan ernstige depressies veroorzaken, sociale en romantische relaties beïnvloeden, en over het algemeen een zeer negatieve invloed hebben op iemands leven – zelfs als ze nooit symptomen hebben. Gecombineerd met het feit dat u uw hele leven kunt leven zonder te weten dat u met een van deze ziekten bent geïnfecteerd, vragen sommige artsen zich af of het echt zin heeft om de test te doen.
9 Ze zien u niet als "in gevaar"
Het is gemakkelijk om te worden getest op SOA’s als u jong en ongehuwd bent, maar als u ouder bent – of u nu wel of niet getrouwd bent – kunnen veel artsen niet zo bezorgd zijn over jou zoals ze zouden moeten zijn. Gedeeltelijk komt dit doordat jongeren een groter risico lopen op soa’s. Het is ook omdat hoe ouder je wordt, hoe minder seks je arts denkt te hebben.
Dokters suggereren vaker SOA-screening of stemmen ermee in om u te screenen als zij u als ‘risicovol’ beschouwen. Het is echter een valse keuze, omdat zelfs veel mensen die een laag risico lijken te hebben, verre van risicovrij zijn. Mijn favoriete gynaecoloog screent
alle
van haar patiënten om de jaar. Ze ziet 2-3 gevallen van chlamydia per maand bij patiënten die de meeste andere artsen niet zouden testen. 10 Ze denken dat testen is dat je een andere dokter bent Wie zou je moeten testen op seksueel overdraagbare aandoeningen? Je huisarts? Uw gynaecoloog? Je uroloog? De dokter die je ziet op de eerste hulp als je een kachel aan je voet hebt laten vallen? Realistisch gezien kan een van die artsen je testen voor de meeste SOA’s. Er zijn omstandigheden waaronder een van hen zou kunnen.
In de VS is SOA-screening geen standaardzorg, behalve in bepaalde typen klinieken in bepaalde typen populaties. Sommige bloedonderzoeken kunnen eenvoudig door een arts worden uitgevoerd. Andere urine- en wattenstests vereisen vaardigheden of expertise die ze misschien niet allemaal hebben. Als u op zoek bent naar SOA-tests omdat u symptomen heeft, is uw beste gokspecialist een gynaecoloog, uroloog of uw huisarts.
