Het scheenbeen is het belangrijkste bot van het onderbeen, gewoonlijk aangeduid als het scheenbeen. Tibia-fracturen kunnen optreden bij vele soorten verwondingen. Tibia-fracturen zijn er in verschillende vormen en maten en elke fractuur moet worden behandeld met individuele factoren waarmee rekening wordt gehouden.
In het algemeen kunnen tibiafracturen worden verdeeld in drie categorieën op basis van de locatie van de fractuur.
Specifieke problemen met betrekking tot deze fracturen worden besproken op de volgende pagina’s. Opgemerkt moet worden dat open of samengestelde fracturen speciaal moeten worden behandeld. Open fracturen treden op wanneer het gebroken bot open is door de huid. Deze breuken hebben een bijzonder hoog risico op het ontwikkelen van een infectie en vereisen in het algemeen in alle gevallen chirurgische behandeling.
- Tibiale schachtfracturen:Tibiale schachtfracturen zijn het meest voorkomende type van scheenbeenfractuur en treden op tussen de knie- en enkelgewrichten. De meeste scheenbeenfracturen kunnen worden behandeld in een gegoten lange poot. Sommige fracturen hebben echter te veel verplaatsing of hoekvorming en vereisen mogelijk een operatie om de botten opnieuw uit te lijnen en vast te zetten.
- Tibiale plateaufracturen:Tibiale plateaufracturen komen net onder het kniegewricht voor. Deze breuken vereisen overweging van het kniegewricht en zijn kraakbeenoppervlak. Tibiale plateaufracturen kunnen leiden tot de ontwikkeling van artritis in de knie.
- Tibial Plafond-breuken:Tibiale plafondbreuken treden op aan de onderkant van het scheenbeen rond het enkelgewricht. Deze fracturen vereisen ook speciale aandacht vanwege het enkel-kraakbeenoppervlak. Tibiale plafondbreuken zijn ook van belang vanwege potentiële schade aan de omliggende zachte weefsels.
Tekenen van een Tibia-breuk
Tibia-breuken zijn het meeste gevolg van hoog-energetische verwondingen, waaronder botsingen met auto’s, sportblessures of vallen van een hoogte. Er zijn ook minder vaak voorkomende oorzaken van tibiafracturen waaronder overuse stressfracturen en insufficiëntiefracturen als gevolg van botverzwakking of osteoporose. Terwijl een tibiafractuur is opgetreden, kunnen enkele van de symptomen zijn:
- Tederheid direct boven het scheenbeen
- Deformiteit van het been
- Zwelling en blauwe plekken rond het gewonde bot
- Onvermogen om gewicht op het been te leggen
Als u een vermoeden hebt dat u of iemand voor wie je zorgt, heeft een scheenbeenfractuur, het is belangrijk om onmiddellijk medische hulp te zoeken. Hoewel dit op het kantoor van uw orthopedist kan worden gedaan, is het typisch dat een persoon met een vermoedelijke tibiafractuur op een afdeling spoedeisende hulp wordt gezien.
Röntgenstralen zijn de meest nuttige test om een tibiafractuur te diagnosticeren, en vaak de enige test die nodig is, zelfs wanneer een operatie wordt overwogen voor de behandeling. Andere tests kunnen nuttig zijn, waaronder MRI’s en CAT-scans. Wanneer de breuk betrekking heeft op het gebied rond het enkel- of kniegewricht, kan een CAT-scan uw chirurg helpen bij het plannen van het beste reconstructie van het belangrijke oppervlak van het gewricht.
MRI’s worden meestal gebruikt als er sprake is van de diagnose van een fractuur, zoals stressfracturen van het scheenbeen.
Behandeling van Tibia-fracturen
Bij het bepalen van de behandeling van een tibiafractuur moeten de volgende factoren in overweging worden genomen:
- Locatie van de fractuur
- Verplaatsing van de fractuur
- Uitlijning van de fractuur
- Geassocieerde verwondingen
- Zacht weefsel rondom de fractuur
- Patiënt algemene gezondheid
Niet elke tibiafractuur behoeft een operatie en vele kunnen worden behandeld met immobilisatie en beperkingen in gewichtdragende activiteit. In veel van deze gevallen wordt een cast gebruikt voor de behandeling. In andere situaties kan de fractuuruitlijning of -stabiliteit zodanig zijn dat chirurgie zal helpen om een meer juiste genezing van het bot te verzekeren.
Chirurgische behandelingsopties kunnen variëren en kunnen bestaan uit pennen, platen, schroeven en stangen. Nogmaals, de exacte methode om een tibiafractuur te repareren is sterk afhankelijk van de specifieke omstandigheden van het letsel. Chirurgie kan worden uitgevoerd als een noodgeval kort na het letsel, of in andere gevallen kan het worden uitgesteld tot zwelling en verwondingen van zacht weefsel zijn begonnen te genezen.
Hersteltijdlijnen zijn ook zeer variabel en zijn afhankelijk van de specifieke omstandigheden van de breuk en de geboden behandeling. In het algemeen duurt het minimaal drie maanden om tibiafracturen te krijgen voor genezing en vele kunnen veel langer duren voordat ze volledig zijn hersteld.
