Het hartelektrisch systeem regelt de hartslag en zorgt ervoor dat de verschillende kamers van het hart op een volledig gecoördineerde manier samentrekken. Deze taken zijn ingewikkeld en ingewikkeld – bijvoorbeeld wanneer het elektrische signaal van het hart van de boezems naar de ventrikels beweegt, kan een verschil in timing van slechts een tiende van een seconde een grote impact hebben op de efficiëntie van de hartslag.
Met een fysiologisch systeem dat dit niveau van precisie en complexiteit vereist, zijn er waarschijnlijk een aantal manieren waarop het kan worden verstoord of verstoord. Het zou dus geen verrassing moeten zijn dat hartritmestoornissen het gevolg kunnen zijn van een groot aantal onderliggende oorzaken.
Dit betekent onder andere dat een cruciale stap bij het evalueren en behandelen van een persoon met een hartritmestoornis is om zo precies mogelijk de onderliggende oorzaak van het hartritmestoornis te identificeren. Het elimineren of verzachten van die oorzaak is vaak de beste manier om de aritmie te behandelen.
De oorzaken van hartritmestoornissen kunnen in verschillende categorieën worden gegroepeerd. Hier volgt een korte beschrijving van de belangrijkste categorieën problemen die vaak aritmieën veroorzaken, die (ruwweg) worden weergegeven van de meest tot de minst voorkomende.
Autonome onbalans
Het autonome zenuwstelsel regelt in het algemeen de lichaamsfuncties waar we normaal niet bewust aan denken, zoals ademhalen, zweten en de hartslag.
Bradycardie (trage hartritmes) en tachycardieën (snelle hartritmes) treden vaak op als gevolg van overstimulatie van (respectievelijk) vagale tonus, of van sympathische tonus. Vagale overstimulatie en bradycardie kunnen het gevolg zijn van (bijvoorbeeld) een episode van braken, ernstige constipatie of urinaire obstructie.
Overtollige sympathische toon (te veel adrenaline) door acute stress of plotselinge schrik kan behoorlijk indrukwekkende tachycardie veroorzaken.
De truc om aritmieën te behandelen als gevolg van autonome onbalans is om de oorzaak van de overmatige vagale of sympatische tonus te verwijderen. Deze aritmieën gaan weg wanneer de autonome onbalans is opgelost.
Hartziekten
Elk type hartaandoening kan het elektrische systeem van het hart beïnvloeden en hartritmestoornissen veroorzaken. De hartritmestoornissen die het gevolg zijn van hartziekten kunnen het hele spectrum van hartritmestoornissen omvatten – van volledig goedaardige premature atriale complexen tot extreem kwaadaardige ventrikelfibrillatie.
Structurele hartziekte is echter de meest voorkomende oorzaak van echt gevaarlijke ritmestoornissen. De hartaandoeningen die meestal levensbedreigende hartritmestoornissen veroorzaken, zijn coronaire hartziekte, cardiomyopathie (hartspierziekte) en hartklepaandoeningen.
In feite is het risico op een plotselinge dood voldoende hoog bij mensen die hartaanvallen of hartfalen hebben gehad. Een van de hoofddoelen van de arts bij de behandeling van deze patiënten zou moeten zijn de nodige stappen te nemen om dat risico aanzienlijk te verminderen.
Geneesmiddelen
Vooral bij mensen die mogelijk een onderliggende neiging hebben om hartritmestoornissen te ontwikkelen (bijvoorbeeld vanwege een onderliggende hartaandoening of een genetisch probleem), kunnen verschillende geneesmiddelen de trigger zijn voor het optreden van een aritmie.
De lijst met medicijnen die aritmieën kunnen veroorzaken is erg groot.
De soorten medicijnen die het vaakst worden geassocieerd met hartritmestoornissen zijn onder meer:
- Digoxine.
- Anti-arythmische geneesmiddelen, met name kinidine, disopyramide, procaïnamide, sotalol en dofetilide.
- Cocaïne.
- Alcohol, vooral na vreetbuien.
- Antibiotica, waaronder erytromycine, azithromycine, clarithromycine en ciprofloxacine.
- Niet-sederende antihistaminica, zoals terfenadine en astemizol.
- Psychotrope geneesmiddelen, met name haloperidol, thorazine en methadon.
Genetische aandoeningen
Sinds 2000 hebben onderzoekers verschillende genetische mutaties geïdentificeerd die nu veel eerder mysterieuze hartritmestoornissen verklaren.
Hier is een lijst met de meest voorkomende hartritmestoornissen waarvan nu bekend is dat ze genetisch gemedieerd zijn.
Naarmate het onderzoek vordert, is het zeker dat andere aritmieën aan deze lijst zullen worden toegevoegd:
- Lang QT-syndroom.
- Brugada-syndroom.
- Sommige vormen van heart block en bundeltakblok.
- Sick sinussyndroom bij jonge mensen.
- Bepaalde soorten atriale fibrillatie.
- Bepaalde soorten ventriculaire tachycardie.
Ouder worden
Om redenen die niet duidelijk zijn, wordt veroudering zelf geassocieerd met een vorm van diffuse fibrose (littekens) in de hartspier die kan leiden tot sick sinus-syndroom, hartblokkering of atriale fibrillatie. De cardiale fibrose van veroudering is de meest voorkomende reden voor oudere mensen om een pacemaker nodig te hebben.
Elektrolyt- en stofwisselingsstoornissen
Verschillende aandoeningen van serumelektrolyten en van de zuurgraad van het bloed kunnen hartritmestoornissen veroorzaken. Deze stoornissen komen het meest voor bij mensen die een nieraandoening hebben, diabetes hebben, bepaalde medicijnen nemen (vooral diuretica), uitgedroogd zijn of acuut ziek zijn.
De elektrolyten en metabole stoornissen die het meest opvallend aritmieën veroorzaken, zijn onder meer:
- Hypokaliëmie (lage kaliumspiegels).
- Hyperkaliëmie (hoge kaliumspiegels).
- Hypomagnesiëmie (lage magnesiumgehaltes).
- Hypocalciëmie (lage calciumspiegels).
- Acidose (bloed te zuur).
- Alkalose (bloed te alkalisch).
Anesthesie
Hartritmestoornissen komen vrij veel voor bij mensen die algemene anesthesie ondergaan. Hoewel de meeste van deze aritmieën goedaardig zijn en gemakkelijk worden behandeld, kunnen sommige aritmieën gevaarlijk en moeilijk te behandelen zijn.
Anesthesie wordt om verschillende redenen geassocieerd met hartritmestoornissen, waaronder:
- De anesthetica zelf.
- Elektrolytische en metabolische aandoeningen die kunnen optreden tijdens anesthesie.
- Fluctuaties in bloeddruk die kunnen optreden tijdens anesthesie.
- Autonome onevenwichtigheden tijdens anesthesie.
- Veranderingen in bloeddruk tijdens anesthesie.
- Cardiovasculaire schade tijdens operaties, vooral hartchirurgie.
Harttrauma
Cardiaal trauma van een borstblessure of als gevolg van een hartoperatie kan aritmieën van vrijwel elk type produceren.
Idiopathisch
"Idiopathisch" is de medische term voor: "We weten niet waardoor het veroorzaakt is." Een hartritmestoornis wordt als idiopathisch beschouwd als na een grondig onderzoek de onderliggende oorzaak onbekend blijft.
De laatste jaren is bekend dat veel aritmieën die vroeger als idiopathisch werden geclassificeerd, van genetische oorsprong zijn.
Risicofactoren
De beste manier om uw risico op het ontwikkelen van hartritmestoornissen te verminderen, is door alles te doen om hartaandoeningen te voorkomen. Dit is om een eenvoudige reden: de overgrote meerderheid van hartritmestoornissen die gevaarlijk of storend zijn voor het leven van een persoon, is het gevolg van een hartaandoening die grotendeels te voorkomen is.
Het minimaliseren van uw risico op hartaandoeningen kan voor veel mensen een uitdaging zijn, maar het is de moeite waard – niet alleen om het risico op aritmieën te verkleinen, maar (nog belangrijker) om het risico op hartaandoeningen die aritmieën veroorzaken in de eerste plaats.
De belangrijkste leefstijlfactoren die uw risico op hartaandoeningen kunnen verlagen, zijn:
- Niet roken of stoppen als u dat wel doet.
- Beheer van verhoogd cholesterol en / of triglyceriden.
- Veel lichaamsbeweging krijgen.
- Hypertensie vermijden of behandelen.
- Beheer van diabetes.
- Obesitas vermijden of afvallen.
Hoewel tegenwoordig bekend is dat meer en meer aritmieën genetisch gemedieerd zijn, is de genetica van hartritmestoornissen vrij complex. Genetische tests voor hartritmestoornissen worden over het algemeen niet aanbevolen omdat het vertalen van de resultaten van testen naar praktisch advies meestal niet mogelijk is.
Voor naaste familieleden van mensen met een lang QT-syndroom, Brugada-syndroom of aritmieën die zijn geassocieerd met hypertrofische cardiomyopathie, kunnen genetische tests echter van waarde zijn bij de beslissing of profylactische behandeling moet worden overwogen.
