De meeste topsporters zijn gewend aan het ervaren van een bepaalde mate van spierpijn en vermoeidheid tijdens oefeningen met hoge intensiteit. Onlangs heeft echter een subset van atleten (met name fietsers, roeiers en triatleten) symptomen van beenpijn en -zwakte gemeld van een onverwachte oorzaak ——– schade aan de slagaders van het bekken, de lies of het onderbeen .
Deze schade, of arteriopathie, lijkt de slagaders te doen rekken, vernauwen of knikken op een zodanige manier dat de atleet tijdens een intensieve training verminderde bloedtoevoer ervaart als gevolg van de vernauwing of obstructie van de slagader in het aangedane been. Dit gebrek aan bloedstroom, of ischemie, veroorzaakt pijn, verbranding, zwakte en krachteloosheid tijdens inspanning. Bij fietsers komt deze schade meestal voor in de iliacale slagaders, met name in de externe iliacale slagader.
Oorzaken
Het eerste onderzoek naar iliacale arteriopathie bij elitefietsers kwam in de jaren tachtig uit Frankrijk en is sindsdien gestaag gegroeid. Onderzoekers en chirurgen speculeren dat een combinatie van factoren de externe iliacale slagaders kan beschadigen, waaronder:
- Een extreem hoge bloedstroom
- Repetitieve heupflexie
- Een aerodynamische fietspositie
Samen zorgen deze factoren voor een continue, herhaalde buiging van de slagader terwijl ze onder druk staan.
Deze stress, gedurende honderden uren van intensieve training, kan schade aan de verschillende lagen van de slagaderwand veroorzaken, of kan de slagader doen rekken of knikken. Sommige chirurgen hebben een sterke vezelachtige weefselopbouw gevonden aan de binnenlaag van de beschadigde slagader. Dit vezelachtige weefsel vernauwt niet alleen de slagader, maar voorkomt ook dat het tijdens de oefening uitzet.
Het resultaat is een verminderde bloedtoevoer naar de benen die vaak alleen merkbaar is tijdens oefeningen met hoge intensiteit.
Symptomen
Ik heb interesse in deze aandoening nadat ik symptomen van zwakte, pijn en machteloosheid in mijn rechterdij begon te ervaren tijdens het fietsen met een hoge intensiteit. Al twintig jaar een competitieve wielrenner, ik wist dat dit niet alleen spiervermoeidheid of enige vorm van weke delenbeschadiging was. Toen ik probeerde de gewaarwordingen die ik voelde te verklaren, was het enige adjectief dat passend leek, ‘verstikking’. Ik voelde me alsof de spieren in mijn been verstikten.
Niet lang nadat ik mijn symptomen begon te onderzoeken, stuitte ik op een obscuur onderzoek naar vasculaire problemen bij fietsers, waaronder problemen met iliacale aderen in profwielrenners. Uiteindelijk nam ik mijn vermoedens en een stapel onderzoeksuittreksels mee naar mijn artsen en begon ik met het proces om een diagnose te stellen.
In deze periode sprak ik met verschillende andere fietsers in het hele land die ook de diagnose externe iliacale arteriopathie hadden. Ze beschreven allemaal soortgelijke symptomen als de mijne. Ze rapporteerden gevoelens van pijn, gevoelloosheid, zwakte en een gebrek aan kracht – meestal in de dij of het kalf – dat wegging toen ze achteruit gingen en terugkwamen als ze hard gingen.
Zes van de zeven atleten met wie ik sprak, ervoeren alleen symptomen in één been. Ik had het geluk snel de diagnose te stellen; Veel mensen met wie ik sprak, hadden jarenlang symptomen voordat ze een arts kenden die bekend was met het probleem.
Diagnose
Diagnose is vaak moeilijk omdat de meeste artsen niet bekend zijn met deze aandoening en geen vasculaire problemen bij een fitte atleet zouden vermoeden. Veel atleten hebben een verkeerde diagnose gesteld met compartimentsyndroom of een overbelastende, weke delen verwonding en worden in eerste instantie verwezen naar fysiotherapie, wat het probleem niet oplost.
Er zijn verschillende beeldvormende onderzoeken die kunnen helpen bij het vaststellen van een vernauwing in de bloedvaten naar de benen.
Een enkel-brachiale index (ABI) -test voor en na de training is de minst ingrijpende test om een eerste diagnose te stellen. Deze test meet de bloeddruk bij de enkels en in de arm in rust en daarna na de training. Een normale rustende enkel-brachiale index is 1 of 1,1 en alles daaronder is abnormaal. Atleten met arteriopathie hebben over het algemeen normale metingen in rust, maar na oefening (lopen op de loopband of fietsen) daalt de enkeldruk in het aangedane been dramatisch, wat wijst op een verminderde bloedstroom.
Andere tests die worden gebruikt om de locatie en de mate van vernauwing te detecteren, zijn onder meer:
- een oefening duplex echografie
- computertomografie-angiografie (CTA)
- magnetische resonantie angiografie (MRA)
- extreme arteriografie
Behandeling van externe Iliac Arteriopathie
Tenzij een atleet klaar is om zich te vestigen in een sedentaire levensstijl, de huidige behandelingsaanbeveling voor deze aandoening is chirurgische reparatie van de beschadigde slagader. Externe iliacale arteriopathie is het vaakst behandeld door vasculaire chirurgen met een procedure waarbij het vernauwde gedeelte van de ader wordt geopend of verwijderd en een synthetische pleister of een transplantaat van natuurlijk weefsel boven de ader wordt geplaatst.
Andere mogelijke chirurgische ingrepen zijn het omzeilen van de beschadigde slagader of eenvoudigweg het losmaken van de inguinale ligament of psoas spieraanhechtingen aan de slagader, die ook zijn betrokken bij het comprimeren of knikken van de externe iliacale slagader. De beste behandelingsoptie lijkt afhankelijk te zijn van de exacte locatie en oorzaak van de schade, evenals van de langetermijndoelen van de sporter.
Chirurgische uitkomsten
Alle fietsers die ik sprak, kozen voor een chirurgische interventie met een weefseltransplantaat of pleister. Ze vertelden me allemaal dat het herstel opmerkelijk kort was, hoewel de eerste twee weken ergens zijn van behoorlijk ongemakkelijk tot extreem ongemakkelijk. Een voormalige Olympiër vertelde me: "Niemand vertelt je hoeveel pijn het doet als ze door je buikspieren snijden."
Afhankelijk van het soort chirurgische ingreep dat wordt uitgevoerd, kan de atleet binnen twee weken lopen, gemakkelijk fietsen op een trainer tegen week drie en misschien op de weg in vier tot zes weken – hoewel sommige atleten me vertelden dat hun revalidatie evenveel kostte. als twee tot drie maanden.
Er zijn altijd risico’s van chirurgie en deze procedure wordt geleverd met de standaardset, inclusief het risico op infectie, afstoting van weefsel, terugkeer van de symptomen of erger. In 2007 stierf fietser Ryan Cox enkele weken na de operatie om zijn iliacale slagader te herstellen. Omdat deze procedure nog redelijk nieuw is, zijn er geen studies naar de langetermijnresultaten bij de fietsers die deze operatie hebben ondergaan.
Eén wielrenner met wie ik sprak, zei dat hij nog steeds vreemde pijnen en pijn voelt na zijn operatie en een andere vertelde me dat sommige van haar symptomen 5 jaar na de operatie zijn teruggekeerd.
Terwijl bijna alle atleten waarmee ik sprak, me vertelden dat ze blij zijn dat ze de operatie hebben ondergaan en het opnieuw zouden doen, is het een belangrijke beslissing die ik niet lichtvaardig neem. Ik doe nog steeds mijn onderzoek, verzamel informatie en praat regelmatig met atleten en chirurgen. Ik merk dat de beste diagnostische procedure en het type operatie dat wordt aanbevolen, sterk afhankelijk is van welke chirurg je vraagt; ze lijken allemaal een favoriete procedure of type van transplantaat of pleister te hebben. Ik heb een transplantaat "aangeboden" van mijn vena saphena (de grote ader bij de enkel), een Dacron-pleister, een transplantaat van runderweefsel (ja, van een koe), een bypass rond de vernauwde slagader en zelfs een stent.
Het is duidelijk dat dit geen gebruikelijke procedure is en dat niemand precies weet wat de beste aanpak is. Buiten Europa heeft een handvol vaatchirurgen die ik gesproken heb deze procedure uitgevoerd bij Amerikaanse wielrenners. Dr. Ken Cherry, een vaatchirurg aan de universiteit van Virgina, presenteerde een paper over deze aandoening tijdens de bijeenkomst van de Society for Vascular Surgery in 2008.
Ik heb persoonlijk met Dr. Jason Lee en Dr. Cornelius Olcott in het Stanford Hospital in Californië gewerkt.
Aanvullend onderzoek
- Endofibrose van de Iliac-slagaders: een onderschat probleem (PDF)
- Arteriopathie bij de high-performance atleet
- Pubmed zoek resultaten
Terwijl het doen van eigen onderzoek belangrijk en zeer nuttig is, is het belangrijk om veel vragen te stellen en vertrouwen te hebben in uw chirurgen, voordat u besluit een operatie uit te voeren.
Bron
