Het kan moeilijk zijn om naar de dokter te gaan. Dat is vooral waar als je bang bent voor het bezoek. Voor sommige mensen is het de tandarts die hen bang maakt. Voor andere mensen is het de gedachte een bekkenexamen te ondergaan. Het kan emotioneel intimiderend zijn om je voeten in de stijgbeugels te zetten op het kantoor van een gynaecoloog. Sommige mensen zijn ook bang dat een bekkenexamen pijn zal doen.
Het kan een onaangename ervaring zijn, vooral als u gespannen of bang bent.
Bezorgdheid over het ondergaan van een bekkenonderzoek kan mensen terughoudend maken om te zoeken naar STD-testen. Gelukkig zijn er verschillende opties voor diegenen die geïnteresseerd zijn in STD-testen, maar niet willen dat een arts een examen doet dat zij als intiem ervaren. Een van die opties is zelfstudie met STD en je kunt het op het kantoor van je dokter doen.
Wat is het doel van een bekkenexamen?
Er zijn verschillende redenen waarom artsen bekkenexamens uitvoeren. Eerst en vooral wordt het examen gebruikt om de gynaecologische gezondheid te controleren. Tijdens het onderzoek kan de arts op zoek gaan naar tekenen van cysten, fibromen, soa’s of zelfs kanker in een vroeg stadium van de eierstokken. Sommige gynaecologische gezondheidsproblemen kunnen alleen worden vastgesteld tijdens een bekkenonderzoek. Verder is een bekkenonderzoek nodig om een uitstrijkje uit te voeren. (Het is belangrijk op te merken dat een uitstrijkjegeen ST STD-test is.Het ziet mogelijk uit naar kansarme veranderingen in de baarmoederhals.)
Bekkenproeven kunnen ook nodig zijn om bepaalde gezondheidsproblemen te diagnosticeren. Bijvoorbeeld als u bekkenpijn of onverklaarde bloedingen heeft. Dan kan een arts een bekkenonderzoek gebruiken om te proberen de oorzaak van uw symptomen te begrijpen.
STD-testen wordt vaak gedaan tijdens een bekkenonderzoek.
Voordat of nadat uw gynaecoloog uw uitstrijkje aanbrengt, mag zij extra staafjes nemen om op verschillende SOA’s te testen. Ze kan ook een natte montage uitvoeren. Bij deze test wordt een vaginaal monster op een glaasje geplaatst om te zoeken naar aandoeningen zoals trichom-oniasis en bacteriële vaginose. Als de gedachte aan het ondergaan van een bekkenonderzoek echter verhindert dat u een SOA-test krijgt, zijn er andere manieren om de informatie te krijgen die u nodig hebt om gezond te blijven.
Typen monsters voor STD-tests
Er zijn verschillende soorten monsters die voor STD-tests kunnen worden gebruikt. Niet alle voorbeeldtypes werken voor alle SOA’s, maar er zijn over het algemeen tests die mensen helpen een bekkenexamen te vermijden als ze zich daar erg zorgen over maken. Er zijn enkele SOA’s waar visuele inspectie de beste methode voor diagnose is, maar er zijn gewoonlijk andere manieren om te testen op de aanwezigheid van een SOA. (Een uitzondering hierop zijn genitale wratten: ze worden altijd gediagnosticeerd door een visuele inspectie van de gezwellen. Hetzelfde geldt voor molluscum contagiosum.) Typen monsters omvatten:
Bloed, dat kan worden gebruikt om SOA’s te detecteren die in het bloed aanwezig zijn (dwz HIV.) Bloedmonsters kunnen ook worden gebruikt om antilichamen tegen verschillende SOA’s te detecteren. Er zijn bloedtesten voor syfilis die zeer effectief zijn. Er zijn ook typespecifieke tests voor orale herpes en algemene herpes. Veel artsen zullen echter alleen een bloedtest voor herpes gebruiken in de aanwezigheid van symptomen.
- Urinetests voor soa’s worden steeds populairder dankzij de ontwikkeling van moleculaire amplificatietests die zeer kleine hoeveelheden bacterieel DNA detecteren. Ze worden het meest gebruikt om chlamydia en gonorroe te detecteren, hoewel er ook urinetests zijn voor trichomoniasis. Deze testen hebben enkele nadelen in vergelijking met uitstrijkproeven, die hieronder zullen worden besproken.
- Vaginale swabs kunnen worden uitgevoerd door een arts om monsters te verzamelen voor STD-testen. Deze swabs kunnen worden gebruikt om te testen op een breed scala aan bacteriële soa’s. Belangrijk is echter dat het ook mogelijk is om een zelfstaafje te nemen voor STD-testen. Zelfs als vaginale swabs de beste optie zijn, hebben ze niet per se een arts nodig. Patiënten kunnen ze zelf, met succes, meenemen.
- Urethrale swabs kunnen ook door een arts of een patiënt worden uitgevoerd. Ze hebben een vergelijkbaar nut als vaginale uitstrijkjes, maar worden gebruikt om de penis te testen.
- Keel en rectale swabs kunnen worden gebruikt om infecties te identificeren die worden overgedragen door orale seks en anale seks. Bloedonderzoek kan infecties op deze sites identificeren. Echter, urine, vaginale swabs en urethrale swabs zouden dat niet doen.
- Zelf-swabs versus andere soorten monsters
Urinetests werken heel goed voor een aantal SOA’s. Ze zijn echter fundamenteel effectiever voor mensen met penissen dan mensen met vagina. Waarom? Omdat urine de belangrijkste plaats van infectie passeert, de urinebuis van de penis. Het gaat echter niet door de vagina of de baarmoederhals, de belangrijkste infectiehaarden. In dergelijke gevallen kan een vaginaal staafje een effectievere optie zijn. En soms is een urethraal wattenstaafje de enige beschikbare optie.
Helaas kan de gedachte dat een arts een vaginaal of urethraal staafje moet nemen voor sommigen behoorlijk onaangenaam zijn. Veel mensen, gegeven de optie, geven er de voorkeur aan om die monsters zelf te nemen. Dit kan met name gelden voor personen met een voorgeschiedenis van seksueel trauma of mensen met geslachtsdysforie die genitale onderzoeken ongemakkelijk maken. Toch vragen sommige patiënten en artsen zich af of zelf-wattenstaafjes even effectief zijn als door artsen verzamelde wattenstaafjes voor het opsporen van SOA’s. In grote lijnen lijkt het antwoord ja te zijn. Sommige onderzoeken suggereren zelfs dat zelf-verzamelde swabs de betere optie zijn.
Een aantal studies hebben aangetoond dat mensen meer bereid zijn om SOA-tests te ondergaan als ze zelf hun swabs kunnen nemen. Dit geldt voor mensen van verschillende leeftijden en geslachten. Het is ook waar voor niet alleen vaginale en urethrale zwabbers maar ook rectale en keelzwabbers. De meeste mensen zijn bereid om zichzelf af te zweren als ze de optie krijgen. Het is gemakkelijk te doen en gemakkelijk te doen.
Studies hebben ook aangetoond dat de zelf-wattenstaafjes minstens even goed zijn in het detecteren van bacteriële soa’s als urine en baarmoederhals. Meerdere studies hebben zelfs gesuggereerd dat ze eigenlijk beter zijn. Ze zijn ook goedkoper en gemakkelijker te implementeren dan zwabbers. Er is geen reden waarom ze niet op grote schaal kunnen worden toegepast om STD-screening voor iedereen toegankelijker te maken.
Een woord van heel dichtbij
Uw arts weet mogelijk al dan niet dat zelf-STD-tests een optie zijn. Daarom, als u geïnteresseerd bent in het onderzoeken van zelf-wattenstaafjes als vervanging voor een arts-wattenstaafje, moet u dit wellicht vragen. Als je dat doet en je arts aarzelt, geef dan de hoop niet op. Laat ze de citaten onderaan dit artikel zien en vraag hen zelf wat onderzoek te doen. Een zelfstdardest is redelijk om te vragen. Wees niet bang om dit te doen, als het iets is dat je zal helpen om de tests te krijgen die je nodig hebt. De beste testoptie zal u niet helpen als u niet bereid of in staat bent om het te gebruiken.
Als u helemaal niet bereid bent om naar de dokter te gaan, ongeacht wie het zwabberen doet, wilt u wellicht overwegen om online of thuis een STD-test uit te voeren. De beste van de online-opties gebruiken dezelfde tests die u zou vinden in het kantoor van uw arts. Voor online- en thuistesten moet je echter je huiswerk maken. U moet ervoor zorgen dat het bedrijf dat u kiest, geschikte tests en tests gebruikt voor alle soa’s waar u om geeft. Je moet ook een plan maken voor het zoeken naar zorg als je resultaten toch positief blijken te zijn. Het vragen om een zelfstudie SOA bij de dokter kan voor veel mensen een betere keuze zijn. Dat geldt in het bijzonder voor iedereen die het onderzoek dat nodig is om goede testmogelijkheden te vinden of die een eenvoudige verbinding met de SOA-behandeling willen hebben, niet wil doen.
