Chlamydia is een seksueel overdraagbare aandoening die vaak geen symptomen heeft. Ondanks dit kan chlamydia complicaties veroorzaken die uiteindelijk kunnen leiden tot onvruchtbaarheid en andere zorgen. Helaas is er geen thuistest die u kunt gebruiken om deze te detecteren, en de symptomen van chlamydia worden niet beschouwd als bewijs van infectie. Testen met een urethraal staafje, een uitstrijkje van de baarmoederhals of vagina, of een urinetest kan bepalen of u een infectie heeft en behandeling nodig heeft.
Zelfcontroles
We noemen zelfcontroles alleen om te benadrukken dat chlamydia alleen goed gediagnosticeerd kunnen worden in de kliniek met specifieke laboratoriumtesten. Je kunt de symptomen van chlamydia opzoeken en ze zijn goed om op te letten. Maar er is een aanzienlijke overlap tussen hen en die van andere medische aandoeningen.
Houd er ook rekening mee dat de meerderheid van de mensen geen symptomen heeft met een chlamydia-infectie. Slechts 5 procent tot 30 procent van de vrouwen en 10 procent van de mannen zullen symptomen krijgen met hun infectie.
Labs and Tests
Er zijn een paar verschillende tests die kunnen worden gedaan om de aanwezigheid van chlamydia te onderzoeken. Deze kunnen worden uitgevoerd als u symptomen heeft of als routinematige screening als u seksueel actief bent.
Veelvoorkomende tests
De meest gebruikelijke tests zijn nucleïnezuuramplificatietests (NAAT’s). Deze kunnen worden uitgevoerd op een:
- Urinemonster
- Urethra-wattenstaafje (mannen)
- Endocerviaal wattenstaafje (vrouwen)
- Vaginale swab (vrouwen)
Artsen en klinieken verschillen in welke tests zij de voorkeur geven.
Het ismogelijk om te testen op chlamydia op een urinemonster. Niet alle artsen zijn echter bereid om urinetesten op vrouwen uit te voeren. Veel beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg geven er de voorkeur aan om cervicale monsters te gebruiken, omdat ze van oudsher zijn verondersteld om nauwkeurigere resultaten te bieden.Dat gezegd hebbende, als u minder snel geneigd bent om een chlamydia-test te ondergaan als u een staafje nodig heeft, vraag dan om een urinetest.
Het is misschien niet zo betrouwbaar als een staafje, maar het is nog steeds een zeer goede test.
Houd er rekening mee dat de bovenstaande lijst met tests geen Pap-uitstrijkje bevat. Als u een recent gynaecologisch onderzoek hebt gehad, waarbij deze test standaard zou moeten zijn, ga er dan niet vanuit dat u op chlamydia bent getest; een Pap kan de bijbehorende bacteriën niet detecteren.
Evenmin, als u bent getest op een andere seksueel overdraagbare infectie / ziekte, ga er niet vanuit dat u op chlamydia bent getest. Chlamydia heeft niet alleen zijn eigen test nodig, maar de behandelingen voor sommige van de andere soa’s / SOA’s zijn niet effectief tegen chlamydia.
Wat te verwachten
De manier waarop artsen chlamydia testen, is iets anders voor vrouwen en mannen. Dit komt door de locaties die chlamydia in elk geslacht infecteert.
Vrouwen:
- Uw gynaecoloog zal waarschijnlijk een speculum gebruiken om uw baarmoederhals te bekijken. Ze haalt een monster uit je baarmoederhals met een klein staafje, dat naar een laboratorium wordt gestuurd. Minder vaak, kan een vaginaal uitstrijkje worden gedaan. Recente onderzoeken suggereren dat vaginale watten die vrouwen zelf doen net zo nauwkeurig (zo niet meer) zijn dan die door zorgprofessionals worden gedaan. Dat gezegd hebbende, zal in de meeste gevallen een arts aanbevelen dat ze het wattenstaafje doet, endocervicaal of vaginaal.
Als u voor een urinetest kiest, moet u naar het kantoor van uw zorgverlener met een volle blaas.
Mannen:
- Uw arts zal u om een urinemonster vragen of u kunt een monster uit de kop van uw penis nemen met een klein staafje. Dit monster wordt vervolgens ter analyse naar een laboratorium gestuurd. Niet alle artsen voeren urinetests uit voor chlamydia. U dient zich echter op uw gemak te voelen met de vraag of het verkrijgen van een urinetest voor chlamydia een optie is. U kunt uw arts ook van tevoren bellen om te zien of er urinetests beschikbaar zijn. Chlamydia-testen zijn aan het verbeteren en tests komen vaak binnen enkele uren terug, waardoor infecties snel kunnen worden behandeld.
Rectale en orale swaps
Rectale swabs en mondstaafjes kunnen ook worden overwogen voor diegenen die receptieve anale seks of onbeschermde orale seks hebben.
Uw zorgverlener kan er misschien toch voor kiezen om u een andere test te geven, maar het is goed voor haar om deze geschiedenis te kennen, hoe dan ook.
Noch het rectale noch het orale uitstrijkje is momenteel goedgekeurd voor testen, maar onderzoek suggereert dat het doen van deze extragenitale tests belangrijk is. Uit een studie uit 2017 bleek bijvoorbeeld dat van mannen die seks hebben met mannen (MSM), 13 procent een rectale chlamydia-infectie had, maar slechts 3,4 procent had een positief urethraal uitstrijkje. Bij vrouwen (in een stedelijke omgeving in de Verenigde Staten) bleek 3,7 procent een extragenitale infectie te hebben. Degenen jonger dan 18 jaar hadden de hoogste incidentie van extragenitale infectie.
Richtlijnen
Momenteel wordt aanbevolen dat
seksueel actieve vrouwen van 25 jaar en jonger jaarlijks worden onderzocht op chlamydia. Dit kan worden gedaan op hetzelfde moment als de jaarlijkse Pap-uitstrijkje. Frequentere screening kan voor adolescenten raadzaam zijn. Voor
vrouwen ouder dan 25 moet er jaarlijks worden gescreend op mensen met een verhoogd risico, zoals degenen die een nieuwe partner hebben, meerdere partners, of, in het bijzonder, als ze bij iemand zijn die een SOA heeft gehad.Screening is zeer effectief gebleken en het risico van een vrouw die bekkenontsteking ontwikkelt (PID) aanzienlijk vermindert. Omdat PID onder andere tot onvruchtbaarheid kan leiden, is dit buitengewoon opmerkelijk.
Mannen die seks hebben met mannen (MSM)
moeten minstens jaarlijks worden gescreend (zowel op genitale als rectale blootstellingslocaties). Voor mensen met hiv of meerdere partners, moet er om de drie tot zes maanden worden gescreend. Een onderzoek uit 2013 wees uit dat regelmatige screening van MSM het risico op chlamydia en HIV met respectievelijk 15 procent en 4 procent kon verminderen. (Chlamydia verhoogt het risico om besmet te worden met HIV.) Hoewel er geen specifieke aanbevelingen zijn voor
heteroseksuele mannen , moet screening sterk overwogen worden. Ongeveer tweemaal zoveel vrouwen als mannen worden gediagnosticeerd met chlamydia, hoogstwaarschijnlijk als gevolg van ontoereikend testen van mannen. Tot richtlijnen zijn vastgesteld, moeten mannen die buiten een langdurige monogame relatie staan om testen worden verzocht, bij voorkeur op jaarbasis en vaker indien nodig.Testen aanvragen
Er zijn een aantal redenen waarom artsen niet testen op SOA’s – en waarom u de discussie mogelijk moet starten en zelf de test moet aanvragen. Zelfs met richtlijnen voor screening zijn veel gevallen niet getest en onontdekt.
Zorg ervoor dat u een chlamydiatest aanvraagt, vooral als bij een van uw partners de diagnose SOA / SOA is gesteld, of als u seksueel actief bent buiten een wederzijds monogame relatie op lange termijn.
Veel mensen schrikken voor dergelijke tests af vanwege gevoelens dat ze worden beoordeeld op hun seksuele geschiedenis. Weet dat chlamydia extreem vaak voorkomt en voorkomt bij mensen uit alle lagen van de bevolking. Het vergt slechts één seksuele ontmoeting met één persoon die de bacteriën draagt om de infectie te ontwikkelen.
Als u uw arts / zorgverlener om de test vraagt, is het moeilijk voor u om de strategieën van anderen voor het aansnijden van het onderwerp te overwegen. En als u vraagt en niet tevreden bent met de reactie die u krijgt, overweeg dan om een nieuwe zorgprofessional te vinden.
Resultaten en follow-ups
Als u een positieve test hebt, is het belangrijk om te praten met eventuele seksuele partners die u in de afgelopen twee maanden hebt gehad en stel voor dat zij een arts voor testen en behandeling te zien krijgen.
Zoals bij elke vorm van laboratoriumtests, is er kans op fouten. Hoewel de gevoeligheid van de vandaag gebruikte chlamydiatests goed is, kunnen ze nog steeds infecties missen (resulteren in valse negatieven). Wat dit betekent is dat als u symptomen heeft, u moet overleggen met uw arts, zelfs als u een negatief resultaat had.
Er is ook een klein risico op vals-positieve resultaten, waarbij een persoon een positieve chlamydiatest heeft maar de infectie niet daadwerkelijk heeft. Dit is over het algemeen minder zorgwekkend, aangezien de meeste mensen de behandelingen voor chlamydia goed verdragen, en per ongeluk een paar mensen behandelen die de ziekte niet hebben, is beter dan degenen missen die dat wel doen.
Her-testen na behandeling
Zwangere vrouwen moeten drie weken na de behandeling opnieuw worden getest. Zwangere vrouwen met een hoog risico moeten ook overwegen om opnieuw getest te worden in het derde trimester.
Maar zeker iemand met aanhoudende symptomen moet opnieuw worden getest. Herinfectie is mogelijk en de meeste gevallen die na de behandeling worden gevonden, zijn vanwege deze mogelijkheid eerder dan het falen van de behandeling zelf. Het wordt aanbevolen om ongeveer drie maanden na de behandeling voor chlamydia opnieuw getest te worden, zowel mannen als vrouwen, zelfs degenen die hun partners kennen, werden ook behandeld.
Differentiële diagnoses
Vaginale afscheiding bij vrouwen heeft vele oorzaken, variërend van bacteriële vaginose tot schimmelinfecties, tot chlamydia, tot hormonale veranderingen. Evenzo is er een breed scala van aandoeningen die pijn kunnen veroorzaken bij geslachtsgemeenschap, bloeden tussen menstruaties of met geslachtsgemeenschap, en meer.
Zowel bij mannen als bij vrouwen kan pijn en brandend urineren vele mogelijke oorzaken hebben, waaronder blaasontstekingen en andere SOA’s.
Dus, terwijl een zorgverlener het ene of andere probleem vermoedt, zijn laboratoriumtesten essentieel voor het maken van een nauwkeurige diagnose van chlamydia en het kiezen van de juiste behandeling, als u symptomen vertoont. Daarnaast is het mogelijk dat iemand tegelijkertijd chlamydia
eneen andere infectie heeft, en testen kan helpen om te achterhalen of dat het geval is.We hebben goede tests om chlamydia te vinden en, wanneer positief, goede behandelingen om de infectie te genezen. Maar zonder diagnose gebeurt de behandeling niet en zonder behandeling kunnen complicaties zoals onvruchtbaarheid optreden.
