Elk jaar worden meer dan 2 miljoen meisjes en vrouwen gedwongen genitale verminking bij vrouwen (FGM) te ondergaan. De specifieke reden voor de praktijk varieert van land tot land en van cultuur tot cultuur. De algemene reden blijft echter hetzelfde. Het doel is om vrouwen het vermogen te ontzeggen om plezierige geslachtsgemeenschap te hebben en daardoor hun seksualiteit te reserveren voor hun echtgenoten.
Genitale verminking kan ook een religieuze rite zijn van initiatie in de vrouw, een manier om een lelijk lichaamsdeel te zuiveren, vereist door God, of gewoon een manier om het mannelijk genot te vergroten. VGV, ook bekend als genitaal knippen of vrouwenbesnijdenis, wordt in meer dan 30 landen toegepast. De meeste van deze landen bevinden zich in een gordel die zich uitstrekt over Afrika ten noorden van de evenaar.
Er zijn aanwijzingen dat genitale verminking niet noodzakelijk het risico van vrouwen voor seksueel overdraagbare aandoeningen verhoogt. Het is ook zeker niet beschermend. In de meeste landen waar vrouwelijke genitale verminking wordt toegepast, hebben vrouwen die een verminking hebben ondergaan een vergelijkbaar percentage seksueel overdraagbare aandoeningen als vrouwen met intacte lichamen. Vrouwelijke genitale verminking brengt vrouwen echter een verhoogd risico op hiv en aids wanneer onhygiënische chirurgische methoden worden gebruikt in de procedure.
WHO-classificatiesysteem
Vrouwelijke genitale verminking is geen uniforme praktijk. Het varieert van een symbolisch knippen van de geslachtsorganen tot volledige verwijdering van de clitoris en de externe genitaliën met stiksels van de twee kanten van de open wond samen met precies genoeg van een opening om het ontsnappen van menstrueel bloed en urine mogelijk te maken.
Verwijdering van de clitoris staat bekend als clitoridectomie of clitorectomie.
De Wereldgezondheidsorganisatie heeft zelfs een classificatiesysteem voor VGV ontwikkeld dat het als volgt in categorieën verdeelt.
- Type I is een excisie van de voorhuid (clitoriskap) en een deel of de hele clitoris.
- Type II is excisie van de voorhuid en clitoris, samen met gedeeltelijke of totale uitsnijding van de kleine schaamlippen.
- Type III is infibulatie. Infibulatie is uitsnijden van een deel of alle uitwendige genitaliën en het naaien van de twee afgesneden zijden in verschillende mate samen.
- Type IV is prikken, prikken, insnijden, strekken, schrapen of andere schadelijke procedures die worden uitgevoerd op de clitoris, schaamlippen of beide.
De feitelijke ervaring met FGM valt niet altijd in een van deze categorieën. De mate van chirurgie varieert tussen lokale beoefenaars en tussen culturele groepen. Bovendien kunnen praktijken aspecten van een of meer soorten verminking omvatten.
De procedure
Het is buitengewoon genereus om te verwijzen naar FGM als een chirurgische ingreep. Deze verminkingen worden het vaakst uitgevoerd door traditionele beoefenaars zonder anesthesie met behulp van welke instrumenten ze ook kunnen vinden. Dit varieert van geslepen stokken en rotsen tot scharen en zakmessen. Apparaten worden over het algemeen niet gesteriliseerd tussen vrouwen, wat het risico op infectie verhoogt naast andere schadelijke effecten.
In gevallen van infibulatie mogen de benen van een meisje gedurende 2 tot 6 weken aan elkaar worden vastgehouden om de genezing van de wond te bevorderen. Zodra het geneest, blijft ze achter met een niet doorboorde laag van littekens op de huid tussen haar benen. Er is slechts een kleine opening aan de onderkant voor de afgifte van urine en menstruatievloeistof.
Deze opening is soms zo klein dat een man mogelijk niet in staat is haar met succes te penetreren. Op dat moment kan het worden vergroot met een mes of ander instrument bij de hand.
Waar infibulatie een gangbare praktijk is, als de opening te groot wordt na vaginale bevalling of andere omstandigheden, is dat een probleem. Een vrouw kan zelfs opnieuw worden geïnfibuleerd om de kleine opening van de originele opening te herstellen.
Fysieke en psychologische effecten
Genitale verminking wordt meestal uitgevoerd wanneer vrouwen tussen 4 en 10 jaar oud zijn. Het kan echter al in de kindertijd voorkomen en zo laat als tijdens een eerste zwangerschap.
Afhankelijk van de omvang van de verminking kan het ernstige psychologische en fysieke bijwerkingen hebben. Onbedoelde fysieke effecten van FGM zijn:
- Ongecontroleerd bloeden
- Schade aan de urethra en blaas
- Urineweginfectie en -retentie
- Gebroken botten in het bekken en benen van waar vrouwen werden vastgehouden tijdens het worstelen
- Systemische infectie
- Onvruchtbaarheid
- Feath
Psychologische effecten zijn onder meer:
- Posttraumatische stressstoornis
- Angst
- Depressie
- Angst voor geslachtsgemeenschap (zoals bedoeld)
VGV buiten Afrika
Naarmate wereldreizen eenvoudiger worden en migratiepatronen veranderen, is VGV veranderd. Het was een primair Afrikaans probleem. Nu is het er een die landen over de hele wereld treft. Westerse landen hebben in het algemeen twee soorten juridische ervaring met VGV. Er zijn vluchtelingen die asiel zoeken om eraan te ontsnappen en migranten die wettelijke bescherming zoeken om het uit te voeren. De meeste landen doen hun best om de culturele en religieuze overtuigingen van immigranten te respecteren. Er is echter een groeiende consensus dat VGV een onaanvaardbare schending van de mensenrechten is. Landen bepalen steeds meer dat het respecteren van dit soort culturele rite verkeerd is.
Ethische en morele overwegingen
De Verenigde Staten verboden de praktijk van FGM in 1997. Verschillende Europese landen hebben medische professionals vervolgd voor het uitvoeren van VGV. Dit heeft geleid tot een interessant debat. Als ouders toch een manier vinden om hun dochters toch te verminken, mogelijk door hen op vakantie te sturen naar hun thuisland om de procedure te laten doen, zou het dan beter zijn om de praktijk toe te laten in de veiligheid van een moderne medische faciliteit ? Dat zou op zijn minst het risico van onbedoelde complicaties en infecties verminderen?
Sommige artsen hebben geconstateerd dat een symbolische prikken van de clitoris, of kleine snee op de geslachtsorganen, een aanvaardbare substituut is voor uitgebreider VGV in bepaalde gemeenschappen. Wanneer bloedvergieten de enige vereiste is, kan een procedure die door een arts wordt uitgevoerd, onder narcose worden uitgevoerd en onmiddellijk worden gerepareerd zonder blijvende fysieke of psychische schade aan het kind. De meeste westerse medische genootschappen verbieden hun beoefenaars echter om deel te nemen aan een dergelijke onnodige procedure voor de genitaliën. De redenen voor dergelijke voorschriften zijn duidelijk. Sommige mensen hebben echter betoogd dat de westerse moraal en ethiek in dit geval het welzijn van het kind feitelijk in de weg zitten. Dit geldt met name omdat de symbolische procedures veel minder uitgebreid zijn dan de besnijdenis van de man.
Vrijwillige genitale reconstructie
Zelfs als de controverses rond vrouwelijke genitale verminking toenemen en de praktijk minder aanvaardbaar wordt, wordt vrijwillige genitale reconstructie steeds gebruikelijker. Vrouwen willen hun externe geslachtsdelen hervormen om ze een ‘schone’ uitstraling te geven, met verborgen binnenste schaamlippen en buitenste schaamlippen die in een tijdschrift kunnen voorkomen. In feite zijn het meisjesachtige tijdschriften die ertoe hebben geleid dat vrouwen zich zorgen maken over hun genitale uiterlijk. Vrouwen krijgen te horen dat de airbrush-symmetrie en het gebrek aan variatie is wat mannen mooi vinden en hun lichaam willen veranderen om te matchen. Onderzoek wijst uit dat de meeste vrouwen die deze operatie ondergaan, zijn ingegaan door hun partners die willen dat een Playboy-model naast hen in bed ligt.
Genitale plastische chirurgie kan ook gepaard gaan met aanscherping van de vaginale opening, hetzij na de bevalling, hetzij om een partner met een kleine penisomvang tegemoet te komen. Gegevens zijn echter controversieel over de vraag of dit daadwerkelijk het eigen seksuele genot van de vrouw verhoogt, aangezien de chirurgische procedure zenuwen en spieren beschadigt en ook plaatselijke littekens kan veroorzaken. Deze vaginale verjonging is geen nieuwe procedure. Vrouwen hebben hun vagina’s na de bevalling al vele jaren strakker gemaakt.
Maagdelijkheid is altijd al een cultureel bezit geweest voor vrouwen, en zelfs in de 21e eeuw is er weinig veranderd. Chirurgische recreatie van het maagdenvlies, bijvoorbeeld, groeit in populariteit als een keuzevak over de hele wereld. Eens het domein van vrouwen in het Midden-Oosten die ernstige repercussies riskeerden als ze niet maagdelijk in hun huwelijksbed lijken (aangezien het maagdenvlies op niet-seksuele manieren kan worden beschadigd, kan hymenoplastiek voorkomen dat vrouwen ten onrechte worden bestraft wegens een gebrek aan maagdelijkheid. ), het wordt nu een modetrend. Vrouwen kiezen ze als een geschenk voor hun man of om een toekomstige echtgenoot te misleiden. Blijkbaar is het uiterlijk van zuiverheid niet alleen een grote operatie waard, maar ook de re-associatie van seks met een niet onbetekenende hoeveelheid pijn.
Wat hebben deze vrijwillige procedures te maken met de gruwelen van vrouwelijke genitale verminking? In Zweden had de wetgeving ter voorkoming van de tweede de onbedoelde gevolgen van het strafbaar stellen van de eerste. De oppervlakkige gelijkenissen van de procedures hebben ook sommige wetenschappers ertoe gebracht om zich af te vragen of de paternalistische bescherming van arme Afrikaanse vrouwen, terwijl rijke westerse vrouwen een vergelijkbare procedure kunnen kiezen, in werkelijkheid geïnstitutionaliseerd racisme is.
Dit lijkt extreem, maar het lijkt redelijk om te vragen of wanneer vrouwen instemmen met de praktijk van FGM het nog steeds moet worden afgewezen. Het argument wordt meestal gesteld dat ze door hun cultuur worden geconditioneerd om te denken dat de procedure noodzakelijk is voor hen, of hun dochters, maar de overgrote meerderheid van vrouwen die ervoor kiezen om labioplastiek te ondergaan, reageert ook op maatschappelijke druk. Ja, vrouwen die een vrijwillige operatie ondergaan, proberen hun seksuele leven te verbeteren in plaats van ze te beschadigen, maar vrouwen die VGV ondergaan, versterken hun familierelaties, die ze redelijkerwijs veel belangrijker kunnen vinden.
Er zijn meer dan 130 miljoen vrouwen in de wereld wier leven onherstelbaar beschadigd is door FGM, die onnodige fysieke en emotionele pijn ervaren, en het is een schande dat ijdelheid het mogelijk heeft gemaakt om de veroordeling van een praktijk die zo gevaarlijk is te betwijfelen voor vrouwen. Overheden over de hele wereld hebben FGM terecht aan de kaak gesteld, om de meisjes en vrouwen te beschermen die hun meest kwetsbare burgers zijn, en zendingsgroepen blijven manieren proberen te vinden om mensen die in de praktijk geloven, een minder gevaarlijk alternatief te laten vinden. Het blijft de verantwoordelijkheid van individuen en regeringen om te bepalen hoe de grens te trekken tussen respect en bescherming, zelfs als dit ten koste gaat van de keuze.
