Een van de eerste aanwijzingen dat een patiënt niet in staat zal zijn om een optimale respons op antiretrovirale therapie (ART) te bereiken, is wanneer de persoon wordt geïdentificeerd als de zogenaamde "artsenhopper" – of simpel gezegd iemand die meerdere klinieken bezoekt of artsen in de loop van jaren, maanden of zelfs weken.
Er kunnen een aantal redenen zijn waarom een patiënt ervoor kiest om dit te doen.
Soms kan het voorkomen dat de patiënt een bepaalde arts of kliniek niet leuk vindt, of een behandeling nodig heeft voor een geassocieerde aandoening, zoals hepatitis C (HCV), middelenmisbruik of geestelijke gezondheid.
Maar meestal is het gewoon dat de patiënt niet bereid is een probleem te accepteren of aan te pakken dat verband houdt met de diagnose, het beheer of de behandeling van hun hiv. Voorbeelden hiervan zijn:
- Ontkenning, of de angst voor openbaarmaking en stigma.
- Patiënten die een falen van de behandeling hebben door suboptimale therapietrouw en die liever naar een andere arts verhuizen dan de oorzaak van hun niet-therapietrouw toegeven (of confronteren).
- Patiënten die niet bereid zijn een aanbevolen diagnose te accepteren of niet kunnen, die vervolgens van arts naar arts springen in de hoop op een andere uitkomst.
- Het onvermogen om de eisen van dagelijkse therapietrouw of veiligere sekspraktijken te accepteren.
Prevalentie en profiel van Doktershoppers
Een studie uit 2013 van de Perelman School of Medicine aan de Universiteit van Pennsylvania onderzocht de omvang en de uitkomst van het hoppen door artsen over een periode van twee jaar van 2008 tot 2010.
Bij hun onderzoek volgden de onderzoekers aanwezigheid in de kliniek, ART-geschiedenis en virale belasting van HIV bij 13.000 patiënten in de 26 door Ryan White gefinancierde openbare klinieken. Van die populatie werden bijna 1.000 geïdentificeerd als meerdere klinieken bezocht.
Het onderzoek bevestigde niet alleen dat deze meerklinische patiënten minder snel virale suppressie bereikten dan hun tegenhangers uit de éénkliniek (68% versus 78%), ze waren ook veel minder geneigd ART te nemen wanneer dat nodig was (69% versus 83% ).
Bovendien, terwijl het grootste deel van de artsenhoppen plaatsvond tijdens het eerste jaar van zorg, ging 20% door gedurende de gehele periode.
Doktershoppers in deze studie werden grotendeels geïdentificeerd als jonger, Afro-Amerikaans, vrouwelijk, zonder verzekering of met een openbare ziekteverzekering.
Gevolgen van artsenhoppen
De gevolgen van artsenhoppen kunnen vaak aanzienlijk zijn, omdat veel van deze patiënten de vorige geschiedenis niet met hun nieuwe arts bekendmaken. Dit kan leiden tot het voorschrijven van fouten en niet-herkende interacties tussen geneesmiddelen, waardoor de persoon wordt blootgesteld aan anderszins vermijdbare bijwerkingen en / of de voortijdige ontwikkeling van resistentie tegen HIV-geneesmiddelen.
Bovendien is bekend dat de kwaliteit, frequentie en consistentie van de interactie tussen patiënt en leverancier – waarbij de patiënt in dezelfde kliniek of met dezelfde arts wordt vastgehouden – de klinische uitkomsten verbeteren. Onderzoek van de Vanderbilt University School of Medicine heeft aangetoond dat onregelmatige zorg al in het eerste jaar van de behandeling het risico op overlijden bij patiënten met HIV meer dan verdubbelt, met 2,3 sterfgevallen per 100 patiëntjaren versus slechts 1,0 sterfgevallen per 100- persoonjaren voor mensen met consistente, enkelklinische zorg.
Vanuit het oogpunt van de volksgezondheid kan het hoppen van artsen even diepgaand zijn, wat resulteert in onnodige duplicatie van diensten en verspilling van middelen die de algehele zorgkosten verhogen.
Het identificeren van de onderliggende oorzaken hiervan zal waarschijnlijk de volgende belangrijke stap zijn als Amerikaanse volksgezondheidsfunctionarissen hopen doorlopende reducties in HIV-overdrachten te bereiken in overeenstemming met bijgewerkte test- en behandelrichtlijnen.
Huidige aanbevelingen zijn onder meer:
- Stroomlijning van de patiëntenopname door het consolideren van de tests, de koppeling aan zorg en de behandeling van HIV binnen een geïntegreerde faciliteit, een strategie die in de volksmond bekend staat onder de naam "TLC-plus".
- Het delen van elektronische medische dossiers tussen geautoriseerde gezondheidsautoriteiten om patiënten beter te kunnen identificeren die ofwel een doktershoppen zijn of een geschiedenis hebben van onvoorspelbare medische zorg.
- Een betere toegang bieden tot HIV-specifieke zorg, met name voor gemarginaliseerde gemeenschappen. Verhoogde toegang tot Medicaid en een particuliere ziekteverzekering in het kader van de Affordable Care Act kunnen helpen de gezondheidsverschillen in getroffen bevolkingsgroepen te verlichten.
