Bacteriële cultuur is gewoon een mooie manier om ‘groeiende bacteriën’ te zeggen. Wanneer artsen proberen vast te stellen of een patiënt een bacteriële infectie heeft – of het nu in een wond zit, of als een SOA, in hun keel – nemen ze een monster uit het gebied waarvan zij denken dat het is geïnfecteerd en plaatsen het op een speciaal medium waar de bacteriën kunnen groeien. Dat medium wordt gekozen op basis van welke site het monster is genomen en welke soorten bacteriën het meest waarschijnlijk aanwezig zijn.
Dit type cultuur kan worden gebruikt om alles van keelontsteking tot chlamydia te detecteren, zelfs wanneer een infectie amper is begonnen. In feite is een bacteriecultuur om die reden een nuttig hulpmiddel in het arsenaal van een arts. In een comfortabele omgeving waarin dit gebeurt, groeien bacteriën vaak. Dit betekent dat na verloop van tijd een niet-detecteerbaar aantal bacteriën dat een arts heeft geïsoleerd van een snee, of van iemands urethra, zich snel zal vermenigvuldigen tot een aantal dat kan worden waargenomen, geïdentificeerd en behandeld.
Waarom het de gouden standaard is
De meeste bacteriële soa’s kunnen worden gedetecteerd door een bacteriecultuur. Omdat cultuur zelfs een heel klein aantal bacteriën kan detecteren, wordt dit al lang beschouwd als de gouden standaardtest voor chlamydia en gonorroe. Bacteriële kweek vereist echter speciale benodigdheden en technieken, wat betekent dat het niet vaak wordt gedaan wanneer artsen andere opties hebben voor STD-testen. In het bijzonder is het vervangen door LCR en andere DNA-amplificatietesten op urinemonsters voor chlamydia in gonorroe.
Aangezien deze soorten urinetests goedkoper en meer algemeen beschikbaar zijn geworden, is ook de erkenning van hun werkzaamheid toegenomen. Sommige mensen beschouwen deze tests nu als een andere gouden standaardtest naast bacteriekweek. Ze hebben ook het voordeel dat ze niet-levensvatbare bacteriën kunnen detecteren, waarbij kweken alleen kan worden gebruikt om levende organismen te detecteren.
