Antwoorden zijn zelden beter of informatiever dan de antecedente vragen. Tunnels zorgen voor slechte doorkijkjes. Echo’s van onze eigen meningen zijn geen vervanging voor de dialoog en de bereidheid om meningen te overwegen die we niet al hadden.
Helaas is het grootste deel van ons moderne discours over voeding en gezondheid uitgegroeid tot slecht beperkte of opzettelijk gekunstelde vragen waarvoor geen goede antwoorden zijn (bijv. Vetarm of weinig koolhydraten?); tunnelvisie; en echokamers.
Ons begrip is erger, en dat is geëvolueerd tot de ware vloek van mijn professionele bestaan. (Ik doe daar iets aan.)
Dit is niet omdat ik een soort ideoloog ben die wil dat mijn mening de overhand heeft; het is omdat ik een epidemioloog ben (als ik zo’n term mag verzilveren), wil ik dat het gewicht van de gegevens ten gunste komt van ons allemaal. Het is omdat ik een specialist in preventieve geneeskunde ben die deze negen jaar postuniversitair onderwijs, 25 jaar onderzoek en praktijk en meerdere edities van verschillende handboeken later kent, dat we de direct beschikbare middelen hebben om beide jaren aan levens toe te voegen, en leven tot jaren, en verspillen veel van die lichtgevende gelegenheid in plaats daarvan in eeuwig gedreun en onenigheid, en daarmee gepaard gaande culturele disfunctie.
Misschien is geen vraag over voeding en gezondheid meer beladen dan: moeten we vlees eten? Vervolging en verdediging waren beide zeer verontrust door de recente verklaring van de WHO dat verwerkt vlees kankerverwekkend is en rood vlees in het algemeen.
Maar geen enkele overweging zoals die, hoe provocerend ook, kan de algemene vraag beantwoorden. Als vlees kanker "veroorzaakte", maar een tegengesteld goed produceerde, zoals het verbeteren van de ontwikkeling van hersenen of spieren: zouden we het dan moeten of niet eten? De antwoorden die om onze aandacht wedijveren, komen meestal terug in tunnels, elk geïsoleerd van de ander.
Mijn suggestie is dat we die tunnels verlaten en door veel lenzen het zicht in nemen, in een poging om het grote geheel te zien.
Lens 1: Wat bedoelen we met ‘Zou moeten’?
Onze discussies over voeding en gezondheid gaan bijna onmiddellijk van het spoor en door de tunnels naar de donkere vergetelheid wanneer het woord "zou moeten" erbij betrokken zijn. Dat woord krijgt morele boventonen en roept een beeld op van mij – of iemand – die met een vinger zwaait en je vermaant. Ik protesteer tegen die constructie, samen met de libertariërs onder jullie.
Gezondheid is geen morele verplichting. (Laten we uit deze discussie de economische aspecten van de openbare ziekteverzekering weglaten, en het feit dat onze slechte gezondheid onze collega-belastingbetalers kan belasten, koren voor een andere fabriek.) Gezondheid is ook niet de prijs. Het leven dat ieder van ons wil is de prijs. Als een bepaald persoon een "beter" leven heeft en balletjes broodjes bij elke maaltijd en suikerspin voor het dessert eet, wat de gevolgen voor de gezondheid dan ook zijn, dan is dat wat ze zouden moeten doen, omdat gezondheid ten dienste staat van het leven, niet de omgekeerd.
De realiteit is echter dat gezonde mensen meer plezier hebben. Ik heb veel bravoure gehoord over persoonlijke keuze en gezondheid die verdoemd is over mijn 25 jaar geduldige zorg, maar nooit van mensen die hun gezondheid verloren hebben, en de meesten uiteindelijk wel. De bravoure is onvermijdelijk van degenen die nog niet hebben betaald voor het spelen. De conversies komen snel en woedend in de nasleep van een eerste beroerte of MI, of het begin van diabetes.
Ik ben niet geïnteresseerd om iemand te vertellen wat te doen; maar het is mijn taak om mensen te vertellen wat is wat, op basis van de aggregatie van informatie. Voor mij is elk idee van "moet" ondergeschikt aan het principe dat jij de baas bent, en alleen jij kan je prioriteiten bepalen. Dat gezegd hebbende, gezonde mensen zijn meestal gelukkiger mensen.
Gezonde mensen hebben meer plezier. Wanneer "zou moeten" functioneren in dienst van de kwaliteit van leven, zoals het zou moeten, komt gezondheid vaak naar voren als een bijna universele prioriteit.
Lens 2: Evolutionaire biologie
Het argument is routinematig aangewend om de vleesconsumptie te verdedigen dat onze soort, Homo sapiens, en inderdaad onze voorouders van primaten die misschien 6 miljoen jaar teruggaan, constitutioneel alleseters zijn. We hebben fysiologische aanpassingen aan de vleesconsumptie en zelfs, volgens sommige experts, aanpassingen die specifiek zijn voor de consumptie van gekookt vlees.
Maar dit nodigt alleen een reeks secundaire vragen uit. Hoe is het vlees van vandaag, zoals, of in tegenstelling tot, vlees van de steentijd? Hoe is gezondheid en vitaliteit tegenwoordig vergeleken met het stenen tijdperk? Omdat we omnivoor zijn, wat weten we over de netto effecten op de levensduur en vitaliteit van de mens met een verschuivend accent tussen plantaardige en dierlijke calorieën, gegeven een overvloed aan beide?
We weten feitelijk dat het vlees dat vandaag de dag heerst ver verwijderd is van het vlees waaraan we oorspronkelijk zijn aangepast. We weten dat de levensverwachting vandaag over het algemeen twee keer zo hoog is als die van het Paleolithicum. We weten dat mensen kunnen en zullen kunnen gedijen op diëten die meestal of zelfs uitsluitend op planten zijn gebaseerd, en dat aanpassingen aan de consumptie van zowel planten als dieren betekent dat we keuzes hebben.
Evolutionaire biologie maakt duidelijk vlees in de menselijke voeding mogelijk, maar vereist dit niet noodzakelijk.
Lens 3: Epidemiologie / Gezondheid
Wat we weten over voeding en gezondheid kan niet uitsluiten dat een echt "Paleo" -dieet een van de variaties zou kunnen zijn op het thema van het optimale eten voor onze soort, zelfs in de nasleep van het WHO-rapport over risico op vlees en kanker. Zoals we weten, is wat we weten over de gezondheidseffecten van vlees van vandaag gebaseerd op het vlees dat we vandaag eten, dat heel weinig op het kostbare tijdperk lijkt en zelfs dan op afstand.
Overweldigend, het moderne bewijs, verspreid over verschillende onderzoeksmethoden, bevolkingsgroepen, geografie, culturen en tientallen jaren, geeft een doorslaggevende voorsprong ten gunste van voedsel, niet te veel, meestal planten.
Free-living populaties die zich, hoe onbedoeld ook, aan dit thema houden, monopoliseren de claim op de langste, meest vitale levens op deze planeet. Vrij levende bevolkingsgroepen die voornamelijk dierlijke producten consumeren, zijn daarentegen zeer zeldzaam en een product van noodzaak in plaats van keuze. Ze bestaan echter, zoals geïllustreerd door de Inuit; maar staan niet bekend om benijdenswaardige gezondheid of een lang leven. Integendeel, helaas, om redenen die niet beperkt zijn tot voeding, maar duidelijk ook niet worden verbeterd door voeding.
Lens 4: Fysieke prestaties
De gebruikelijke vaardigheden van cyberspace en sociale media omvatten vele beledigingen gericht op mij voor mijn ‘plantvriendelijke’ dieetwaanideeën door degenen die, meestal op basis van persoonlijke anekdote, beweren dat de enige manier om lean te bouwen lichaamsgewicht, fitness en fysiek vermogen – is bij vlees.
Dit is gewoon niet waar. Ik ben soms geneigd om dergelijke geschillen tegen te gaan met mijn eigen persoonlijke anekdote. Ik ben soms geneigd om te wijzen op het vermogen van gorilla’s, onze relatief nabije neven en paarden, meer verre verwanten, om veel formidabelere bergen spiermassa te bouwen dan alleen onze planten. Ik ben ook in de verleiding om de vegetariërs en veganisten onder de atletische elite van de wereld te wijzen.
Het simpele feit is dat fysiologie, geen ideologie, bepaalt wat er nodig is om spieren op te bouwen. Carnivoren doen het met vlees; herbivoren doen het met planten. Wij zijn, zoals gezegd, alleseters. We mogen kiezen.
Lens 5: Cognitieve prestaties
De focus ligt boven de nek in plaats van onder, maar verder is het beeld hier voldoende om via lens 4 te zeggen: idem, min of meer.
Lens 6: Planetaire gezondheid
Dieren eten dieren in de natuur en het brengt de planeet niet in gevaar. Maar geen ander dier heeft de natuurlijke balans tussen soorten zo volledig ontwricht. Mensen die vlees eten, zouden de gastvrijheid van de planeet voor onze kinderen niet bedreigen als er miljarden minder van ons waren. Maar hier zijn we dan, een wereldwijde horde van meer dan 7 miljard. Omdat we hebben besloten onze cijfers niet te beheersen, hebben we nu weinig andere keus dan onze eetlust onder controle te houden. De gevolgen voor het milieu van de homo sapien vleesconsumptie zijn nog duidelijker, scherper en urgenter dan die gericht zijn op onze persoonlijke gezondheid.
Lens 7: ethische overwegingen
Voor onze soort om vleesetende dingen te verklaren, is onethisch nogal absurd. De natuur heeft obligate carnivoren voortgebracht en om te suggereren dat de natuur onethisch is, is een mix van arrogantie en onzin. We kunnen beweren dat het ethisch is dat dieren dieren eten, maar niet voor mensen om dat te doen – maar dat is ook arrogante onzin, wat impliceert dat mensen geen dieren zijn en op de een of andere manier een werkelijk ongelijksoortige uitdrukking van het leven zijn. We maken veeleer deel uit van een continuüm van het leven, en dat continuüm heeft al lang ruimte gereserveerd voor dieren die dieren eten.
Dat is echter niet het probleem van de echte wereld. Het voeden van de vleesetende neigingen van een massale, wereldwijde bevolking nodigt uit tot dubieuze methoden die economieën dienen en ethische normen schenden. We kunnen geen 7 miljard jager-verzamelaars zijn en dus produceert het produceren van vlees voor onze massa massaproductie. Alleen degenen die ervoor hebben gekozen om niet naar dergelijke methoden te kijken, worden er door hen niet misselijk van gemaakt.
Voor wat het waard is, was mijn eigen besluit om de consumptie van alle zoogdieren vele jaren geleden af te zweren minder om landbouw en meer om gevoelens die dichter bij huis werden gegroeid. Op dit moment zijn vier wezens met elk vier poten een van mijn beste vrienden; drie met poten, één met hoeven. Ik kon me niet verzoenen met het maken van zo’n soort zoogdieren leden van mijn familie, en anderen mijn maaltijd. Om mijn eigen redenen deed ik wat ik voelde dat ik moest "doen".
Er kunnen heel goed meer lenzen, aanzichten en overwegingen zijn. Ik kan niet beweren dat het allesomvattend is; Ik beweer alleen dat het vergroten van het zicht tot op zekere hoogte perspectief en duidelijkheid biedt. Het is misschien opmerkelijk dat dezelfde camera met dezelfde instellingen niet zal werken bij gebrek aan licht bij een zeer close-opname, maar een perfect beeld zal krijgen wanneer de scherptediepte wordt uitgebreid. Er is eenvoudigweg meer licht in een groter kader.
Moeten mensen vlees eten? Als wij mensen veel waren, veel minder; als ons leven veel korter was; als het vlees in kwestie veel zuiverder was; als onze activiteitsniveaus veel hoger waren; als onze methoden van verwerving snel en schoon en medelevend waren; en / of als de hulpbronnen van de planeet oneindig waren – het antwoord zou wel eens kunnen zijn: zeker. Maar aan geen van deze voorwaarden wordt voldaan in de realiteit die heerst. In de realiteit die de overhand heeft, worden de gezondheid van zowel mensen als de planeet, de belangen van ethiek, epidemiologie en het milieu – gevorderd door mensen die minder vlees eten. Voor zover gezondheid ons doel is, wat we dan ook vervangen door zaken. Ik raad af om corned beef uit te wisselen voor suikerspin.
Er is zelfs een reden om aan te nemen dat we minder vlees zouden moeten eten, in de conventionele (en vaak smakeloze) zin van morele verplichting. Hoewel we niet moreel verplicht zijn om onze eigen gezondheid te beschermen, zijn we, ik denk dat we veilig kunnen zeggen, moreel verplicht om het voedsel van onze kinderen niet te eten, of het water van onze kinderen te consumeren. We leven in een heersende realiteit waar water verdwijnt waar het het meest nodig is, en draineringsgletsjers in de zee waar we zouden willen dat het niet was. Vleesconsumptie cijfers in al deze chaos, en vormt dus een culturele noodzaak ver buiten de grenzen van onze eigen huid.
Uiteindelijk zijn de bruikbaarheid van onze vragen en antwoorden over vleesconsumptie sterk gerelateerd aan hoe we het grote beest van onze collectieve onzekerheid uithakken. Het informeren van onze visie met slechts een klein deel van een groter verhaal zal ons in het gezelschap brengen van die beroemde blinden van Indostan. We zullen nogal zinloos ruzie maken met elkaar, zich niet bewust van de ravage die wordt aangericht door de olifant in de kamer, en nog belangrijker, door onszelf.
