Behandelingen voor ARDS
ARDS, of acute respiratory distress syndrome, is een ernstig ademhalingsprobleem dat tot een levensbedreigende ziekte kan leiden. Vroegtijdige diagnose en behandeling is essentieel voor het stoppen van ARDS voordat het zo ernstig wordt dat orgaanschade of de dood onvermijdelijk is. Vroegtijdige diagnose en behandeling zijn essentieel om het leven van de patiënt met de diagnose ARDS te redden.
Gemeenschappelijke behandelingen voor ARDS
Zuurstof: De behandeling begint door zuurstof van de patiënt te geven om te zorgen voor voldoende zuurstof in de bloedbaan. Dit wordt meestal gedaan door de patiënt te intuberen en een beademingsapparaat te gebruiken. Hierdoor kan de patiënt ademen, zelfs wanneer deze te zwak is om zelfstandig te ademen, en kan meer zuurstof afleveren dan beschikbaar is met een neuscanule of gezichtsmasker.
Antibiotica: Antibiotica worden gegeven aan ARDS-patiënten voor infectie, zoals pneumonie of andere soorten infecties. Veel gevallen van ARDS beginnen als pneumonie of aspiratie-pneumonie, waardoor antibiotica essentieel zijn.
IV-vloeistoffen: Vloeistoffen spelen een belangrijke rol bij het helpen van het lichaam bij het ondersteunen van al zijn vitale functies, maar het vinden van de juiste vloeistofbalans kan lastig zijn. Te weinig vocht en het lichaam wordt uitgedroogd, waardoor het moeilijk is om voldoende bloed en zuurstof naar de organen en ledematen te sturen. Te veel vocht kan het vermogen van de longen om het bloed te oxygeneren belemmeren.
Lichaamspositionering: In sommige gevallen kan het helpen bij oxygenatie om de patiënt op zijn buik te laten liggen. Maar de meeste ARDS-patiënten zijn zo ziek dat zelfs kleine positieveranderingen hun toestand erger kunnen maken, waardoor pronatie door personeel erg moeilijk is. Een bed dat de patiënt op hun maag draait, terwijl IV-vloeistofsteun en beademingsondersteuning doorgaan, is een veel voorkomend onderdeel van de behandeling.
- Zie de RotoProne, een bed dat wordt gebruikt voor de behandeling van ARDS en andere aandoeningen van de luchtwegen. Het uiterlijk van het bed is zeer ongebruikelijk en kan alarmerend zijn voor familieleden wanneer ze voor het eerst hun geliefde erin zien.
Geïnhaleerde medicatie:
- Stikstofoxide: Geïnhaleerd stikstofmonoxide, of INO, is een kleurloos en geurloos gas dat af en toe wordt toegediend als therapie voor ARDS-patiënten. Het wordt toegediend om de bloedsomloop in het longsysteem te verbeteren, waardoor de oxygenatie toeneemt. Studies zijn niet doorslaggevend met betrekking tot de werkzaamheid van INO.
- Albuterol: Een geïnhaleerd medicijn, albuterol wordt meestal gebruikt om astmasymptomen te behandelen door de bronchus te openen. Het kan worden gebruikt bij de behandeling van ARDS om de luchtwegen open te houden.
Steroïden: Het toedienen van IV-steroïden aan patiënten bij wie ARDS is gediagnosticeerd, is een veelbesproken onderwerp in de geneeskunde. Artsen zijn verdeeld over de vraag of steroïden een effectieve behandeling zijn voor ARDS.
Levophed: Dit medicijn wordt gegeven om de bloeddruk te verbeteren door de bloedvaten van het lichaam te vernauwen. Veel patiënten met ARDS hebben moeite om hun eigen bloeddruk te handhaven; dit medicijn biedt bloeddrukondersteuning en is het favoriete medicijn voor patiënten die zowel septisch zijn en moeite hebben met oxygeneren.
Sedativa en paralytics: Er worden kalmerende middelen gegeven om de patiënt kalm te houden en om te helpen voorkomen dat hij op een beademingstoestel zit, wat voor veel onrust kan zorgen. Verlammingen of medicijnen die de meeste spieren van het lichaam verlammen, worden gebruikt wanneer de patiënt het beademingsapparaat weerstaat om het beademingsapparaat zijn werk te laten doen. Paralytics worden nooit gebruikt zonder sedatie, maar sedatie kan zonder paralytics worden gebruikt.
Surfactant: Surfactant is een materiaal gemaakt van vetten en eiwitten dat wordt aangetroffen op de longblaasjes (luchtblaasjes) van de longen. De oppervlakteactieve stof verbetert de functie van de longblaasjes en verbetert de oxygenatie.
Door de mens gemaakte oppervlakteactieve stof wordt vaak gegeven aan te vroeg geboren baby’s, die mogelijk niet genoeg van zichzelf produceren. Ditzelfde medicijn wordt in zeldzame gevallen aan ARDS-patiënten gegeven.
Na ARDS
Zodra een patiënt de diagnose ARDS heeft gekregen, stijgt het sterftecijfer tot ongeveer 40%, wat betekent dat vier op de tien patiënten met de diagnose ARDS sterft. De patiënten die overleven, doen dit vaak omdat ze vroeg zijn gediagnosticeerd en zeer agressief zijn behandeld met de juiste behandeling. Hoewel de statistieken grimmig zijn, verbetert de ARDS-behandeling elk jaar, met steeds meer patiënten die overleven.
Het is normaal om uitgeput, kortademig en over het algemeen ziek te zijn na een aanval van ARDS. Het kan weken of zelfs maanden duren om zich normaal te voelen, zelfs na ontslag uit het ziekenhuis. Voor sommige patiënten kan littekenvorming in de longen betekenen dat oxygenatie niet zo goed is als vóór de ziekte, waardoor vermoeidheid ontstaat.
