Enkelverstuikingen zijn veelvoorkomende sportblessures die pijn en zwelling van het gewricht kunnen veroorzaken. Bij de overgrote meerderheid van de patiënten zullen niet-chirurgische behandelingen pijn verlichten en de functie van het gewricht herstellen. Er zijn echter enkele situaties waarbij een operatie noodzakelijk kan zijn om het enkelgewricht te stabiliseren om een terugkeer naar volledige activiteiten voor de patiënt mogelijk te maken.
Indicaties voor chirurgie na enkelverstuiking
Over het algemeen zijn er twee situaties waarin een operatie kan worden overwogen.
- Acute verwondingen
De eerste situatie is een acute verwonding, die onlangs is voorgekomen. In deze situaties is een operatie zelden de behandeling. Alleen bij zeer ernstige verwondingen, bij topsporters, wordt een operatie overwogen. Deze patiënten hebben meestal een graad III enkelverstuiking opgelopen en hebben klinische en röntgenopnamen van een ernstig onstabiele enkel. Vroegtijdige herstelling in deze gevallen kan helpen het herstel van atletische activiteiten te versnellen. - Chronische instabiliteit
Meer algemeen wordt een operatie uitgevoerd wanneer een atleet terugkerende symptomen van enkelinstabiliteit heeft – de enkel geeft vaak uit en is opnieuw gewond. Deze patiënten hebben gewoonlijk eenvoudigere behandelingen geprobeerd, waaronder therapie, versterking, versterking en nog steeds klachten over het knikken van de enkel.
Chirurgische procedures – gemodificeerde brostrom en meer
Er zijn tientallen verschillende chirurgische ingrepen beschreven om de enkel te stabiliseren in de setting van enkelinstabiliteit.
Veruit de meest gebruikelijke chirurgische procedure die tegenwoordig wordt gebruikt, is de "gewijzigde Brostrom-procedure". Dr. Brostrom beschreef in eerste instantie een chirurgische ingreep, die sindsdien is aangepast, en is de meest gebruikte chirurgische procedure voor enkelinstabiliteit geworden.
Een aangepaste Brostrom-procedure vernauwt in wezen de laterale enkelbanden.
Meestal zal uw chirurg de botbevestiging van deze ligamenten op de fibula verwijderen en het ligament opnieuw in een strakkere positie bevestigen.
De Brostrom-procedure wordt een anatomische reconstructie genoemd omdat deze probeert de normale enkelmechanica te herstellen door de normale anatomie te herstellen. Andere chirurgische procedures worden als niet-anatomische reconstructies beschouwd, omdat ze het gebruik van peesreconstructie vereisen om de mobiliteit van de enkel te beperken, waardoor instabiliteit wordt voorkomen. Deze niet-anatomische reconstructies worden veel minder vaak uitgevoerd. Namen van de niet-anatomische reconstructies omvatten de Chrisman-Snook, Watson-Jones en Evans-procedures; nogmaals, allemaal vernoemd naar de chirurgen die de techniek beschreven.
In sommige situaties zijn de ligamenten aanzienlijk uitgerekt en herstel van de ligamenten kan leiden tot aanhoudende instabiliteit als het weefsel niet sterk genoeg wordt gevoeld. Bij deze patiënten geven sommige artsen de voorkeur aan een niet-anatomische reconstructie. Een andere optie is om weefseltransplantaat aan de ligamenten toe te voegen om kracht toe te voegen. In dergelijke situaties raden sommige chirurgen aan om een transplantaat uit een ander deel van uw eigen lichaam of een donortransplantaat te gebruiken.
Enkelartroscopie wordt steeds vaker gebruikt als een onderdeel van de operatie aan de enkelband.
Vaak wordt de artroscoop gebruikt om de diagnose te bevestigen en ervoor te zorgen dat het kraakbeen en de verbinding in goede staat verkeren. Hoewel enkel-artroscopie momenteel niet wordt gebruikt als procedure voor het repareren van beschadigde ligamenten, wordt dit steeds vaker gebruikt in combinatie met operaties aan de enkelband.
Chirurgische herstel
Herstel na enkelstabilisatiechirurgie hangt af van de uitgevoerde procedure. De resultaten van chirurgie waren goed, met onderzoeken naar de gemodificeerde Brostrom-procedure die aantoonden dat meer dan 90% van de patiënten na hun operatie normale activiteiten hervatten.
Complicaties van een operatie komen het vaakst voor tijdens de revalidatiefase.
Stijfheid van het enkelgewricht of terugkerende instabiliteit zijn beide mogelijke complicaties van stabilisatiechirurgie. Andere risico’s zijn infectie, wondgenezingproblemen en zenuwbeschadiging.
