In september 2016 hebben resultaten van een studie gepubliceerd in JAMA Internal Medicine aangetoond dat vrouwelijke academische artsen op 24 Amerikaanse medische scholen ongeveer acht procent minder geld verdienden dan hun mannelijke tegenhangers.
Meer recentelijk suggereren de resultaten van een andere studie die ook in JAMA Interne Geneeskunde wordt gepubliceerd dat vrouwelijke internisten die in ziekenhuisverband werken (oftewel ziekenhuisverpleegkundigen), op zijn minst objectief meer succes hebben bij de behandeling van oudere patiënten dan hun mannelijke tegenhangers.
Alles bij elkaar genomen kunnen de resultaten van deze afzonderlijke onderzoeken als volgt worden geïnterpreteerd: er zijn een aantal vrouwelijke hospitalisten die betere zorg bieden dan hun mannelijke tegenhangers en minder betaald krijgen om dit te doen.
Ondanks de passage van de Equal Pay Act van 1963 verdienen vrouwen nog steeds minder dan mannen. Helaas is de loonkloof tussen mannen en vrouwen niets nieuws en een trieste werkelijkheid van het leven die wordt gerealiseerd door de overgrote meerderheid van de vrouwen die na het afstuderen hun eerste baan hebben. Volgens de American Association of University Women (AAUW), "hebben vrouwen die een jaar niet hebben gewerkt fulltime verdiend gemiddeld slechts 82 procent van wat hun mannelijke leeftijdsgenoten verdienden."
Maar het vooruitzicht dat sommige vrouwelijke hospitalisten zouden kunnen betere zorg bieden dan hun mannelijke collega’s is bijzonder opmerkelijk en heeft existentiële implicaties. Het is immers verleidelijk om te denken dat omdat mannen en vrouwen worden opgeleid en opgeleid op dezelfde medische scholen en medische trainingsprogramma’s, de zorg die zij bieden relatief vergelijkbaar moet zijn.
Echter, na correctie voor verstorende variabelen lijkt dit niet altijd het geval te zijn, en onderzoekers in deze studie brengen deze realiteit tot uiting in het feit dat vrouwelijke artsen anders oefenen dan mannen.
Het onderzoek
In een artikel uit 2016 getiteld "Vergelijking van ziekenhuissterfte en overnamepercentages voor Medicare-patiënten behandeld door man-versus-vrouw-artsen" onderzocht een groep onderzoekers van Harvard een groot willekeurig aantal Medicare kosten-voor-service-begunstigden tussen 1 januari, 2011 en 31 december 2014, wat neerkomt op meer dan 1,5 miljoen hospitalisaties.
De gemiddelde leeftijd van de patiënt in het ziekenhuis was ongeveer 80 jaar oud.
Volgens de onderzoekers hadden patiënten die door vrouwelijke hospitalisten werden behandeld voor een breed scala van aandoeningen een lagere 30-dagen mortaliteit en een lagere 30 dagen heropnamesnelheid dan vergelijkbare patiënten die werden behandeld door mannelijke hospitalisten.
Voor oudere patiënten met ernstige medische problemen die een ziekenhuisopname nodig hebben, zijn waarschijnlijk de twee grootste objectieve indicatoren van niet-succesvolle klinische behandeling in een ziekenhuisomgeving (1) het aantal patiënten dat sterft na ontslag, gemeten in deze studie door de 30-dagen mortaliteit tarief, en (2) het aantal mensen dat om dezelfde reden opnieuw wordt opgenomen in het ziekenhuis, gemeten in deze studie met de read 30 dagen heropnamesnelheid .Specifiek was in deze studie de 30-daagse gecorrigeerde patiëntensterfte gemeten onder vrouwelijke artsen 11,07 procent en die van mannen 11,49 procent. De 30-daagse aangepaste herhalingsratio was 15,02 procent bij vrouwelijke aanbieders en 15,57 procent bij mannelijke aanbieders.
Hoewel een verschil van minder dan 1 procent in al deze percentages klein lijkt, moet je bedenken dat deze verschillen zouden kunnen betekenen dat als de associatie causaal bleek te zijn, alleen al in de Medicare-populatie nog eens 32.000 levens gered konden worden als mannelijke hospitalisten de dezelfde klinische resultaten als vrouwen.
Als deze associatie zou worden vertaald naar niet-Medicare-populaties, zou het effect veel groter kunnen zijn.
Om deze projecties te humaniseren, betekent 32.000 minder sterfgevallen dat er duizenden meer Amerikaanse grootouders zijn die verjaardagen, diploma-uitreikingen en feestvieringen kunnen vieren. En onthoud dat herinneringen onbetaalbaar zijn.
Waarom het verschil?
Volgens de onderzoekers: "Literatuur heeft aangetoond dat vrouwelijke artsen waarschijnlijk eerder vasthouden aan klinische richtlijnen, vaker preventieve zorg bieden, meer patiëntgerichte communicatie gebruiken, even goed of beter presteren op gestandaardiseerde onderzoeken, en meer psychosociale counseling bieden. aan hun patiënten dan hun mannelijke leeftijdsgenoten. "Bovendien lijken deze verschillen in de klinische praktijk over te gaan op primaire of poliklinische zorg.
De huidige studie is de eerste om te laten zien dat dergelijke verschillen op de een of andere manier kunnen bijdragen aan betere patiëntenresultaten.
De onderzoekers hebben geen exact idee waarom deze resultaten werden waargenomen. Artseseks bepaalt op geen enkele manier alleen of een oudere patiënt het beter doet of leeft nadat hij uit het ziekenhuis is ontslagen. In plaats daarvan is seks door artsen een marker van andere modererende variabelen die bijdragen aan het welzijn van patiënten, zoals klinische besluitvorming.
Interessant is dat de onderzoekers veronderstellen dat mannen op basis van gegevens uit andere sectoren dan de gezondheidszorg minder bewust kunnen zijn bij het oplossen van complexe problemen.
In een verwante notitie is het onduidelijk of transgenderartsen betere of slechtere klinische resultaten ervaren dan mannelijke of vrouwelijke artsen. Sociodemografische gegevens in deze studie waren zelf-gerapporteerd en de reacties van de deelnemers aan de artsen waren beperkt tot zowel mannen als vrouwen … er werd geen transgenderoptie gepresenteerd.
Wat betekent dit allemaal voor u?
Laat me u eerst vertellen wat de resultaten van deze studie niet betekenen. Deze resultaten betekenen niet dat de volgende keer dat uw oudere geliefde in het ziekenhuis wordt opgenomen, een vrouwelijke ziekenhuisarts het beste is. Alle artsen zijn anders, en er zijn tal van uitstekende mannelijke en vrouwelijke artsen die er zijn. Houd er rekening mee dat de resultaten van dit onderzoek suggereren dat er een verband bestaat tussen het geslacht van de
hospitalist en hoe goed leden van een specifieke patiëntenpopulatie het na het verlaten van het ziekenhuis lukt, dat is het dan. Een andere verkeerde interpretatie van de resultaten van dit onderzoek impliceert dat deze associatie wordt uitgebreid tot alle soorten artsen. De onderzoekers in deze studie keken naar ziekenhuisopname of ziekenhuiszorg van vrouwelijke en mannelijke algemene internisten. Hoewel er verschillen zijn waargenomen in de praktijk tussen mannelijke en vrouwelijke artsen in ambulante klinische (kantoor) omgevingen, is het onduidelijk of de associatie tussen betere klinische uitkomsten en vrouwelijke seks van de zorgverlener op enigerlei wijze aan een reeks specialiteiten is gekoppeld, en we geen bewijs hebben dat dergelijke links ondersteunt. Meer onderzoek zou moeten worden gedaan om te testen of deze associatie geldt in instellingen buiten het ziekenhuis. Met andere woorden, de resultaten van deze studie mogen de voorkeur niet dicteren in verschillende klinische omgevingen. Je moet dit artikel of studie niet lezen en dan altijd een vrouwelijke zorgaanbieder kiezen, of dit nu een huisarts, chirurg of andere specialist is, omdat je denkt dat ze betere zorg zal bieden dan haar mannelijke collega’s.
In plaats daarvan doen de resultaten van dit onderzoek afbreuk aan de meer gebruikelijke, logische existentiële veronderstelling dat mannelijke en vrouwelijke artsen gemiddeld vergelijkbare zorg zouden moeten bieden. De resultaten van deze studie suggereren dat er iets speciaals kan zijn aan de zorg die vrouwelijke hospitalists bieden die zich vertaalt in een betere service. Het is onduidelijk of dit speciale verschil kan worden geleerd of anderszins gerepliceerd tussen hun mannelijke tegenhangers.
Vanuit een sociaal perspectief wijst deze studie verder op een wrede realiteit van de beroepsbevolking; dat zelfs als een vrouw haar werk beter zou doen dan een man, ze waarschijnlijk nog steeds minder betaald krijgt. In werkelijkheid worden zowel mannelijke als vrouwelijke artsen meestal aanzienlijke bedragen uitbetaald en is de loonkloof tussen mannen en vrouwen waarschijnlijk alarmerend en veeleisend, bijvoorbeeld bij alleenstaande moeders die moeite hebben om voor hun gezin te zorgen. Desalniettemin, in het licht van deze recente studie uit Harvard, lijken verschillen in loonverschillen tussen vrouwelijke hospitalisten bijzonder schrander.
