Het lijkt misschien ondenkbaar, maar elk jaar worden duizenden cr van gecremeerde menselijke resten niet opgeëist door overlevende familieleden, vrienden en geliefden. Volgens een artikel gepubliceerd in de Chicago Tribune in 2010, een geschatte 1% van alle crematiezaken in de Verenigde Staten resulteren in niet geclaimde gecremeerde resten . Om dat in perspectief te plaatsen, projecteerde de Cremation Association of North America (CANA) dat 998.500 Amerikaanse sterfgevallen in 2010 crematie zouden inhouden.Ervan uitgaande dat het percentage gecremeerde overblijfselen dat jaarlijks niet geclaimd wordt, juist is, betekent dit dat bijna 10.000 reeksen gecremeerde menselijke resten, of ze nu in urnen of tijdelijke crematiecontainers werden gehuisvest, nooit alleen werden opgepikt door families, vrienden of geliefden. (Overigens onderschat CANA historisch gezien zijn jaarlijkse projecties van crematies in de Verenigde Staten, dus het werkelijke cijfer is waarschijnlijk groter.)
En dit probleem is niet uniek voor de Verenigde Staten. In Australië slaan drie begraafplaatsen in het metropolitaanse gebied Perth alleen al zo’n 300 sets "as" op die families nooit beweerden. En in het Verenigd Koninkrijk, waar ongeveer 73,15% van de sterfgevallen in 2010 betrekking hadden op crematie (versus 40,62% in de VS in datzelfde jaar), hebben uitvaartverzorgers het probleem aangepakt dat gezinnen er niet in slagen gecremeerde overblijfselen
eeuwen pick op te halen, met enkele bedrijven houden nog steeds gecremeerde resten die dateren uit de late jaren 1800. RedenenEr zijn veel redenen die bijdragen aan het groeiende probleem van niet-geclaimde gecremeerde resten, maar misschien is de belangrijkste daarvan wel economisch. Tenzij een begrafenis- of begrafenisdienst vooraf is betaald,
sommige gezinnen kunnen het zich gewoon niet veroorloven om de rekening te betalen of besluiten dat ze om wat voor reden dan ook niet willen betalen
. Ondanks herhaalde pogingen van uitvaart-, begrafenis- en crematiebedrijven om contact op te nemen met deze families, raken veel afspraken in gebreke en is de enige optie om een incassobureau in te huren. Vanwege de gevoelige aard van de zorg voor de overledene en de bezorgdheid over negatieve percepties, zijn veel aanbieders huiverig om deze maatregel te nemen, zodat de gecremeerde resten niet worden opgeëist. Interne familieconflicten zijn een andere reden dat gezinnen geen gecremeerde resten oppikken
. Soms voelden de nabestaanden zich vervreemd van de overledene als gevolg van ongeadresseerde problemen eerder in het leven die onverschilligheid teweegbrengen in de uiteindelijke dispositie van de gecremeerde resten van zijn of haar familielid na de dood. In andere gevallen argumenteren families over wie de restanten zou moeten krijgen, of vaker wat ermee gedaan zou moeten worden, omdat mensen hun uiteindelijke wensen meestal niet bekendmaken, waardoor overlevenden ruziën over wat ‘mam’ of ‘papa’ zou hebben gewild . Tot slot, en helaas, sterven sommige mensen zonder een overlevende die er genoeg om geeft om de verantwoordelijkheid te accepteren voor het ontvangen van zijn of haar gecremeerde resten.
Zo vreemd als het klinkt,eenvoudige onwetendheid kan ook goed zijn voor iemand die gecremeerde resten niet ophaalt
. Sommige mensen weten niet genoeg over het crematieproces en denken ten onrechte dat een lichaam eenvoudigweg "verdwijnt" nadat het is gecremeerd. In feite resulteert de crematie van een volwassene van gemiddelde grootte in gecremeerde resten met een gewicht van 2,27 – 3,63 kilogram (5 – 8 pond). Hoewel het hoogst onwaarschijnlijk is dat een competente begrafenisondernemer of afspraakmaker het bestaan van gecremeerd niet zeker weet, zijn overlevenden die dit feit over het hoofd zien wellicht (in sommige gevallen) verontschuldigd door de overweldigende aard van verdriet en de algemene onbekendheid van het publiek met het crematieproces.Besluiteloosheid over wat te doen met de gecremeerde resten
verklaart waarom sommige gezinnen de urnen niet hebben opgehaald en tijdelijke crematiecontainers met de overblijfselen van hun dierbaren. Tegenwoordig associëren de meeste mensen verstrooiing met crematie, maar realiseren zich niet dat er nog veel andere unieke manieren zijn om gecremeerde resten te verwerken.
Zoekend naar iets dat meer "passend" is voor de overledene, en onbewust van de vele beschikbare opties, claimen sommige families de gecremeerde resten van hun geliefden niet omdat ze (ten onrechte) denken dat ze eerst moeten beslissen wat ze ermee moeten doen. Tot slot, nog een reden die overblijft, is dat het verzamelen van de gecremeerde overblijfselen van een geliefde de realiteit van de dood moet erkennen, wat sommige mensen moeilijk vinden om te accepteren
. Terwijl iedereen een unieke verdrietreactie ervaart in termen van timing en intensiteit, resulteert ‘normaal’ rouw uiteindelijk in de erkenning dat een overleden geliefde waar is, onverbiddelijk verdwenen. In sommige gevallen kunnen mensen dit echter niet aan en daarom vermijden ze de gecremeerde overblijfselen van een geliefde op te halen omdat, al dan niet bewust, dit een realiteit zou zijn die ze proberen te vermijden. Hoewel zo’n ‘gecompliceerd verdriet’ enkele voorbeelden van niet geclaimde gecremeerde resten kan verklaren, is dit zeker niet de meesten van hen.
