Heb je Paro gezien? Talloze mensen maakten voor het eerst kennis met Paro in een aflevering van het eerste seizoen van "Meester van niemand" met in de hoofdrol Aziz Ansari. Maar is Paro echt iets? Is er een echte robotrobot die schattig, knuffelig en interactief is? Dat is het zeker.
Meer over Paro
Paro is een schattige robotachtige babyzadelrob die ongeveer zes pond weegt. Paro werd in Japan ontwikkeld door Takanori Shibati en is uitgerust met 32-bits processors, microfoons en verschillende tactiele sensoren.
Om op te starten is Paro’s pels pluizig en antibacterieel.
Paro is een opmerkelijk klein gadget en in staat om stemmen, bewegingen van het spoor en uiterst vertederende kleine piepjes en fluitjes te herkennen. Het onthoudt ook gedrag, heeft aanraakgevoelige snorharen, die het helpen communiceren met mensen, en heeft een aantal kleine motoren waarmee het kan wiebelen. In totaal heeft Paro vijf soorten sensoren – licht, tactiel, auditief, temperatuur en houding – die helpen het tot ‘leven’ te komen.
Paro is gebouwd als een "huisdieralternatief" en is vooral bedoeld voor oudere mensen die gezelschap willen. Een echt huisdier kan krassen of bijten terwijl alle Paro-plaatsen in zijn mond een fopspeen is die het gebruikt om op te laden. Als je geïnteresseerd bent om Paro in actie te zien, is er een Youtube-video van de kleine man.
Hoewel Paro al jaren in zijn geboorteland Japan en in landen zoals Denemarken wordt verkocht, begon het echt de krantenkoppen te maken nadat het in de States werd geïntroduceerd. Paro was zelfs te zien op de nieuwe Netflix-serie van Aziz Ansari, "Master of None." Momenteel hebben een aantal Amerikaanse verpleeghuizen Paro gekocht voor gebruik bij hun bewoners.
Om echter het prijskaartje van $ 5000 waard te zijn, geloven velen dat Paro meer moet doen dan schattig gedrag vertonen; het moet ook mensen helpen – vooral ouderen – die zich beter voelen. Laten we in die geest eens kijken naar de wetenschap die Paro’s gebruik ondersteunt.
Heeft Paro therapeutische waarde?
In een onderzoek uit 2014 onderzochten onderzoekers in Japan de interacties tussen oudere bewoners van verpleeghuizen met dementie en Paro in vergelijking met de interacties van deze deelnemers met Lion, een leeuw met knuffels.
Het monster is dat deze studie bestond uit 19 patiënten met lichte dementie en 11 patiënten met ernstige dementie. Dit is wat deze onderzoekers vonden:
- Beide deelnemers met milde en ernstige dementie praatten meer met Paro dan met Lion.
- Beide groepen mensen toonden meer positieve emoties en lachten vaker rond Paro dan rond Lion.
- Deelnemers met milde dementie hadden meer kans om negatieve emoties met Lion te vertonen dan met Paro, wat duidt op minder gunstige interacties met een knuffel.
- Deelnemers met ernstige dementie hadden meer kans om neutrale reacties te vertonen met Lion dan met Paro, wat ook suggereert dat er minder verbinding is met het knuffelbeest.
- Leden van de groep met milde dementie hadden meer interactie met personeel wanneer Lion in de buurt was dan toen Paro er was, wat suggereert dat Paro meer positieve aandacht kreeg.
Uiteindelijk suggereren de onderzoekers dat Paro zou kunnen dienen als een effectieve ijsbreker en het verpleeghuispersoneel helpen oudere mensen met ziekte beter te helpen.
Op dezelfde manier vonden Nederlandse onderzoekers die het gebruik van Paro onder ouderen onderzoeken, dat Paro als een nuttig therapeutisch hulpmiddel zou kunnen dienen bij de zorg voor ouderen. Specifiek zou Paro kunnen worden ingezet als een gebruikersgerichte interventie om de kwaliteit van zorg en kwaliteit van leven bij ouderen te verbeteren.
Deze Nederlandse onderzoekers benadrukten echter zorgvuldig dat Paro slechts een assistent is en geen vervanging voor daadwerkelijke zorg door menselijke zorgverleners.
Paro-tegenstanders
Je zou waarschijnlijk denken dat een knuffelige robotische zeehond als Paro geen tegenstanders zou hebben … denk opnieuw na. Blijkbaar zijn sommige deskundigen bang dat Paro wordt gebruikt als een surrogaat voor zorg, ondersteuning en gezelschap-rollen die moeten worden vervuld door mensen, niet door robots. In plaats daarvan beweren deze experts dat de rol van robots meer utilitair moet zijn en moet helpen bij activiteiten in het dagelijks leven. In Japan bijvoorbeeld worden robots al lang gebruikt om ouderen te helpen eten en bewegen.
Kortom, Paro is een schattige en knuffelige assistent die de geest lijkt te verheffen van degenen die het gebruiken, inclusief ouderen met dementie en andere aandoeningen. Paro is echter geen vervanging voor menselijke zorg en mededogen. In plaats daarvan is het een soort van sociale ijsbrekers en onderzoek ondersteunt de therapeutische waarde ervan in deze hoedanigheid. Helaas houdt het forse prijskaartje van Paro het waarschijnlijk voor het grote publiek om ervan te genieten. Bovendien is het onwaarschijnlijk dat we Paro door de gangpaden van een grootwinkelbedrijf zullen zien bevolken. Desalniettemin lijkt het erop dat Paro een goede investering is voor voorzieningen voor langdurige zorg.
