De transversaal-abdominale (TA) spier is de diepste van de 6 buikspieren. Het strekt zich uit tussen de ribben en de heupen en wikkelt zich van voren naar achteren om de stam. De vezels van deze spier lopen horizontaal, net zoals een steunriem aan de achterkant kan worden gedragen. Op deze manier helpt de transversale buikspier, samen met het bieden van posturale ondersteuning, om de organen in de romp op te sluiten en te ondersteunen.
Oorsprong
De transversale buikspier is op verschillende plaatsen ontstaan. Het interdigiteert met uw middenrifspier, de belangrijkste ademspier, en hecht zich aan het binnenoppervlak van uw onderste zes ribben. Aan de achterkant verbindt het met de thoracolumbaire fascia.
Aan de voorkant verbindt de transversale buikspier zich met het voorste deel van de binnenkant van het heupbot (op het binnenoppervlak) en de laterale (laterale middelen naar buiten) met 1/3 deel van het liesbundel. Het inguinale ligament is een dunne band van bindweefsel die zich uitstrekt van de voorkant van het heupbot en hecht op het schaambeen-symphysisgewricht.
De transversale buikspier komt in het xifoïde proces terecht, dat is een klein bot dat vanaf de onderkant van je borstbeen naar beneden hangt, de linea alba, een pees die verticaal van de ribben naar het bekken loopt en de rechter- en linkerkant van de borst scheidt de oppervlakkige musculus rectus abdominus en de schaambeen-symphysis.
Acties
Door de abdominale wand af te vlakken, biedt de transversale buikspier stabiliteit aan de romp en ondersteuning voor de daar gelegen organen. De transversale buikspier kan ook helpen bij uitademing door compressie van de buikorganen en toenemende druk in de longen.
Ondersteuning van de Linea Alba
Zoals hierboven vermeld, hecht de buikspier aan de voorzijde zich vast aan de linea alba.
De linea alba heeft de neiging om tijdens de zwangerschap zijn kracht te verliezen. Het versterken van de transversale buikspier nadat de baby is geboren, kan een goede manier zijn om de integriteit van de linea alba te herstellen. Ook wanneer de linea alba zwak is, neemt de lordose toe.
Rol in Pilates
Een van de dingen die Pilates tot een uniek oefeningensysteem maakten, is de aandacht die wordt besteed aan de transversale buikspier, met name het vermogen om de buik plat te maken en de romp te stabiliseren. Je kunt een gevoel krijgen voor hoe deze spier werkt als je hoest of lacht, terwijl je aandacht schenkt aan de buikstreek van je romp.
Hoewel Pilates misschien wel de eerste oefenmethode was om te benadrukken dat de TA van belang is voor de kernstabiliteit, is de notie de afgelopen decennia enorm gegroeid. Tegenwoordig plaatsen de meeste personal trainers, fysiotherapeuten en oefeningssystemen op zijn minst enige aandacht bij het werken aan de diepe buikspieren, die natuurlijk de dwarse omvat.
In feite is er veel onderzoek gedaan en zijn er de afgelopen decennia veel methoden ontwikkeld om de TA-spier te activeren, evenals de andere kernspieren.
Wat is de kern?
De transversale buikspieren zijn een van de vele spieren waaruit de kern bestaat. Maar als je 10 therapeuten of personal trainers vraagt wat precies de kern is, krijg je 10 verschillende antwoorden.
Diane Lee, een fysiotherapeut uit Canada die gespecialiseerd is in de kern, definieert deze als het deel van het lichaam dat zich tussen de middenrifspier en de bekkenbodem bevindt. Volgens de definitie van Lee omvat de kern alle gewrichten in het bekken, de lumbale wervelkolom en de borstkas. Dit betekent dat kernspieren niet beperkt zijn tot de TA, schuine en rectus buikspieren; in plaats daarvan omvat de kern veel andere rompspieren.
Dat gezegd hebbende, de transversale buikspier, samen met het middenrif, de bekkenbodem en een lendespier genaamd de multifidus zijn belangrijke spelers voor een goede houding en beweging en om de rugpijn weg te houden.
Lee zegt dat deze spieren je voorbereiden op beweging en dat ze als ‘anticiperend’ worden beschouwd. Daarom kiest ze bewust voor haar patiënten. Dat wil zeggen, voordat ze patiënten een conventioneel kernversterkend programma geeft, werkt ze met hen samen bij het vinden en activeren van deze zeer diepe spieren. Anders, legt ze uit, zal de patiënt denken dat ze hun TA gebruiken, terwijl in werkelijkheid de oefeningen zullen worden gedomineerd door meer oppervlakkige spieren.
