Het American College of Rheumatology (ACR) heeft in maart 2012 in samenwerking met de European League Against Rheumatism (EULAR) indelingscriteria voor polymyalgia rheumatica gepubliceerd. Het doel is om patiënten te helpen identificeren met de voorwaarde. Voorafgaand aan de vrijgave van de criteria waren er geen gevestigde of goed geteste criteria om patiënten met polymyalgia-reumatica te identificeren.
Symptomen
Polymyalgia rheumatica is een reumatische aandoening met kenmerkende musculoskeletale pijn en stijfheid in de nek, schouders en heupen die minstens 4 weken aanhoudt. Voor de meeste mensen ontwikkelt polymyalgia-reumatica zich geleidelijk, hoewel sommige symptomen zeer snel kunnen ontwikkelen. Naast musculoskeletale stijfheid kunnen symptomen van polymyalgia rheumatica ook systemische, griepachtige symptomen (zoals koorts, malaise, zwakte en gewichtsverlies) omvatten.
Diagnose en identificatie
De diagnose van polymyalgia rheumatica is gebaseerd op de medische geschiedenis van de patiënt, klinische symptomen en symptomen en een lichamelijk onderzoek. Er is geen enkele bloedtest om polymyalgia rheumatica definitief te diagnosticeren. Artsen bestellen soms bloedonderzoeken om verhoogde niveaus van ontsteking te detecteren (bijvoorbeeld sedimentatiesnelheid of CRP), of om andere soorten artritis uit te sluiten.
Volgens de classificatiecriteria die zijn gepubliceerd door ACR en EULAR, kan een patiënt worden geclassificeerd als zijnde polymyalgia reumatica als zij 50 jaar of ouder zijn, bilaterale schouderpijn hebben, en abnormaal bloed-CRP of bezinkingssnelheid, plus bepaalde combinaties van de volgende criteria:
- Ochtendstijfheid die 45 minuten of langer aanhoudt
- Nieuw opkomende heuppijn of beperkt bewegingsbereik
- Geen zwelling in kleine gewrichten van handen en voeten
- Geen positieve bloedtests voor reumatoïde artritis (bijv. Reumafactor of anti-CCP antilichamen)
De classificatie criteria werden eigenlijk niet gemaakt om een diagnostisch protocol te zijn, maar eerder om te helpen bij de selectie van patiënten voor klinische proeven en om nieuwe therapieën te ontwikkelen om polymyalgia-reumatica te behandelen.
Behandeling
Polymyalgia rheumatica wordt behandeld met een lage dosis corticosteroïdmedicatie. Artsen schrijven voor en passen de dosis steroïden (meestal prednison) aan om de laagste effectieve dosis te bereiken. Meestal wordt de stijfheid geassocieerd met polymyalgia rheumatica snel verlicht. De meeste patiënten met polymyalgia-reumatica zijn in staat om tussen 6 maanden en 2 jaar corticosteroïden tegen te houden. Als de symptomen terugkeren, wat vaak gebeurt, kunnen corticosteroïden opnieuw worden gestart. Niet-steroïde ontstekingsremmende medicijnen (NSAID’s) kunnen ook worden gebruikt om polymyalgia-reumatica te behandelen, maar meestal zijn ze niet voldoende om de symptomen onder controle te houden wanneer ze alleen worden gebruikt.
Zonder behandeling zullen de symptomen van polymyalgie-reumatica waarschijnlijk maanden of jaren aanhouden. Bij behandeling met corticosteroïden lossen de symptomen doorgaans binnen een of twee dagen op. Als corticosteroïden de symptomen niet oplossen, zal de arts waarschijnlijk een andere diagnose overwegen.
Prevalentie
Vrouwen die blank en ouder dan 50 jaar zijn, hebben het grootste risico op het ontwikkelen van polymyalgia reumatica of reuzencelarteritis (een gerelateerde aandoening). In de Verenigde Staten wordt geschat dat 700 per 100.000 50-plussers in de algemene bevolking polymyalgie ontwikkelen. Het is zeer zeldzaam voor iemand onder de 50 jaar oud om polymyalgia rheumatica te ontwikkelen.
Polymyalgia reumatica treft dezelfde patiëntenpopulatie als reuzencelarteritis, maar polymyalgia reumatica komt twee tot drie keer vaker voor dan reuzencelarteritis. Zowel polymyalgia rheumatica als gigantische celarteritis worden geclassificeerd als vasculitides (een groep aandoeningen gekenmerkt door een ontsteking van de bloedvaten).
