Osteopenie wordt gedefinieerd als een lage botdichtheid veroorzaakt door botverlies. Osteopenie is vaak een voorloper van osteoporose, een veel voorkomende aandoening van broze botten die kan leiden tot fracturen. De twee medische termen zijn soms verward en het is belangrijk om het verschil te kennen en hoe elk verband houdt met artritis.
Het grootste verschil tussen osteopenie en osteoporose is dat osteopenie niet als een ziekte wordt beschouwd terwijl osteoporose dat wel is.
In plaats daarvan wordt osteopenie beschouwd als een marker voor het risico van fracturen.
Osteopenie verklaard
Osteopenie resultaten wanneer de vorming van nieuw bot niet optreedt met een snelheid die normaal botverlies kan compenseren. Botdichtheid scans hebben dit gemakkelijker te meten gemaakt. Voorafgaand aan botdichtheidsonderzoeken gebruikten radiologen de term osteopenie om botten te beschrijven die meer doorschijnend leken dan normaal op röntgenfoto’s, en de term osteoporose beschreef het optreden van een wervelfractuur.
Botmineraaldichtitometrie of botdichtheidsscans veranderden deze definities. Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie wordt osteoporose gedefinieerd als een T-score van -2,5 of lager en osteopenie wordt gedefinieerd als een T-score hoger dan -2,5 maar lager dan -1,0. Een T-score boven -1 is normaal. De T-score is uw botdichtheid in vergelijking met wat normaal wordt verwacht bij een gezonde jonge volwassene van uw geslacht. Op basis van dit criterium hebben 33,6 miljoen Amerikanen osteopenie.
Het belang van die statistiek is vergelijkbaar met het identificeren van wie te hypertensief is of met borderline cholesterol. Met andere woorden, het identificeren van een groep die risico loopt op het ontwikkelen van een ziekte.
Andere risicofactoren voor fracturen
Osteopenie is slechts één risicofactor voor fracturen. Andere risicofactoren zijn:
- eerdere fractuur
- leeftijd (risico van fractuur neemt toe met de leeftijd)
- roken (verzwakt botten)
- meer dan 2 alcoholische dranken per dag drinken (verhoogt het risico op een heupfractuur)
- laag lichaamsgewicht (verhoogt het risico op een heupfractuur )
- ras en geslacht (blanke vrouwen lopen 2 of 3 keer meer risico dan mannen of zwarte en Spaanse vrouwen)
- een ouder hebben die een heupfractuur heeft
- sedentaire levensstijl
- onvoldoende calcium en vitamine D-inname
- omstandigheden die het risico op vallen verhogen zoals slecht zicht, slecht schoeisel, medische aandoeningen die van invloed zijn op het evenwicht, gebruik van sedativa of een voorgeschiedenis van vallen.
- Het nemen van bepaalde medicijnen, waaronder corticosteroïden, kan resulteren in door glucocorticoïden geïnduceerde osteoporose
- met bepaalde medische aandoeningen, zoals reumatoïde artritis of andere reumatische aandoeningen kunnen secundaire osteoporose veroorzaken
Secundaire osteoporose treedt op wanneer een onderliggende ziekte, tekort of geneesmiddel osteoporose veroorzaakt. Wanneer geen secundaire oorzaak kan worden vastgesteld, wordt de aandoening primaire osteoporose genoemd.
Veranderingen in levensstijl kunnen de progressie van botverlies vertragen en het risico op fracturen verminderen. Veranderingen in de levensstijl die kunnen helpen bij het voorkomen van fracturen zijn onder andere:
- gezond blijven
- deelnemen aan regelmatige lichaamsbeweging, inclusief lichaamsoefeningen (lopen, hardlopen, wandelen, tennis zijn voorbeelden van oefeningen waarbij het gewicht niet wordt belast terwijl zwemmen niet-belastend is)
- ervoor zorgen dat u voldoende vitamine D en calcium in uw dieet hebt of door voedingssupplementen te nemen
- niet roken
Als u regelmatig botdichtheidstests hebt, kan dit de progressie van botverlies vertragen en het risico op fracturen verlagen door metingen van de botdichtheid te controleren. De US Prevention Services Task Force (USPSTF) vond goed bewijs dat metingen van de botdichtheid nauwkeurig het risico op fracturen op de korte termijn voorspellen en formuleerde deze aanbevelingen voor screening op osteoporose.
Behandeling
Medicijnen worden gebruikt om osteoporose te behandelen, maar artsen (reumatologen, gynaecologen, internisten en geriatrische specialisten) die patiënten behandelen die tekenen van vroeg botverlies vertonen, zijn het niet altijd eens met de beste route.
Moeten patiënten met osteopenie worden behandeld met medicijnen om progressie naar osteoporose te voorkomen?
De National Osteoporosis Foundation, de American Association of Clinical Endocrinologists en de North American Menopause Society bevelen aan patiënten met osteoporose of fracturen te behandelen, maar er is inconsistentie in wat wordt aanbevolen voor mensen met osteopenie. Is de behandeling van osteopenie noodzakelijk of zelfs kosteneffectief?
Veel deskundigen zijn van mening dat het niet kosteneffectief is om osteopenie met medicijnen te behandelen. Met aanvullende risicofactoren, zoals het gebruik van corticosteroïden of met reumatoïde artritis, wordt de behandeling van osteopenie echter meer een overweging.
Het is belangrijk om te onthouden dat T-scores alleen niet kunnen voorspellen welke patiënten met osteopenie breuken zullen hebben en welke patiënten dat niet zullen doen. Het beoordelen van alle risicofactoren is de beste manier om te bepalen of een behandeling met osteoporose-medicatie aangewezen is. Patiënten met tekenen van vroeg botverlies moeten zich richten op aanpassingen van de levensstijl en de voordelen en risico’s van osteoporose-medicatie bespreken met hun arts.
