Niet alle ongunstige reacties op voedsel zijn echte allergieën – dat zijn door IgE gemedieerde reacties in het immuunsysteem. Sommige worden beschouwd als voedselintoleranties of gevoeligheden.
Omdat voedselintoleranties kunnen worden veroorzaakt door een aantal oorzaken, is het stellen van de diagnose enigszins moeilijk; testen voor verschillende algemene voedselintoleranties zijn specifiek voor die aandoeningen.
Er zijn echter enkele tests en technieken die u waarschijnlijk zult tegenkomen wanneer uw arts, allergoloog of gastro-enteroloog voedselgerelateerde symptomen diagnosticeert die geen echte allergieën lijken te zijn.
Een voedingsdagboek bij houden
Als uw arts niet zeker weet of voedsel de oorzaak is van uw symptomen, of als uw arts gewoon zou willen zoeken naar patronen in wat u hebt gegeten wanneer uw symptomen optreden, kan ze u aanbevelen om een voedseldagboek of een voedseldagboek.
Dit moet een compleet overzicht zijn van het voedsel dat u gedurende een bepaalde periode (meestal ten minste een week) hebt gegeten, plus een overzicht van de symptomen die u in die periode hebt opgelopen. Een voedingsdagboek wordt vaak gecombineerd met andere diagnostische methoden.
Voedingsdagboeken kunnen worden gebruikt om potentiële migraine-triggers te verkleinen of om atleten te helpen naast hun gebruik bij het diagnosticeren van voedselintoleranties.
Eliminatiediëten
Hoewel verschillende artsen ze op verschillende manieren geven, zijn de basisprincipes van alle eliminatiediëten vergelijkbaar: laat het voedsel vallen waarvan u vermoedt dat het u problemen bezorgt en kijk vervolgens wat er gebeurt wanneer u ze opnieuw introduceert.
U kunt het voedsel dat het meest waarschijnlijk problemen veroorzaakt, wegknippen, of uw dieet afsnijden aan alles behalve een paar voedingsmiddelen die hoogstwaarschijnlijk niet uw symptomen veroorzaken. Zodra u zich op uw nieuwe dieet hebt gestabiliseerd, kunt u het aantal voedingsmiddelen dat u eet langzaam verhogen. Dit doe je terwijl je je symptomen volgt.
Eliminatiedieet kan worden gebruikt om verschillende voedselintolerantiesymptomen te beoordelen.
Bloedonderzoek
De meeste diagnostische bloedtests voor voedselintoleranties worden als controversieel beschouwd. Er is echter één voorwaarde waarbij bloedonderzoek de eerste stap in de diagnose moet zijn: coeliakie.
Coeliakie is niet echt een voedselintolerantie; het is eigenlijk een auto-immuuntoestand. Wanneer je coeliakie hebt en het eiwit gluten consumeert (te vinden in de gewone granen tarwe, gerst en rogge), reageert je immuunsysteem door je dunne darm aan te vallen.
Bloedonderzoek kan de antistoffen detecteren die bij deze aanval van het immuunsysteem worden gegenereerd. Daarom zijn ze nuttig bij screening op coeliakie. Echter, deze testen dragen een zeker risico op valse positieven (dat wil zeggen een resultaat dat coeliakie aangeeft, ook al heeft de patiënt geen coeliakie) en valse negatieven, en daarom worden ze meestal gevolgd door een endoscopie.
Bloedonderzoek kan ook worden gebruikt om te screenen op lactose-intolerantie.
Endoscopie (Small Bowel Biopsie)
Een endoscopie is een onderzoek en biopsie van het weefsel van de dunne darm, vaak gebruikt om te testen op coeliakie (evenals verschillende andere niet-voedselgerelateerde aandoeningen).
Bij deze test wordt een flexibele buis met een camera bevestigd in de maag, meestal via uw slokdarm. Bij het controleren op coeliakie, gastro-enterologen op zoek naar patronen van schade aan de darmwand.
Ademtests
Een test die de concentratie van waterstof in de adem meet, is een andere methode die soms wordt gebruikt om te testen op lactose-intolerantie. Waterstof is een bijproduct van de lactoseconsumptie bij mensen met lactose-intolerantie.
Bij deze test wordt een baselinemonster genomen van de adem van de patiënt en vervolgens worden monsters genomen gedurende meerdere uren nadat de patiënt lactose heeft gebruikt om te zien of de concentratie sterk stijgt.
