Artritispatiënten zijn soms bang voor biologische geneesmiddelen, ook bekend als biologische reactiemodificatoren. De eerste biologische geneesmiddelen die door de FDA zijn goedgekeurd voor inflammatoire typen artritis, waren anti-TNF-geneesmiddelen, ook vaak TNF-remmers (tumornecrose-remmers) genoemd. Er zijn potentiële ernstige bijwerkingen geassocieerd met TNF-blokkers, zoals ernstige infectie en lymfoom, dus enige mate van angst is niet onlogisch.
Maar is het niet gepast om de risico’s en voordelen van behandeling met TNF-blokkers af te wegen?
TNF-blokkers, die als biologische DMARD’s worden beschouwd, zijn onder meer Enbrel (etanercept), Humira (adalimumab), Remicade (infliximab), Simponi (golimumab) en Cimzia (certolizumab pegol). Ze hebben een zeer goede baten / risicoverhouding. Met andere woorden, hoewel potentieel ernstige bijwerkingen kunnen optreden, zijn ze niet gebruikelijk. Het is ook opmerkelijk dat de meeste patiënten aanzienlijke verbeteringen ervaren bij het innemen van de medicijnen.
TNF-blokkers zijn al jaren bij patiënten bestudeerd en zijn sinds 1998 op de markt. Twee belangrijke zorgen met deze geneesmiddelen zijn het risico op ernstige infectie of lymfoom. Zelfs zonder het gebruik van TNF-remmers, hebben patiënten met reumatoïde artritis een verhoogd risico om deze twee problemen (infectie of lymfoom) te ontwikkelen in vergelijking met de algemene populatie. In feite hebben patiënten met de meest ernstige gevallen van reumatoïde artritis meer kans op het ontwikkelen van lymfoom dan patiënten met mildere ziekte.
Er zijn aanwijzingen dat biologische geneesmiddelen het risico op het ontwikkelen van ongebruikelijke infecties, zoals tuberculose (TB), vergroten. Daarom wordt aanbevolen dat alle patiënten worden gescreend met een huidtest en thoraxfoto om te controleren op eerdere blootstelling aan TB voordat met de behandeling met een TNF-blokker wordt begonnen.
U moet extra voorzichtig zijn met het gebruik van TNF-blokkers als u een insulineafhankelijke diabetespatiënt bent of een andere reden hebt om een verhoogd risico op infectie, terugkerende infecties of open wonden of zweren te hebben.
Veel reumatoïde patiënten kunnen het heel goed doen op de traditionele DMARD’s, zoals Plaquenil (hydroxychloroquine), Azulfidine (sulfasalazine) of Rheumatrex (methotrexaat) en hoeven misschien nooit een TNF-blokker te nemen. Bij patiënten met een significante ziekte die redenen hebben om geen methotrexaat te nemen (bijv. Leverziekte), kunnen TNF-blokkers worden gebruikt als eerstelijnsbehandeling.
De onderste regel
Als u een TNF-blokker bent voorgeschreven en ermee akkoord gaat om het te proberen, denk eraan om:
- De potentiële bijwerkingen te kennen die geassocieerd zijn met TNF-blokkers.
- Wees waakzaam. Besteed aandacht aan de nieuwe symptomen die zich mogelijk hebben ontwikkeld na het starten van de TNF-blokker.
- De nieuwe symptomen niet bagatelliseren. Rapporteer de veranderingen aan uw arts en laat uw arts beslissen wat de significantie is en wat er moet gebeuren.
- Hoewel bewustzijn en waakzaamheid essentieel zijn bij het starten van een nieuw medicijn, en vooral een met mogelijk ernstige bijwerkingen, houd er dan rekening mee dat de meeste bijwerkingen of bijwerkingen niet vaak voorkomen. Temper je angst met de realiteit.
- Bespreek uw zorgen met uw arts. Weeg de voordelen versus risico’s van behandeling met een TNF-blokker. Houd rekening met de ernst van uw aandoening, comorbiditeit en andere behandelingsmogelijkheden. Stel samen met uw arts een plan op en begrijp de doelen voor behandeling en wat de manier van handelen zal zijn als zich iets nadeligs ontwikkelt.
