Een acute hartaanval (ook wel een myocardiaal infarct of MI genoemd) is een medisch noodgeval. Het hebben van een MI betekent dat een van je kransslagaders plotseling geblokkeerd is geraakt en dat de hartspier die door die slagader wordt aangevoerd begint te sterven. Vroege en agressieve medische therapie is noodzakelijk om uw cardiovasculaire systeem te stabiliseren en om complicaties op de lange termijn door de hartaanval te voorkomen of te verlichten.
De onmiddellijke prioriteiten van een acute hartaanval
De eerste prioriteiten nadat u met een mogelijke MI in het ziekenhuis bent aangekomen, zijn:
- Om ervoor te zorgen dat uw vitale functies (hartslag en bloeddruk) stabiel zijn
- Om u voor te bereiden op het omgaan met levensbedreigende aandoeningen die kan verschijnen (zoals ventriculaire fibrillatie)
- Om te beslissen of u daadwerkelijk een MI heeft
Diagnose van de meest ernstige vorm van een hartaanval – het ST-segment elevatie myocardiaal infarct (STEMI) – is meestal vrij eenvoudig voor de artsen Te doen. Het wordt gedaan door te zoeken naar karakteristieke veranderingen op een ECG.
Als u de minder ernstige vorm van MI heeft, de niet-STEMI (wat over het algemeen betekent dat de slagader niet helemaal volledig geblokkeerd is), kan de diagnose meer tests vereisen – met name de meting van verhogingen van hartzymen, eiwitten die vrijkomen in de bloedbaan door beschadigde hartspiercellen.
Als blijkt dat u een STEMI heeft, moeten onmiddellijk stappen worden ondernomen om de blokkade op te heffen en het bloed opnieuw door de kransslagader te laten stromen.
Hoe wordt de blokkade behandeld?
Er zijn twee algemene methoden voor het openen van een geblokkeerde kransslagader: trombolytische therapie en angioplastiek met stenting.
Trombolytische therapie bestaat uit het geven van geneesmiddelen (de zogenaamde "stolsels", zoals Activase (t-PA), streptokinase, urokinase of anistreplase), die snel werken om de bloedstolsel die de slagader heeft geblokkeerd, op te lossen.
Studies hebben aangetoond dat ongeveer 50% van de verstopte slagaders kan worden geopend door deze medicijnen vroeg in de loop van een hartaanval te geven en dat patiënten met een open slagader uiteindelijk significant minder hartschade krijgen en een significant betere kans hebben op overleven op de lange termijn .
In elk onderzoek, hoe vroeger het medicijn wordt gegeven, des te groter de kans op succes. De beste resultaten worden binnen de eerste drie uur verkregen; relatief bevredigende resultaten worden gezien tussen drie tot zes uur; en een voordeel wordt tot 12 uur gezien, met daarna weinig of geen voordeel.
De belangrijkste bijwerking van trombolytische therapie is bloeding, en deze vorm van therapie dient niet te worden gebruikt bij patiënten met een relatief hoog risico op bloedingen (bijvoorbeeld als u recentelijk een operatie hebt gehad, een voorgeschiedenis van een beroerte heeft door een hersenbloeding, of hebben een zeer hoge bloeddruk).
Het gebruik van angioplastiek en stenten in plaats van trombolytische geneesmiddelen wordt nu over het algemeen als effectiever beschouwd bij het succesvol openen van een geblokkeerde kransslagader tijdens een acuut MI. Snelle angioplastiek en stenting zijn succesvol bij het openen van de geblokkeerde ader ongeveer 80% van de tijd. De nadelen van deze benadering zijn dat het een invasieve procedure is, en tenzij het ziekenhuis klaar is om spoedangioplastiek snel en efficiënt uit te voeren, kan de opening van het bloedvat sneller worden bereikt met trombolytische therapie.
Het belangrijkste punt, ongeacht welke methode wordt gebruikt, is om het verstopte vat zo snel mogelijk te openen. Als dit het geval is, moet de keuze tussen trombolytische therapie en angioplastiek in het algemeen gebaseerd zijn op omstandigheden.
De meeste cardiologen zullen kiezen voor angioplastiek als hun katheterisatielaboratorium snel kan worden gemobiliseerd en ervaren personeel direct beschikbaar is. Deze invasieve aanpak zou ook worden gekozen als er een goede reden is om in uw geval trombolytische therapie te vermijden.
Aan de andere kant, als het waarschijnlijk is dat er een aanzienlijke vertraging optreedt bij het uitvoeren van angioplastiek, of als er een goede reden is om een invasieve procedure te vermijden, dan is trombolytische therapie de betere keuze.
Beide methoden kunnen zeer effectief zijn als ze snel genoeg worden gegeven. Het belangrijkste is niet welke methode wordt gebruikt, maar om snel te handelen. Tijd is van wezenlijk belang, en de gekozen methode moet meestal zijn welke methode de slagader waarschijnlijk sneller zal openen.
Naast het zo snel mogelijk openen van de geblokkeerde ader, zijn er verschillende andere behandelingen die moeten worden gegeven tijdens een acute MI.
Welke andere therapieën moeten worden toegediend tijdens een acute hartinfarct?
Naast het snel handelen om het verstopte vat te openen en de bloedtoevoer naar uw hartspier te herstellen, moeten er verschillende andere maatregelen worden genomen om u tijdens een acuut MI te behandelen. Deze omvatten:
aspirine
het nemen van een aspirine (een half tot een geheel onbeklede volwassen aspirine, gekauwd of geplet) zo snel mogelijk wanneer een MI (of enige vorm van acuut coronair syndroom) wordt vermoed, kan de resultaten aanzienlijk verbeteren. Aspirine werkt door het verminderen van de "kleverigheid" van de bloedplaatjes en dus het vertragen van de groei van het bloedstolsel dat de MI veroorzaakt.
Heparine
Het geven van intraveneuze heparine of een ander bloedverdunner tijdens de eerste 24 uur van een acute hartaanval vermindert waarschijnlijk de mortaliteit op lange termijn. De anticoagulantia, waarvan heparine één is, helpen de vorming van een nieuw bloedstolsel te voorkomen.
Bètablokkers
Bètablokkers, geneesmiddelen die het effect van adrenaline blokkeren, verbeteren significant de overleving van patiënten met MIs, en zij moeten aan alle patiënten worden toegediend tenzij er een sterke reden is om dit niet te doen (zoals longziekte, ernstig hartfalen, of zeer langzame hartslagen). Deze medicijnen worden meestal de dag na de hartaanval gestart.
ACE-remmers
Van angiotensine-converting-enzymremmers (ACE-remmers) is aangetoond dat ze de uitkomst van patiënten met zeer grote hartaanvallen of tekenen van hartfalen aanzienlijk verbeteren. Deze patiënten moeten ACE-remmers worden gestart gedurende de eerste 24 uur na een hartaanval. ACE-remmers kunnen ook gunstig zijn bij patiënten met minder ernstige hartaanvallen.
Statines
Therapie met statines moet worden gestart bij alle patiënten met een MI voorafgaand aan ontslag uit het ziekenhuis en waarschijnlijk zo snel mogelijk na het begin van de hartaanval. Statines lijken de overleving na een MI te verbeteren, ongeacht het cholesterolgehalte, waarschijnlijk door op een andere manier ontstekingen te verminderen of plaatjes in de kransslagader te stabiliseren.
Na de eerste kritieke 24 uur
De eerste 24 uur zijn cruciaal. Medische hulp zo snel mogelijk krijgen is essentieel om hartstilstand te voorkomen, uw hartspier te behouden en verdere bloedstolsels in uw kransslagaders te voorkomen.
Maar zelfs nadat u met succes die eerste kritieke dag hebt onderhandeld, moet er nog veel werk worden verzet. Een hartaanval is niet zomaar een op zichzelf staande gebeurtenis die, eenmaal doorstaan, dan kan worden vergeten. Echt overleven van een hartaanval vereist een voortdurende inspanning van uw zijde en van uw kant.
Bronnen:
