Preklinische Ziekte van Alzheimer is ook bekend als presymptomatische Alzheimer, asymptomatische AD en latente AD. Preklinische AD verwijst naar:
1) De tijd voordat een individu voldoet aan criteria voor milde cognitieve stoornissen maar heeft een subtiele cognitieve achteruitgang, dat wil zeggen, een verandering ten opzichte van zijn baseline
en / of
2) De periode waarin de hersenen van een individu beginnen te tonen sommige veranderingen in de structuur in vergelijking met de normale toestand, maar de persoon vertoont geen cognitieve achteruitgang.
Dit is vergelijkbaar met andere omstandigheden waarbij een interne verandering duidelijk is uit medisch testen, maar de persoon voelt en lijkt volledig gezond, zoals een hoog cholesterolgehalte.
De Alzheimer’s Association Preklinische Ziekte van Alzheimer Werkgroep verwijst naar deze fase als "niet normaal, niet MCI."
Hoe lang de preklinische AD doorgaat naar AD
Volgens het onderzoek kan dit van een aantal dingen afhangen. Meerdere studies suggereren dat de volgende mogelijkheden die gecorreleerd zijn aan een verminderd risico op dementie de snelheid van progressie kunnen beïnvloeden:
- Cognitieve reserve
- Hogere hoeveelheden onderwijs
- Sociaal-economische status
- Geestelijke activiteit
- Lichamelijke activiteit
- Sociale activiteit
Voor een beperkte tijd, het lijkt erop dat de symptomen van cognitieve achteruitgang door de bovenstaande factoren kunnen worden vertraagd, ondanks fysieke veranderingen in de hersenen, maar dat de hersenen op een gegeven moment niet meer in staat zijn om die veranderingen te compenseren. Dit is het moment waarop symptomen van dementie, zoals geheugenverlies en problemen met het vinden van woorden, duidelijk worden.
Andere factoren, zoals leeftijd, genetica, familiegeschiedenis en cardiovasculaire gezondheid, lijken ook een rol te spelen bij het bepalen van het cognitief functioneren.
Waarom is het detecteren van de preklinische Ziekte van Alzheimer belangrijk?
Onderzoek heeft aangetoond dat de detectie van veranderingen in de hersenen, zoals de opbouw van plaques, vaak meer dan 10 jaar voorafgaat aan cognitieve achteruitgang.
Dus, de hoop is dat door meer te leren over het detecteren en diagnosticeren van de preklinische ziekte van Alzheimer, de behandeling veel vroeger zou kunnen beginnen en dus de cognitieve vermogens zou behouden.
Momenteel zijn de behandelingsopties zeer beperkt; ze kunnen de progressie van de ziekte een tijdje vertragen, maar veel van de schade aan de hersenen is al gedaan op het moment dat de dementie wordt vastgesteld.
Een van de uitdagingen voor de wetenschap was om een veilige, goedkope en nauwkeurige methode te ontwikkelen om de toestand van het brein van een persoon te evalueren.
Veranderingen in de hersenen kunnen signaal preklinisch AD
De werkgroep Alzheimer heeft verschillende tekenen van preklinische AD geïdentificeerd, waaronder de volgende:
- Beta-amyloïde accumulatie, detecteerbaar door PET-beeldvorming of cerebrospinale vloeistoftest
- Bewijs van tau-eiwit in hersenvocht
- Grijze stof verlies in de hersenen.
- Hypometabolisme (lagere energieniveaus) in hersengebieden die kenmerkend zijn voor Alzheimer, zoals de hippocampus
- Subtiele cognitieve achteruitgang niet significant genoeg om te voldoen aan MCI-criteria
