1Terugpijn en moeilijke emoties
Ik vermoed dat je uit persoonlijke ervaring weet dat depressie en chronische rugpijn als een pakket kunnen komen. In feite is depressie een veel voorkomend probleem bij mensen met pijnlijke stekels. Sullivan, et. al., in hun studie gepubliceerd in de juli issue Pijn , meldde dat mensen met chronische lage rugpijn had ongeveer 3-4 keer meer depressie dan die in de algemene bevolking.En hoe meer rugpijn u heeft, hoe meer depressie u kunt ervaren, volgens Currie en Wang, in hun onderzoek uit 2004, dat ook werd gepubliceerd in
Pain (januari) met als titel "Chronische rugpijn en zware depressie in de algemene Canadese bevolking." Het onderzoek in dit onderzoek identificeerde een directe lineaire relatie tussen beide. Currie en Wang ontdekten ook dat terwijl 5,9% van de bevolking in de algemene bevolking een depressie had, het aantal steeg tot 19,8% in de populatie chronische pijn in de rug.
Wat creëert dit scenario – dit verband tussen wervelkolompijn en uw psychiatrische gezondheid? Het antwoord ligt misschien wel in je brein.
2De reis van een pijnsignaal
Om de relatie tussen chronische rug- of nekpijn en moeilijke emoties te begrijpen, moeten we iets weten over hoe het zenuwstelsel gevoelens van pijn veroorzaakt. De sleutel tot onze discussie is het
centrale zenuwstelsel, dat bestaat uit je hersenen en je ruggenmerg. Pijn ontstaat wanneer een soort stimulus – mechanisch, thermisch en / of chemisch – wordt uitgelokt bij een zenuwuiteinde (u hebt zenuwuiteinden over uw hele lichaam) en reist naar het ruggenmerg waar het vervolgens wordt doorgeleid naar en geïnterpreteerd door de hersenen.
Het centrale zenuwstelsel, met name het ruggenmerg, biedt een "snelweg" voor zenuwen om deze thermische, mechanische en / of chemische berichten door te geven.
Terwijl het real-time proces van wat ervoor zorgt dat je pijn voelt veel ingewikkelder is, dit is het in een notendop.
3Duidelijke en chronische pijnsignalen
Maar er is acute pijn en er is chronische pijn. Elk heeft een ander type van oorsprongsstimulus, reist een andere route naar de hersenen en eindigt in de hersenen op een andere plaats.
De eenvoudigste manier om dit onderscheid in uw situatie te begrijpen en toe te passen, is met een analogie.
Je zou kunnen denken aan acute pijn als snelle en chronische pijn als langzaam. De snelheid van transmissie van de signalen die uiteindelijk uw gevoelde pijn worden, is langzamer voor chronische pijn dan voor acuut.
Hoewel elk type pijnsignaal door dezelfde zenuwbaan van het zenuwstelsel naar het brein reist, zogezegd (de spinothalamische tractus genoemd), komt elk van een heel ander stel pijnvezels voort.
Het type zenuwen met berichten dat als acute pijn zal worden geïnterpreteerd, is dun en kan signalen uitzenden met een snelheid tot 150 meter per seconde (auteurs verschillen van dit aantal). Aan de andere kant zijn de soorten zenuwen die chronische pijn dragen, dikker en langzamer en zenden ze uit met snelheden van slechts maximaal 2 meter per seconde.
Dus de analogie gaat als volgt: acute pijnsignalen zijn vergelijkbaar met reizen in een opgevoerde raceauto op een gladde, lege snelweg, terwijl chronische pijn een ritje is in de oude clunker.
Verwant:
Vergelijk acute pijnsignalen met chronische pijnsignalen.4Handige basisprincipes voor pijnverwerking
Het wonder dat uw zenuwstelsel is, is uitgerust om zeer snel te reageren wanneer u het risico van echte schade loopt. Dit is voor uw bescherming en is vooral duidelijk wanneer de pijn acuut is. Laten we een voorbeeld nemen.
Stel dat u uw hand brandt terwijl u een gloeiend heet, versgebakken appeltaart uit de oven haalt. Hoogstwaarschijnlijk zult u een seconde of twee intense pijn voelen nadat u het sissende gerecht hebt aangeraakt.
Zoals we in de vorige dia besproken hebben, duurt het maar een seconde of twee voordat je deze brandende pijn voelt, die werd opgewekt door een thermische stimulus (je warme ovenschaal). De zenuwen die de thermische stimulus voortbeweegt op weg naar de hersenen, zijn opnieuw dun en snel, en kunnen de signalen verzenden met een snelheid van bijna 1 / 10e van een mijl per seconde. Hierdoor wordt het onnodig om te zeggen dat je heel snel merkt dat je hand pijn doet na dit soort incidenten.
Een ander opmerkelijk kenmerk van acute pijnsignalen is dat ze helemaal tot aan je cortex kruipen – in feite je ‘denkcap’. De cortex is een zeer lenige uitlegger van signalen en stelt u in staat om de exacte locatie van de pijn te bepalen (in dit geval uw hand.)
Zodra de hersenen besluiten dat de gebeurtenis u geen echte schade toebrengt, verlaagt het de intensiteit van de pijn. communicatiesignalen die zijn geassocieerd met deze enkelvoudige gebeurtenis. In het geval van de verbrande hand, na een tijdje kun je wat ongemak voelen, maar de extreme pijn is weg.
Gerelateerd:
Slaap naar boven ondanks pijn5Chronic Pain Processing Basics
Terwijl beide trajecten verbinden met de hierboven genoemde "denkmuts", lijkt het chronische pijnkanaal te verbinden met verschillende delen van het lagere deel van je hersenen die de ervaring van pijn met lijden. Het vermogen van deze eindpunten om de signalen die ze ontvangen te interpreteren, is rudimentair in vergelijking met de "denkende cap" cortex.
De signalen die door de chronische pijnroute gaan, worden over het algemeen als diffuus, saai, continu en / of kloppend gevoeld; ze zijn niet beknopt.
Mensen met dit type pijn hebben de neiging om moeite te hebben om de exacte locatie te bepalen. Het identificeren van de algemene regio is meestal zo ver als ze krijgen.
Een ander verschil tussen chronische en acute pijnsignalen naar de hersenen is dat de oorspronkelijke stimulus voor chronische pijn voor het grootste deel chemisch van aard is, terwijl acute pijnprikkels mechanisch en thermisch zijn.
Verwant:
5 manieren waarop u uw ischias kunt triggeren 6Het limbisch systeem en uw chronische pijn
Maar het verhaal houdt hier niet op. Het gebied in de hersenen waar de chronische pijnsignalen eindigen (de thalamus genoemd) functioneert als een hoofdschakelbord dat de signalen doorgeeft aan andere plaatsen in de hersenen. Een nabijgelegen gebied met veel verbindingen met deze centrale wordt je limbisch systeem genoemd. Het limbische systeem bestaat uit een aantal structuren die dingen regelen als autorijden, stressreacties en emoties zoals angst en angst. Het limbisch systeem ontvangt regelmatig pijnsignalen van de thalamus.
Over het thalamus en limbisch systeem, Whitten, et al. in hun rapport gepubliceerd in de herfst 2005 uitgave van de
Permanente Journal getiteld "Behandelen van chronische pijn: nieuwe kennis, meer keuzes", zegt: "de complexe interacties van al deze gebieden bepalen de perceptie van pijn van de patiënt."Nou, wauw, jij Dat is gecompliceerd! Klopt, en dit is gewoon een druppel in de bak als het gaat om hoe de pijn wordt verwerkt door je hersenen.
Dus wat kun je doen om jezelf een betere dag te bieden in het gezicht van een chronische nek of rug? Hoe zit het met het advies van Whitten en anderen om strategieën te gebruiken om minder pijn te verwerken?
