Oorbuizen worden vaak gebruikt als een oplossing voor aanhoudende vloeistof in het oor door oorinfecties, omdat de vochtophoping gehoorverlies kan veroorzaken. Er zijn echter vragen over de effectiviteit van de gehoorbuizen. Bovendien hebben de oorbuizen chirurgische risico’s, waaronder het risico van methicilline-resistente staphylococcus aureus (MRSA), dat resistent is tegen veel antibiotica.
Wanneer moeten oorbuizen worden gebruikt
Waarom zijn oorbuizen (tympanostomiebuizen) zelfs nodig om mee te beginnen? Een jong kind heeft een kortere buis van Eustachius, waardoor hij of zij meer vatbaar is voor oorinfecties. Deze buis van Eustachius wordt niet langer tot ongeveer de leeftijd van drie of vier.
De American Academy of Pediatrics heeft richtlijnen voor het behandelen van kinderoorontstekingen. Oorinfecties lossen vaak binnen enkele maanden zelfstandig op. De Academie beveelt aan dat een kind met otitis media met effusie (OME, een oorontsteking met persistent middenoorvocht) gedurende drie maanden of langer wordt beoordeeld op gehoorverlies.
De Academie heeft aanbevelingen over wat te doen op basis van de ernst van het gehoorverlies als gevolg van OME. Als gehoorverlies groter dan of gelijk aan 40 decibel (matig of groter) is, wordt chirurgie (gehoorbuizen) aanbevolen, omdat bekend is dat gehoorverlies op dat niveau invloed heeft op ‘spraak, taal en academische prestaties’. Voor minder ernstig gehoorverlies van 21 tot 39 decibel adviseert de Academie het gehoorverlies te bewaken omdat ook bekend is dat mild gehoorverlies effect heeft.
Als het gehoor normaal is, maar de OME aanhoudt, wordt het aanbevolen om drie tot zes maanden later de gehoortests te herhalen.
Effectiviteit
Hoe effectief zijn gehoorbuizen, en is drie maanden lang genoeg om te wachten voordat ze buizen krijgen? Een studie, geciteerd in Child Health Alert, werd gedaan in 1991 van 429 kinderen jonger dan drie jaar die meteen of na negen maanden buizen kregen, of tot negen maanden later.
Deze studie onderzocht de ontwikkeling van de kinderen op de leeftijd van drie, vier en zes jaar en vond geen verschil in hun ontwikkeling. Een vervolgonderzoek werd uitgevoerd toen de kinderen negen tot elf jaar oud waren, en nogmaals, er werden geen verschillen gevonden in 48 ontwikkelingsmaatregelen, waaronder gehoorproeven. De auteurs van het onderzoek concludeerden dat in plaats van het krijgen van oorbuizen na slechts drie maanden van aanhoudende infectie, het beter zou zijn om te wachten en te kijken voor ten minste zes maanden voor beide oren, en ten minste negen maanden voor één oor.
Een vergelijkbare studie, gerapporteerd in Archives of Disease in Childhood, werd gedaan van 395 kinderen jonger dan drie jaar met aanhoudende vocht in het middenoor gedurende minstens 90 dagen in beide oren, of ten minste 135 dagen in één oor. Deze kinderen kregen de oorbuizen ook snel of tot negen maanden later. Ze werden op zesjarige leeftijd gecontroleerd op ontwikkelingsverschillen tussen de "prompte" groep en de "vertraagde" groep, en geen enkele werd gevonden.
Risico’s ear Net als bij elke operatie hebben oorbuizen een risico op infectie, inclusief het risico op MRSA. De Centers for Disease Control and Prevention (CDC) definieert een operatieplaatsinfectie als een infectie die optreedt binnen een jaar nadat een vreemd lichaam, zoals oorbuizen, is geïmplanteerd.
Hoe vaak komt MRSA voor na plaatsing van de oorbuisjes? Blijkbaar niet zo vaak. A December 2000
Archives of Otolaryngology Hoofd- en halschirurgie artikel meldde dat van december 1998 tot januari 2000 acht kinderen die reageerbuisjes ontvingen MRSA ontwikkelden. De auteurs zeiden dat dit een "0,2% incidentie" was voor MRSA, maar gaven niet aan wat het totale aantal kinderen dat oorbuizen ontving was. De auteurs zeiden echter ook dat dit een "extreem lage" incidentie van MRSA was. Verder lijkt MRSA, gebaseerd op een artikel dat verscheen in het nummer van
Journal of Otolaryngology-Head & Neck Surgery van augustus 2009, niet zo vaak voor te komen in culturen van oorontstekingen, ongeacht of het oorpijpen betreft. Een grote studie van meer dan 400 oorculturen in de periode 2002-2006 wees uit dat MRSA in slechts 38 (8,5%) van de oorculturen aanwezig was. Bovendien kwam MRSA in slechts 7% van de culturen van oorinfecties terug op eerdere studies.Het is ook mogelijk, zoals gesuggereerd door
The Journal of Laryngology & Otology
, dat het soort materiaal dat wordt gebruikt voor de oorbuizen een verschil kan maken. In een studie werden drie sets met vancomycine-gecoate siliconenbuizen, in de handel verkrijgbare met zilveroxide beklede siliconenbuizen en ongecoate tympanostomiebuizen vergeleken. (Deze buizen werden bij geen enkele patiënt geïmplanteerd.) Onderzoekers controleerden de vorming van MRSA-biofilm en ontdekten dat de vancomycine-gecoate tubes "vrijwel verstoken" waren van MRSA-biofilm. De resultaten van deze studie ondersteunen het idee dat oorbuismateriaal een factor is, maar het is niet in het echte leven gerepliceerd. Frustraties van ouders met MRSA in het oorEr zijn geen aanwijzingen om het idee te ondersteunen dat oorbuizen MRSA veroorzaken. In feite kan het aanwezig zijn vóór het inbrengen van oorbuizen omdat MRSA wordt verworven in zowel de gemeenschap als in ziekenhuizen. Het is echter moeilijk om MRSA in het oor te laten verdwijnen.
Hoe kan MRSA in het oor met succes worden behandeld? Een rapport uit 2005 in de
Archives of Otolaryngology Head & Neck Surgery
verklaarde dat zes kinderen met MRSA in het oor niet reageerden op de gebruikelijke orale antibiotica. Alle zes werden met succes behandeld met oraal trimethoprim-sulfamethoxazol en oordruppels (gentamicinesulfaat of polymyxine B-sulfaat-neomycinesulfaat-hydrocortison [Cortisporine]). De meeste MRSA blijken vatbaar te zijn voor trimethoprim-sulfamethoxazol.
