1Klapoperatie voor radiculopathie Symptomen
Cervicale radiculopathie is misschien een mondvol om te zeggen, maar als u het heeft meegemaakt, bent u waarschijnlijk goed bekend met de symptomen. Deze omvatten pijn, zwakte, gevoelloosheid en / of elektrische gewaarwordingen die één arm naar beneden gaan.
Cervicale radiculopathie is een aandoening waarbij een of meer spinale zenuwwortels in uw nek geïrriteerd raken of samengedrukt raken. Het kan worden veroorzaakt door een hernia, spinale artritis of stenose of andere aandoeningen.
Spinale zenuwwortels zijn bundels zenuwvezels die uit het hoofdruggenmerg komen. Er is er een aan elke kant op elk niveau van het ruggenmerg. Vanaf de wortel vertakken perifere zenuwen zich naar alle delen van het lichaam om zowel sensatie als beweging door te geven.
Heeft u een operatie nodig voor cervicale radiculopathie?
Het korte antwoord is misschien, hoewel volgens een review van 2011 van cervicale radiculopathie, gepubliceerd door het Hospital for Special Surgery (in hun dagboek), patiënten er beter zonder worden.
De auteurs melden dat zowel passieve als actieve niet-chirurgische therapieën patiënten kunnen helpen om invasieve procedures te vermijden.
Maar, zeggen ze, kan een operatie noodzakelijk zijn wanneer uw radiculopathie gepaard gaat met bewegingsstoornissen of slopende pijn die niet reageert op conservatieve zorg, noch op het verstrijken van de tijd.
Andere redenen om geopereerd te worden, geven de auteurs toe, zijn wanneer radiculopathiesymptomen invalideren en je nek ook onstabiel is.
Als een van deze scenario’s uw ervaring beschrijft, wilt u misschien weten welke soorten operaties gewoonlijk worden uitgevoerd bij mensen met cervicale radiculopathie. De hierboven genoemde beoordeling beschrijft twee soorten invasieve procedures. Deze worden later in dit artikel besproken.
Een derde type operatie, disc-artroplastiek, is nieuwer, maar toont veel beloften. Daar zullen we het later over hebben.
2Disc artroplastiek – Moet u de beweging in uw wervelkolom behouden?
Disc-artroplastiek, een van de vele namen die wordt gegeven aan de vervanging van de wervelkolomschijf, is een nieuwere procedure voor het verminderen van de symptomen van radiculopathie. Het wordt meer in de nek gebruikt dan in de lage rug, hoewel de fabricage van kunstmatige schijfinrichtingen voor de lage rug ook een robuuste industrie is. Misschien is de reden dat er meer disc-ingrepen plaatsvinden in de nek dan in de lage rug, dat de nek zich leent voor een voorste of voorste benadering die veel chirurgen verkiezen. (Dit wordt in de volgende sectie in meer detail besproken.)
Zoals de naam doet vermoeden, wordt bij een procedure voor het vervangen van schijven een prothese ontworpen om de vorm en functie na te bootsen van een natuurlijke schijf om de versleten exemplaar te vervangen. Natuurlijk wordt de oude schijf verwijderd en wordt het gebied schoongemaakt voordat de kunstmatige schijf wordt geplaatst.
Schijfarthroplastiek wordt ook wel "bewegingsbewarende wervelkolomoperatie" genoemd. De meer gevestigde operatietypen omvatten meestal het samensmelten van het gebied, waardoor de mogelijkheid om ooit dat gebied opnieuw te verplaatsen, wordt verwijderd zodra de procedure is voltooid.
Maar met een kunstmatige schijf wordt verondersteld dat de beweging behouden blijft. Maar het realiseren van de beloofde voordelen van het bewaken van beweging is geen dwaas bewijs, en het is mogelijk dat u deze operatie ondergaat en eruit komt, niet in staat om uw nek te bewegen.
Net als bij andere spinale procedures worden schijfvervangingen gebruikt om cervicale radiculopathie en discogene pijn aan te pakken. Ze worden ook gebruikt voor revisiechirurgie.
Hoe komt Disc Arthroplasty overeen met meer algemeen gezien nekoperaties?
Is disc-artroplastie een superieure optie voor beproefde en echte wervelkolomprocedures?
De jury is er nog steeds op uit, maar experts van Medscape melden dat er vanaf 2014 geen bewijs bestaat dat het in stand houden van de beweging – het belangrijkste voordeel dat wordt geprezen door advocaten – resulteert in het voorkomen of verminderen van degeneratieve veranderingen hierboven en onder de operatieplaats.
Dit type degeneratie wordt aangrenzende segmentdegeneratie of ASS genoemd en het risico hierop is een knelpunt voor de andere soorten chirurgie. Het reduceren van de mogelijkheid dat ASS in gewrichten boven of onder de oorspronkelijke spinale fusieplaats verschijnt, is volgens pleitvervangende advocaten de reden waarom disc-artroplastiek in de eerste plaats is ontwikkeld.
Sinds die tijd zijn er meer onderzoeksstudies en beoordelingen van studies vrijgegeven. Een onderzoek naar de langetermijneffecten van disc-artroplastiek gepubliceerd in de juni-editie van Spine wees uit dat op 7 en 10 jaar na de procedure de apparaten nog steeds werkten en dat de uitkomst van een artroplastiek vergelijkbaar was met die van een conventionele ACDF-procedure voor symptomen van radiculopathie, in hetzelfde tijdsbestek.
Een andere studie van Shangguan, gepubliceerd in het maartnummer van PLoS One, toonde aan dat disc-artroplastiek de tijd die patiënten in een operatie begaven verkortte en ook resulteerde in een betere bewegingsvrijheid op de operatiekamer.
Behalve deze twee metingen waren de resultaten van de schijfvervangende operatie vergelijkbaar of vergelijkbaar met die van ACDF, maar niet beter. Dergelijke maatregelen omvatten hoeveel bloed verloren gaat tijdens de procedure, nek- en armpijnscores post-operatief en problemen, genaamd "bijwerkingen" die later opduiken, ook post-operatief.
En tot slot, soms is het niet zo simpel als slechts één schijf vervangen te hebben. Vaak moeten mensen met cervicale radiculopathie of discogene pijn op meer dan één niveau worden gerepareerd.
Een meta-analyse uit 2017, gepubliceerd in het European Spine Journal , waarin disc-artroplastie werd vergeleken met ACDF op twee aangrenzende niveaus, vond de procedures ongeveer gelijk in termen van de meeste chirurgische uitkomsten. Dat gezegd hebbende, de bewegingsbereik van de patiënten was iets beter bij diegenen die hun schijven hadden laten vervangen.
Maar zelfs met deze resultaten waarschuwen de auteurs dat het gebruik van schijfvervanging op meer dan één niveau van de wervelkolom als "controversieel" wordt beschouwd. An 3Anterior Cervical Discectomy met en zonder Fusion
Anterieure cervicale discectomie
De eerste, en waarschijnlijk de meest voorkomende, operatie voor cervicale radiculopathie symptomen is de anterieure cervicale decompressie, ook wel ACD genoemd. Bij deze operatie wordt de schijf verwijderd om de druk op de spinale zenuwwortel te verlichten.
En zoals we hieronder zullen bespreken, wordt er ook een fusie uitgevoerd met ACD en in dat geval is ACDF het acroniem.
Een anterieure cervicale discectomie is een procedure waarbij de chirurg vanaf de voorkant (in de keel, om precies te zijn) in de nek snijdt om beschadigd tussenwervelschijfmateriaal te bereiken en verwijderen. Bij een anterieure cervicale discectomie worden de nekspieren wegbewogen om verschillende structuren bloot te leggen, namelijk de trachea, slokdarm, schijf en ruggengraat.
De auteurs van de eerder genoemde review zeggen dat chirurgen over het algemeen de voorkeur geven aan de anterieure benadering omdat het hen de beste mogelijkheid biedt om de natuurlijke nekcurve te herstellen, de wervelkolom te stabiliseren en de spinale zenuwwortel voorspelbaar te decomprimeren.
Anterieure cervicale discectomie met fusie
Anterior cervicale decompressie gebeurt met en zonder fusie, maar de meeste chirurgen geven de voorkeur aan fusie.
Dat gezegd hebbende, de beslissing om te ‘fuseren of niet te fuseren’ voor 1 of 2-niveaus ACD-operaties is een controversieel onderwerp onder rugspecialisten. Een onderzoek uit 2016 gepubliceerd in het
Journal of Neurosurgery: Spine ontdekte dat hoe meer niveaus worden gedecomprimeerd en gefuseerd, hoe groter het risico is voor postoperatieve nek- en armpijn en andere problemen. Het invoegen van hardware, dat wil zeggen platen, kooien, schroeven en dergelijke, helpt mijn kansen op een geslaagde fusie volgens de auteurs. De auteurs zeggen ook dat hardware problemen met de houding kan helpen verminderen (met name kyfose) en sommige soorten complicaties van bottransplantaten.
Over het algemeen gebruikt uw chirurg een anterieure plaat wanneer u meer dan een niveau hebt gefuseerd. Dit is voor uw veiligheid en het succes van de procedure.
Maar complicaties kunnen en zullen gebeuren. In dit geval kan uw arts voorstellen om de oude hardware te verwijderen van de ACDF-operatie, waarvoor nog een andere invasieve procedure nodig is.
Moet u instemmen met fusie?
Dit is een lastige vraag die afhangt van verschillende factoren. Nogmaals, als uw chirurg op meer dan een aangrenzend niveau van uw wervelkolom inwerkt, is het antwoord misschien wel ja. Maar een 2012-overzicht van literatuur gepubliceerd in de
Open orthopedisch dagboek vond minimaal, als er enig verschil was tussen de resultaten van ACD en ACDF. Dezelfde onderzoekers vonden slechts beperkt bewijs dat het hebben van een fusie samen met een ACD (d.w.z. ACDF) -chirurgie betere chirurgische resultaten opleverde dan de volledige ACD. Het is het beste om uw opties grondig met uw chirurgen te bespreken en een second opinion te krijgen als u vragen of zorgen heeft over deze belangrijke beslissing.
4Laminoforaminotmy voor cervicale radiculopathie Symptomen
De volgende meest voorkomende chirurgische ingreep voor cervicale radiculopathie, posterior cervicale laminoforaminotomie, vindt plaats aan de achterkant of achterkant.
Over Laminoforaminotmy voor Cervical Radiculopathy Symptomen
Voordat je deze enge uitziende term verlaat, laten we het uit elkaar halen om te begrijpen waar de procedure over gaat. Zoals we al hebben besproken, verwijst posterior naar een benadering vanaf de achterkant en cervicaal naar uw nek. Het achtervoegsel -otomie betekent in te snijden maar niet noodzakelijkerwijs verwijderen.
De termen "lamino" en "foramino" verwijzen naar delen van het ruggengraatbot en / of de kolom.
De lamina is een deel van de benige ring aan de achterkant van een individuele wervel. De lamina strekt zich uit achter het transversale proces aan één zijde van de wervel, aan de basis, aan dezelfde zijde, van het processus spinosus in de rug.
De term foramina betekent "gat", en wanneer het over de wervelkolom gaat, verwijst het naar de gaten aan beide kanten van de wervelkolom op elk niveau, gemaakt door paren aangrenzende, gestapelde (1 bovenste en 1 onderste) wervels.
Het foramina huis de spinale zenuwwortel, en de lamina is het deel van het individuele bot dat het dak en de vloer van de foramina vormt.
Alles weer samen – Wat is een Laminoforaminotomie?
De term posterieure cervicale laminoforaminotomie weer samenvoegen, is een procedure waarbij de chirurg via de achterkant van de nek binnenkomt om in één, twee of beide delen van de wervelkolom te snijden, maar niet noodzakelijkerwijs te verwijderen; dit zou de lamina zijn, die zich bevindt aan de achterkant van een individueel bot, en ook een of meer van de gaten aan de zijkant.
Deze procedure wordt uitgevoerd om ruimte te maken voor zenuwen. Het doel van de operatie is om de doorgang van zenuwen door de foramina ongehinderd te laten plaatsvinden. Door botmateriaal in de lamina en / of de foramina te verwijderen, wordt de wervelkolom "gedecomprimeerd" genoemd.
Posterieure benadering van nekoperaties – de voordelen
De voordelen van een posterieure benadering zijn dat fusie over het algemeen niet nodig is en dat de chirurg kan een goede spinale balans en uitlijning behouden.
Het nadeel is dat de hoeveelheid decompressie die bij een dergelijke operatie kan worden uitgevoerd, beperkt is. Bijgevolg kan, volgens de hierboven genoemde beoordeling, het beste gebruik voor een posterieure benadering zijn om zachte schijffragmenten te verwijderen die neuroforaminale spinale stenose veroorzaken, een aandoening die cervicale radiculopathie kan en zal veroorzaken.
Als het erop aankomt, heeft de keuze van de operatie meer te maken met de techniek van uw chirurg die de voorkeur heeft en met het vermogen om de spinale uitlijning en balans te behouden tijdens en na de procedure, concludeert de review.
