Goede voeding is net zo belangrijk voor de gezondheid en het welzijn op de lange termijn van een persoon die met HIV leeft als voor iemand anders. Maar vaak, vereisen de dieetbehoeften aanpassingen aangezien het lichaam aan verschillende medicijnen of de ziekte zelf reageert.
Vitaminen en mineralen kunnen vaak uitgeput raken tijdens ernstige of langdurige aanvallen van diarree, waarvan de aandoening kan worden veroorzaakt door bepaalde infecties of medicijnen.
Veranderingen in lichaamsvetten, ook geassocieerd met behandeling of HIV-infectie, kunnen opvallende veranderingen in iemands dieet vereisen.
Veel belangrijker is echter de impact van ondervoeding op mensen met hiv. Vitamine A- en B12-tekort is bijvoorbeeld geassocieerd met snellere ziekteprogressie in zowel resource-rijke als resource-arme settings. Lage serumgehalten aan micronutriënten, vaak gezien bij ondervoede personen, vereisen een grotere inname van vitamines, vaak op de manier van voedingssupplementen.
Zonder twijfel, voedingssupplementen hebben hun plaats in de behandeling van ondervoeding of een gediagnosticeerd tekort, ongeacht of het wordt veroorzaakt door een HIV-gerelateerde aandoening of slechte voeding zelf. Dit geldt met name voor de ziekte in een laat stadium, waarbij gewichtsverlies en HIV-verspilling vaak worden gezien.
Maar hoe zit het met de rest? Hebben mensen met HIV inherent voedingssupplementen nodig? Sluiten deze producten de therapie aan op een manier die de incidentie van een infectie vermindert, de progressie van de ziekte vertraagt of de belangrijkste immuunfuncties van een persoon herstelt?
Of hopen we gewoon dat ze dat zullen doen?
De supplementenindustrie
Volgens de Amerikaanse centra voor ziektebestrijding en -preventie (CDC), consumeert bijna de helft van alle Amerikanen voedingssupplementen, waaronder vitaminen, mineralen en kruiden. Deze uitgebreide reeks producten wordt gereguleerd door de Amerikaanse Food and Drug Administration (FDA), die voedingssupplementen definieert als producten die bedoeld zijn om meer voedingswaarde toe te voegen aan het (supplement) dieet. "
In overeenstemming met deze definitie, multivitaminen en andere voedingssupplementen worden gereguleerd als een categorie van voedsel, in plaats van als een farmaceutisch product. Ze hoeven geen strenge veiligheids- en effectiviteitstests vóór het in de handel brengen te doorlopen, en evenmin heeft de FDA de autoriteit om dergelijke testen te eisen.
In plaats daarvan vertrouwt de FDA voornamelijk op post-market surveillance – het monitoren van klachten van consumenten en het verplichten van fabrikanten om een lijst met ongewenste voorvallen bij te houden. Deze meldingen van ongewenste voorvallen (AER’s) worden echter alleen verzonden in gevallen van ernstige tot levensbedreigende bijwerkingen. Milde tot matige gebeurtenissen, zoals hoofdpijn of gastro-intestinale klachten, worden niet gemeld tenzij de fabrikant vrijwillig ervoor kiest om dit te doen.
Dit staat in schril contrast met de farmaceutische industrie, die gemiddeld $ 1,3 miljard dollar per geneesmiddel besteedt aan onderzoeks- en ontwikkelingskosten om goedkeuring door de FDA te verkrijgen. In 2011 trof de verkoop van voedingssupplementen $ 30 miljard in de VS, meer dan tweemaal zo groot als de wereldwijde markt voor HIV-medicijnen. Kunnen supplementen de immuniteit versterken? Goede voeding door middel van een uitgebalanceerd dieet kan helpen zorgen voor een goede immuunfunctie
in combinatie met een tijdig en goed geïnformeerd gebruik van antiretrovirale medicijnen.
De rol van vitamines en andere voedingssupplementen blijft daarentegen discutabel. Er heerst verwarring op de consumentenmarkt, vaak gevoed door claims van fabrikanten over producten die dun worden ondersteund door onderzoek. En terwijl de FDA deze claims probeert te reguleren, meldde een rapport van het ministerie van Volksgezondheid en Human Services dat maar liefst 20 procent van de onderzochte supplementen volledig verboden claims maakte, vaak rond de kwestie van ‘immuunondersteuning’. Het is niet zoveel dat deze beweringen overduidelijk onjuist zijn. Het is eenvoudig dat het bewijs waarnaar wordt verwezen in het algemeen onduidelijk of anekdotisch is. Een aantal fabrikanten wijzen bijvoorbeeld regelmatig op een studie van de Harvard School of Public Health uit 2004, waarin gekeken werd naar het effect van multivitaminen op de progressie van de ziekte bij 1.097 HIV-positieve zwangere vrouwen in Tanzania. Aan het einde van het onderzoek was 31 procent die de supplementen had genomen overleden of had een AIDS-definiërende ziekte gekregen versus 25 procent in de placebogroep. Op basis van dit bewijs concludeerden de onderzoekers dat het dagelijks gebruik van een multivitamine (met name B, C en E) niet alleen de progressie van HIV vertraagde, maar "een effectieve, goedkope manier was om de start van antiretrovirale therapie bij HIV te vertragen- geïnfecteerde vrouwen. "
Bij publicatie van het onderzoek wezen een aantal fabrikanten op het onderzoek als "wetenschappelijk bewijs" van de immuunverhogende eigenschappen van hun product. Wat echter het meest niet is gelukt, is het onderzoek in een context plaatsen, waarbij de vele co-factoren die hebben bijgedragen aan de resultaten zijn genegeerd, niet het minst de hoge niveaus van armoede, honger en ondervoeding die bestaan binnen een arme Afrikaanse bevolking.
Uiteindelijk suggereerde niets in de studie dat multivitaminen op zichzelf dezelfde voordelen zouden aantonen – of dezelfde conclusies kunnen opleveren – in de resource-rijke instellingen zoals de VS of Europa. Resultaten van follow-upstudies waren grotendeels inconsistent, waaronder een onderzoek uit 2012 waaruit bleek dat hooggedoseerde multivitaminen het risico op overlijden bij ernstig ondervoede personen zelfs zouden kunnen vergroten. Andere klinische studies hebben alleen voordelen aangetoond bij mensen met gevorderde ziekte (CD4-waarden onder 200 cellen / ml), terwijl anderen nog steeds helemaal geen voordeel hebben getoond.
De meeste onderzoeken hebben de veiligheid van multivitaminen in aanbevolen dagelijkse doses ondersteund, met name voor mensen met hiv die ofwel ondervoed zijn of in een vergevorderd stadium van de ziekte verkeren.
Wanneer supplementen meer goed doen dan goed
Er is veel minder bekend over de voordelen van afzonderlijke vitamines, mineralen en andere sporenelementen. Een aantal studies in de afgelopen jaren hebben zich gericht op de rol van selenium, een niet-metaal mineraal met bekende antioxiderende eigenschappen. Onderzoek lijkt erop te wijzen dat het verlies van selenium in vroege HIV-infecties parallel loopt met het verlies van CD4-cellen in een tijd dat malabsorptie en ondervoeding over het algemeen niet als factoren worden gezien.
Hoe dwingend deze relatie ook lijkt, onderzoek heeft tot nog toe geen enkel positief effect van seleniumsuppletie kunnen ondersteunen, noch bij het voorkomen van hiv-gerelateerde ziekten, noch bij de reconstitutie van CD4. Vergelijkbare resultaten zijn waargenomen met magnesium- en zinksupplementen, waarbij verhogingen van plasmaspiegels geen correlatieve associatie hadden met ofwel ziekteprogressie of -uitkomst. Het vruchtbare gebruik van supplementen door sommige HIV-positieve mensen wordt onderbouwd door de overtuiging dat "natuurlijke" producten natuurlijke immuunondersteuning bieden die gemakkelijk HIV-therapie kan aanvullen. Dit is vaak niet het geval. Een aantal supplementen kan zelfs een zeer negatieve impact hebben op mensen met HIV, ofwel door het metabolisme van hun medicijnen te verstoren of door toxiciteit te veroorzaken die het mogelijke voordeel van suppletie vermindert. Een van de potentiële zorgen:
Megadosis vitamine A H -Hoge doses vitamine A (meer dan 25.000 IU’s per dag) kan het risico op levertoxiciteit, interne bloedingen, spontane fracturen en gewichtsverlies verhogen. De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) beveelt het gebruik van vitamine A-supplementen bij zwangere, HIV-positieve vrouwen niet aan, met onderzoek waaruit blijkt dat een dagelijkse dosis van 5.000 IE het risico op overdracht van moeder op kind mogelijk zelfs zou verhogen.
Megadosis vitamine C
– Terwijl sommige onderzoeken hebben gesuggereerd dat hoge doses vitamine C een belangrijke rol kunnen spelen bij cellulaire immuniteit, is het bewijsmateriaal zeer tegenstrijdig. Wat we wel weten, is dat hoge doses vitamine C gastro-intestinale klachten en diarree kunnen veroorzaken (de laatste kan de opname van bepaalde hiv-medicijnen beïnvloeden). Het is ook bekend dat vitamine C-doses boven 1000 mg per dag het gehalte aan Crixivan (indinavir) in sommige verminderen.
Vitamine B6 (pyridoxine) – Excessieve inname van vitamine B6 (meer dan 2.000 mg per dag) kan reversibele zenuwbeschadiging veroorzaken, wat perifere neuropathie verergert bij HIV-positieve patiënten die al door de aandoening zijn getroffen. Vitamine E
-Hoge doses vitamine E (meer dan 1.500 IU’s) kunnen de bloedstolling verstoren, terwijl langdurig en overmatig gebruik kan leiden tot diarree, spierzwakte en misselijkheid.
- Sint-janskruid (hypericine)– St. Janskruid is in de volksmond gebruikt voor de behandeling van milde depressie. Het is bekend dat het de niveaus van alle proteaseremmer (PI) en niet-nucleoside reverse transcriptase-remmers (NNRTI) -klasse-geneesmiddelen verlaagt , waardoor de patiënt een risico loopt op resistentie tegen geneesmiddelen en falen van de behandeling.
- Knoflook– Van pillen en supplementen is aangetoond dat ze de serumspiegels van bepaalde hiv-medicijnen verlagen, met name Invirase (saquinavir), die met de helft kunnen worden verminderd wanneer ze gelijktijdig met knoflooksupplementen worden ingenomen. Verse knoflook of gekookte knoflook is daarentegen niet van invloed op de serumconcentraties in het serum.
- Grapefruitsap– Een glas grapefruitsap van acht ounce, ingenomen met Crixivan, kan de serumgehalten met 26% verminderen, terwijl een glazen sap van vergelijkbare grootte Invirase-spiegels met maximaal 100% kan verhogen (mogelijke bijwerkingen verhogen). Hoewel grapefruitsap niet noodzakelijkerwijs uit het dieet moet worden weggelaten, mag het niet twee uur vóór of twee uur na een dosis worden ingenomen.
- Een woord van heel dichtbijHet belang van goede voeding en een gezond, uitgebalanceerd dieet kan niet worden overschaduwd. Voedingsadvies kan mensen met hiv helpen hun voedingsbehoeften beter te begrijpen om beter te kunnen:
- Een gezond lichaamsgewicht bereiken en onderhoudenHandhaven van gezonde lipidenniveaus, inclusief cholesterols en triglyceriden
- Voedingscomplicaties voorspellen die kunnen voortvloeien uit sommige antiretrovirale medicijnenVoedingscomplicaties aanpakken die kunnen voortvloeien uit hiv-gerelateerde symptomen
- Voedingsmaatregelen uitvoeren om mogelijke door voedsel overgedragen opportunistische infecties te voorkomenDe rol van lichaamsbeweging kan niet worden genegeerd, met voordelen voor zowel de fysieke als mentale gezondheid (inclusief een vermindering van het risico op hiv-geassocieerde neurocognitieve stoornissen ).
In termen van suppletie kan een dagelijkse multivitamine ervoor zorgen dat wordt voldaan aan de behoeften van de microvoedingsstof, met name aan diegenen die geen voedingsdoelen kunnen bereiken. Het is echter niet aan te raden om vitamines in te nemen die hoger zijn dan de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid. Er zijn ook geen gegevens om het gebruik van kruidensupplementen te ondersteunen bij het behandelen van HIV-infectie of het verhogen van de werkzaamheid van antiretrovirale geneesmiddelen door de virale belasting van HIV te verminderen.
Vertel uw arts welke supplementen u gebruikt bij het bespreken van het beheer en de behandeling van uw hiv.
