Astma is een chronische longaandoening die leidt tot terugkerende perioden van piepende ademhaling (een hoog piepend geluid dat optreedt tijdens in- en uitademen), een gevoel van beklemd gevoel op de borst of zwaarte, een gevoel van onvoldoende lucht krijgen (kortademigheid) ) en hoesten. Bij mensen met astma worden longluchtwegen ontstoken, wat leidt tot vernauwing van de luchtwegen.
De spieren rond de luchtwegen worden gevoeliger en samentrekken als reactie op verschillende triggers, waardoor de symptomen van astma optreden.
Wat veroorzaakt astma om erger te worden?
Er zijn een aantal verschillende triggers die de astmasymptomen kunnen verergeren. Deze kunnen onder meer oefeningen, luchtweginfecties (vooral de verkoudheid), inhalatie-allergenen (zoals pollen, schimmelsporen, huidschilfers van huisdieren en huisstofmijten), irriterende stoffen (zoals tabaksrook), sterke emoties, stress of zelfs hormoonveranderingen zijn. niveaus (zoals bij de menstruatiecyclus van een vrouw).
Hoe is Astma vastgesteld?
Hoewel de symptomen van astma zeker suggestief zijn van een diagnose van astma, vooral als deze symptomen beter worden met het gebruik van geïnhaleerde bronchodilatatoren (zoals albuterol), is het eenvoudigweg niet voldoende om astma te diagnosticeren om de diagnose astma te stellen .
De diagnose van astma is afhankelijk van de meting van omkeerbare luchtstroomobstructie op spirometrie.
Als een bepaalde meting van de longfunctie, de FEV1 (geforceerd expiratoir volume in 1 seconde), ten minste 12% en 200 milliliter na de inhalatie van een bronchodilatator verhoogt, kan een diagnose van astma worden gesteld. De FEV1 is hoeveel lucht er uit de longen kan worden geblazen in de eerste seconde van uitademen.
Als deze waarde na het inhaleren van een bronchodilatator toeneemt, betekent dit dat de bronchodilatator de spieren in de luchtweg voldoende heeft kunnen ontspannen om meer lucht sneller naar buiten te laten komen, wat duidt op de aanwezigheid van obstructie van de luchtstroom. Een andere manier om hieraan te denken is een tuinslang knikken: als een tuinslang geknikt is, kan er nog water uitkomen. Zodra de slang niet meer wordt gekeken, komt het water veel sneller naar buiten. Dit is een soortgelijk proces van hoe lucht sneller uit de longen komt wanneer de obstructie van de luchtstroom wordt opgelost door inademing van een bronchodilatator.
De diagnose van astma kan ook worden gesteld via bronchoprovocatie, wat een test is die de longfunctie op spirometrie verlaagt. Mensen met astma hebben een verhoogde prikkelbaarheid van de luchtwegen in de longen en dit kan leiden tot een daling van de FEV1 door bronchoprovocatie. Bronchoprovocatie kan worden uitgevoerd met behulp van de inhalatie van medicijnen die directe samentrekking van de spieren in de luchtwegen veroorzaken (zoals methacholine), afgifte van allergische chemicaliën uit mestcellen in de longen (zoals met mannitol of allergenen), of met oefenen of inhaleren koude lucht. Een positieve uitdaging, die gewoonlijk wordt gedefinieerd als een afname van de FEV1 van 15-20% (afhankelijk van de gebruikte test), is suggestief voor (maar niet diagnostisch) astma omdat een positieve bronchoprovocatietest ook kan voorkomen bij mensen met allergische rhinitis en recente luchtweginfectie.
Negatieve bronchoprovocatietests kunnen zeer nuttig zijn om de mogelijkheid van astma uit te sluiten.
Andere tests die de aanwezigheid van astma kunnen suggereren of weerleggen, zijn piekstroommetingen, inflammatoire biomarkers zoals uitgeademde stikstofmonoxide en sputum eosinofielen. Geen van deze tests wordt momenteel als diagnostisch voor astma beschouwd, hoewel het nuttig kan zijn bij het monitoren van astma bij mensen die al gediagnosticeerd zijn met spirometrie.
Daarom moet astma ALLEEN ooit gediagnosticeerd worden met het gebruik van spirometrie – ofwel met behulp van een bronchodilatator om FEV1 te verhogen of door verschillende bronchoprovocatietesten te gebruiken om FEV1 te verlagen.
Bron:
