Het elektrocardiogram, of ECG, is de meest gebruikelijke test die artsen gebruiken om de conditie van het hart te beoordelen. Het ECG wordt zo veel gebruikt omdat het kan screenen op verschillende cardiale condities, ECG-machines zijn direct beschikbaar in de meeste medische faciliteiten en de test is eenvoudig uit te voeren, is in wezen vrij van risico’s en relatief goedkoop.
Hoe is het ECG voltooid?
Een persoon met een normaal ECG met 12 afleidingen gaat op een onderzoekstafel liggen met zijn of haar borst zichtbaar.
(Vrouwen kunnen hun beha’s meestal houden.) Er zijn in totaal tien elektroden (of elektroden) bevestigd – één op elke arm en been en zes op de borst …
De elektroden worden vervolgens gebruikt om de elektrische activiteit van het hart te registreren . Deze elektrische signalen worden naar de ECG-machine gestuurd, waar ze worden verwerkt en afgedrukt als een "ECG-tracering". De elektroden worden vervolgens verwijderd. De ECG-test duurt minder dan 5 minuten om uit te voeren.
Hoe ziet de ECG-tracering er uit?
De afbeelding op deze pagina toont een typisch, normaal ECG. De elektrische signalen gegenereerd door de tien elektroden zijn verwerkt tot 12 "aanzichten" van de elektrische activiteit van het hart – het zogenaamde 12-afleidingen ECG. Door eventuele afwijkingen op het ECG te onderzoeken en door te kijken naar de oorzaken van deze afwijkingen, kan de arts veel belangrijke aanwijzingen krijgen over de status van het hart.
Welke informatie kan er van het ECG worden geleerd?
Uit de ECG-tracering kan de volgende informatie worden bepaald:
- de hartslag
- of er hartritmestoornissen zijn, zoals premature ventriculaire complexen of atriale fibrillatie.
- of er "geleidingsafwijkingen" zijn (afwijkingen in hoe de elektrische impuls zich over het hart verspreidt), zoals bundeltakblok.
- of er enig teken is van een lopend of een voorafgaand myocardiaal infarct
- of er duidelijke tekens zijn van coronaire hartziekte (CAD)
- of de hartspier abnormaal verdikt is geworden, zoals bij hypertrofische cardiomyopathie.
- of er tekenen zijn van aangeboren elektrische afwijkingen, zoals Brugada-syndroom.
Al deze functies zijn potentieel belangrijk. Hoewel het ECG een duidelijke diagnose kan stellen voor bepaalde hartaandoeningen (zoals hartritmestoornissen), is het vaker nuttig als screeningstest. Afwijkingen op het ECG moeten vaak worden gevolgd door een meer definitieve test om een definitieve diagnose te stellen. Als het ECG bijvoorbeeld mogelijke CAD aangeeft, kan een stresstest of hartkatheterisatie nodig zijn. Als ventriculaire hypertrofie wordt gezien, is vaak een echocardiogram nodig om te controleren op hartklepaandoeningen (zoals aortastenose) of andere structurele afwijkingen.
Wat zijn de beperkingen van het ECG?
- Het ECG geeft alleen de hartslag en het ritme weer gedurende de paar seconden die nodig zijn om het ECG te registreren. Als een intermitterende aritmie wordt vermoed, kan ambulante monitoring vereist zijn.
- Het ECG kan vaak normaal of bijna normaal zijn bij patiënten met niet-gediagnosticeerd CAD of andere vormen van hartaandoeningen (fout-negatieve resultaten).
- Veel "afwijkingen" die op het ECG verschijnen blijken geen medische betekenis te hebben nadat een grondige evaluatie is gedaan (fout-positieve resultaten).
Wanneer moet u een ECG hebben?
Het is redelijk dat uw arts een ECG uitvoert wanneer hij u de eerste keer ziet, als een basisstudie. Deze test kan vervolgens worden vergeleken met een latere test om te zien of er een wijziging is opgetreden.
Het is ook redelijk om een ECG uit te voeren als onderdeel van een jaarlijks medisch onderzoek als u in het verleden een hartaandoening heeft gehad of als u significante risicofactoren hebt voor hartaandoeningen. Als u echter volledig gezond bent en geen grote risicofactoren kent, raden de meeste deskundigen niet langer "routinematige" jaarlijkse ECG’s aan.
