Wat zouden we zijn zonder onze herinneringen? Als je je niet herinnerde waar je was geweest of waar je om gaf, zou je dan nog steeds zijn wie je nu bent? Stel dat u bent vergeten hoe u normaal op anderen reageert, alles wat u op school hebt geleerd of wat u in uw hele leven hebt geleerd?
Ons vermogen om te onthouden en te leren behoren tot de meest fundamentele en belangrijke vaardigheden van onze hersenen.
Niet alleen laten de hersenen ons toe om alles om ons heen te ervaren, het stelt ons ook in staat om ons verleden opnieuw te ervaren. Bovendien doet het dit op verschillende manieren, met behulp van verschillende soorten geheugen.
Wat was het beste wat je vandaag is overkomen? Dat is een voorbeeld van een autobiografisch of episodisch geheugen, wanneer we ons iets in de context herinneren, zoals het onthouden van de koffie van de ochtend. Het onderscheidt zich van eidetic geheugen, een geheugen van feiten los van ervaring, zoals de wetenschap dat Parijs de hoofdstad van Frankrijk is. Je vermogen om dit te lezen is gebaseerd op een ander soort geheugen dat procedurele herinnering wordt genoemd – het soort geheugen dat herinnert hoe je iets moet doen "zoals fietsen."
Geheugen kan nog verder worden onderverdeeld – werkgeheugen maakt het bijvoorbeeld mogelijk om Houd een paar seconden per keer iets in gedachten, laat los, zoals een telefoonnummer dat u onmiddellijk moet kiezen en nooit meer. Kortetermijngeheugen gaat langer mee, misschien een uur of zo, en langetermijngeheugen kan een leven lang meegaan.
De delingen van deze herinnering vervagen vaak in werkelijkheid, maar bieden een kader voor het begrijpen van hoe de hersenen zich herinneren.
De hippocampusformatie en het limbisch systeem
Een beroemd chirurgisch ongeluk uit de jaren 1950 leidde tot veel van onze kennis over geheugenvorming. H.M. was een jonge man met aanvallen uit zijn mediane temporale kwabben die artsen ertoe bracht ze allebei te verwijderen.
Het resultaat leek veel op de film "Memento", waarbij de hoofdrolspeelster zich slechts enkele minuten per keer kan herinneren. De herinneringen van H.M. vóór de operatie bleven intact tot aan zijn dood, ook al behandelden de artsen waarmee hij na het ongeluk werkte, zichzelf honderden keren opnieuw.
De mediale slaapkwabben bevatten de hippocampus, een hersenstructuur met een uitgebreide S-vormige curve die fantasierijke pathologen inspireerde om het naar het Grieks te noemen voor ‘zeepaardje’. Binnen de rondingen van de hippocampus zijn verschillende neuronen omgevouwen op elkaar, samenwerken om de basis te leggen voor nieuwe herinneringen.
Hoewel de rol van de hippocampus in het geheugen algemeen bekend is, is het slechts een deel van een netwerk dat zich uitstrekt over vrijwel de hele hersenen. Zowel zeer lange als zeer korte-termijnherinneringen kunnen vrij goed bestaan zonder de hippocampus en nabijgelegen structuren, zoals blijkt uit sommige van de behouden vaardigheden van H.M. Zonder de hippocampus en aanverwante structuren kunnen de meeste nieuwe herinneringen echter niet standhouden.
De hippocampus werkt niet alleen, maar als onderdeel van een neuraal netwerk, goed bestudeerd door medische studenten, het Papez-circuit. Dit omvat de hippocampus, mammillaire lichamen (twee kleine structuren nabij de hersenstam), delen van de thalamus en de cingulate cortex.
Andere delen van de hersenen, zoals de basale voorhersenen, spelen een rol in het geheugen. De basale voorhersenen stuurt acetylcholine naar de hersenschors. Deze projecties zijn beschadigd bij de ziekte van Alzheimer – medicijnen zoals Aricept werken door het verhogen van de acetylcholinegehalte.
De hersenschors
Terwijl de hippocampus en het limbisch systeem van cruciaal belang zijn voor de geheugenvorming, worden die herinneringen uiteindelijk opgeslagen in de cortex. Verder is de rest van het brein betrokken bij strategieën voor leren en herinneren, evenals aandacht, die allemaal cruciaal zijn voor effectief leren en onthouden.
Werkgeheugen is een vorm van geheugen die informatie net lang genoeg bevat om deze te gebruiken of op te slaan voor later.
Er is aangetoond dat dit afhankelijk is van circuits met de frontale en pariëtale lobben. Schade aan deze regio’s kan leiden tot problemen om lang genoeg iets in gedachten te houden om de eerste fase van het memoriseren, de zogenaamde codering, te beginnen. Codering houdt in dat met de hippocampus wordt gewerkt om te organiseren en te selecteren welke informatie permanent moet worden opgeslagen.
Naast codering kan de cortex betrokken zijn bij het uit de opslag halen van herinneringen in een proces dat ‘ophalen’ wordt genoemd. Het is mogelijk dat iemand problemen heeft met het ophalen van het geheugen, zelfs als de codering correct is uitgevoerd. De meesten van ons hebben bijvoorbeeld de ervaring gehad om te worstelen om iets te onthouden, alleen om het later in onze gedachten te laten opduiken. Soms kan de verkeerde informatie worden opgehaald, zoals bij een confabulatie, waarbij het lijkt alsof iemand liegt over hun verleden, hoewel ze de valse herinnering ernstig geloven.
Geheugenstoornissen
Verschillende geheugenstoornissen hebben invloed op verschillende delen van de hersenen. De ziekte van Alzheimer, bijvoorbeeld, beschadigt klassiek de hippocampus, wat resulteert in problemen bij het vormen van nieuwe herinneringen, maar geen eerste probleem met herinneringen die al zijn opgeslagen. Frontale traumatische hersenschade kan leiden tot problemen met het werkgeheugen, wat betekent dat het moeilijk is om informatie lang genoeg in gedachten te houden om gecodeerd te worden. Eenmaal herinnerd, is de kans echter groter dat de informatie blijft bestaan, hoewel er ook enige moeilijkheid bij het ophalen kan zijn.
