Seroconversie is de tijd waarin een persoon antilichamen ontwikkelt tegen ziekteverwekkende micro-organismen (ziekteverwekkers genaamd). Antilichamen zijn de verdedigingsproteïnen geproduceerd door het immuunsysteem om een pathogeen te neutraliseren en zijn specifiek voor dat pathogeen en dat pathogeen alleen.
Wanneer bloedtests deze antilichamen kunnen detecteren, wordt gezegd dat een persoon seroconversie heeft.
HIV-seroconversie
In het geval van HIV betekent seroconversie dat een persoon geen HIV-negatief (zonder HIV-antistoffen) meer HIV-positief is (met HIV-antilichamen).
Seroconversie wordt bevestigd door een HIV-antilichaamtest. Het duurt meestal enkele weken voordat het lichaam voldoende antilichamen heeft aangemaakt voor de test om een HIV-positieve diagnose te bevestigen. Voorafgaand aan deze test kan de test onduidelijk zijn of een vals-negatief resultaat opleveren. Deze periode van onzekerheid staat bekend als de vensterperiode.
Zodra een persoon seroconverseerd is, zal hij of zij altijd seropositief zijn voor het leven. Zelfs als de persoon wordt geplaatst op HIV-therapie en in staat is om een niet-detecteerbare virale lading te bereiken, verdwijnt het virus nooit volledig. "Niet detecteerbaar" betekent eenvoudigweg dat de hoeveelheid virus het bloed zo laag is dat de momenteel beschikbare bloedtests ze niet kunnen detecteren.
Symptomen van HIV-seroconversie
Een persoon met seroconversie heeft mogelijk wel of geen symptomen van infectie.
Symptomatische infectie wordt meestal aangeduid als seroconversieziekte, acute seroconversie, acuut hiv-syndroom of acuut retroviraal syndroom (ARS).
ARS komt overal voor van 50 tot 70 procent van de nieuw geïnfecteerde personen. De symptomen van ARS zijn vergelijkbaar met die van griep of infectieuze mononucleosis en kunnen zijn:
- Koorts
- Vermoeidheid
- Hoofdpijn
- Keelpijn
- Spierpijn
- Gezamenlijke pijn
- Gezwollen lymfeklieren
Omdat de symptomen zo niet-specifiek zijn, worden ze vaak toegeschreven naar andere ziekten.
Een van de meer sprekende symptomen van ARS is een karakteristieke uitslag. De uitbraak heeft de neiging de bovenste helft van het lichaam te treffen met laesies die roodachtig, klein, vlak en niet jeukend zijn. Net als bij de andere ARS-symptomen kunnen ze overal van één tot vier weken na infectie verschijnen en verdwijnen ze gewoonlijk binnen één tot drie weken.
Vroege diagnose
Er zijn aanwijzingen dat de diagnose en behandeling van hiv tijdens een acute infectie de progressie van de ziekte aanzienlijk kan vertragen. Door het virus in de vroege weken met een behandeling te behandelen, geloven sommigen dat het virus minder mogelijkheden heeft om verborgen heiligdommen in weefsels en cellen te vestigen die bekend staan als latente reservoirs. Zodra HIV is ingebed in deze reservoirs, zijn ze bijna onmogelijk om uit het lichaam te verwijderen.
Daartoe kunnen nieuwere combinatie-HIV-combinatietests in slechts 12 dagen nauwkeurige resultaten opleveren in vergelijking met tests van de vorige generatie die minstens drie weken duurden. Deze combinatietests zijn in staat om dit te doen omdat ze zowel HIV-antilichamen als HIV-antigenen detecteren (eiwitten die worden aangetroffen op de schil van het virus zelf).
In vergelijking met gewone antilichamentests kunnen combinatiebepalingen zoals de ARCHITECT HIV Ag / Ab meer dan 90 procent van de acute HIV-infecties detecteren. Bij de overige tests kon slechts ongeveer een derde worden gevangen.
