Volgens Nicoli Nattrass, auteur van The AIDS Conspiracy: Science Fights Back, kunnen ontkenningsactivisten van AIDS worden gekenmerkt door vier symbolische rollen:
- "Heldenwetenschappers" – artsen of wetenschappers die alles gebruiken wetenschappelijke geloofsbrieven die zij mogelijk hebben om een patina van legitimiteit voor niet-ondersteund onderzoek te creëren.
- "Lofzangers" – zij die de denialistische oorzaak actief promoten bij het publiek, meestal onder de constructie van een samenzweerderig verhaal.
- "Levende pictogrammen" – personen met hiv die "levend bewijs" leveren dat een alternatieve remedie hen in leven houdt.
- "Cultropreneurs": zij die een samenzweerderig uitgangspunt gebruiken als marketingstrategie voor een alternatieve remedie of voor commercieel gewin.
De lijst van top vijf AIDS-ontkenners vertegenwoordigt elementen van deze verschillende symbolische rollen. Ze worden niet alleen beoordeeld op de invloed die ze hebben gehad gedurende een specifieke tijd in de hiv-geschiedenis, maar ook op de impact die sommige van hun berichten of acties vandaag nog hebben.
ACT UP / San Francisco
ACT UP (AIDS-coalitie om macht te ontketenen) is de belangrijkste AIDS-activistengroep die in 1987 werd opgericht door toneelschrijver Larry Kramer. Hoewel de organisatie werd gecrediteerd voor het bewerkstelligen van positieve veranderingen in biomedisch onderzoek en toegang voor mensen in de gezondheidszorg met HIV ging het ACT UP / San Francisco-hoofdstuk op een heel andere manier verder: hiv betwistte de oorzaak van aids en brak officieel de moedergroep in 2000.
Terwijl hun oorzaken de dierenrechten, homo-bevrijding, vegetarisme en de promotie omarmden van medicinale marihuana, werden hun argumenten meestal omlijst als een bijna anarchistische ontkenning van maatschappelijke hebzucht en verval. Volgens de website van de groep:
"De waarheid is dat mensen niet doodgaan aan aids. Mensen worden ziek en sterven aan … immunosuppressieve aspecten van het dagelijks leven in onze giftige, pelsaanbidding, ozonafbrekende, geldgedreven, consumentistische ) maatschappij. "
Ondanks de afnemende ledenaantallen in latere jaren, trok hun anti-establishment houding steun van de wil van Pretenders leadzanger Chrissie Hynde (die $ 5.000 aan de oorzaak schonk) en de People for the Ethical Treatment of Animals (PETA), met wie ze marcheerden in protest van dierproeven.
Het was misschien de verspreide, lukrake aard van de missie van de groep die hen in staat stelde om steun te vinden van diegenen die anders hun ontkenningsgezindheid zouden hebben ondervraagd. De leider van ACT UP / SF, David Pasquarelli, stierf in 2004 op 36-jarige leeftijd door complicaties van HIV, terwijl landgenoot Michael Bellefontaine in 2007 op 41-jarige leeftijd overleed aan een niet-gespecificeerde systemische infectie.
Matthias Rath
De in Duitsland geboren Matthias Rath, de bekende vitaminemagnaat en hoofd van het Dr. Rath Research Institute in Californië, maakte internationale krantenkoppen toen hij beweerde dat vitamines (waarnaar hij verwijst als "cellulaire geneeskunde") hiv effectief kunnen behandelen terwijl ze benadrukten dat antiretrovirale geneesmiddelen (ARV’s) zowel toxisch als gevaarlijk waren.
Tijdens de hoogte van de AIDS-pandemie in 2005 in Zuid-Afrika, deelde de organisatie van Rath tienduizenden brochures uit aan arme zwarte townships die hiv-positieve inwoners aanspoorden hun ARV’s te verlaten en vitamines te gebruiken.
Kort daarna werd Rath voor de rechtbank gedaagd voor het uitvoeren van ongeoorloofde vitamineproeven (waarbij naar verluidt meerdere mensen stierven) en het werd vervolgens verboden nieuwe advertenties voor zijn producten te publiceren of voort te zetten in onderzoek in Zuid-Afrika.
De gepercipieerde steun van de overheid – Zuid-Afrikaanse minister van volksgezondheid Manto Tshabalala-Msimang en de Raad voor geneesmiddelencontrole werden ook genoemd in het pak – wat de invloed was van de dissidente claims van Rath.
Christine Maggiore
Christine Maggiore werd door velen beschouwd als het kind van de aids-dissidentenbeweging. De oprichter van de organisatie, Alive & Well AIDS Alternatives, Maggiore bevorderde de opvatting dat HIV niet de oorzaak van AIDS was en adviseerde HIV-positieve zwangere vrouwen om geen ARV’s te nemen.
Maggiore werd in 1992 gediagnosticeerd met HIV. Terwijl ze aanvankelijk als vrijwilliger met zulke welbekende HIV-liefdadigheidsinstellingen als AIDS Project Los Angeles en Women At Risk werkte, was het tijdens een ontmoeting met AIDS-dissident Peter Duesberg dat ze de mainstream actief begon te bevragen. wetenschap. Ze haalde snel de krantenkoppen omdat ze ARV’s tijdens haar zwangerschap vermeed en vervolgens haar dochter Eliza Jane de borst gaf terwijl ze beweerde dat HIV volkomen ongevaarlijk was.
Zo overtuigend was Maggiore als activist die de Zuid-Afrikaanse regering haar uitnodigde om te exposeren op de 2000 International AIDS Conference in Durban. Haar ontmoeting met de toenmalige president Thabo Mbeki zou invloed hebben gehad bij zijn beslissing om de financiering van medisch onderzoek naar HIV-positieve zwangere vrouwen te blokkeren.
Beyond Maggiore’s vermogen om steun te krijgen van diegenen die haar als een baken van hoop zagen, kreeg ze frequent – en soms morbide – media-aandacht van diegenen die betwijfelden of ze zich echt zou martelen voor de zaak, zelfs toen haar eigen gezondheid begon te falen . (Omgekeerd, tijdens dezelfde periode, haalde HIV-positieve activist Zackie Achmat internationale aandacht voor het weigeren om ARV’s te nemen totdat de Zuid-Afrikaanse regering ermee instemde om de drugs aan het grote publiek te verspreiden.)
Onder de aanhangers van Maggiore waren leden van de rockgroep, de Foo Fighters, die in 2001 een uitverkocht benefietconcert voor haar organiseerde (een standpunt dat ze sindsdien hebben ingenomen op de website van hun band). Eliza Jane stierf op de leeftijd van drie van pneumocystis pneumonie. Maggiore stierf in 2008 op de leeftijd van 58 van een verspreide herpesinfectie en bilaterale pneumonie.
Dr. Peter Duesberg
Peter Duesberg wordt grotendeels beschouwd als de vader van de aids-dissidentenbeweging. Duesberg, geboren in 1936 in Duitsland, ontving in zijn vroege carrière veel lof voor zijn onderzoek naar kankerverwekkende virussen en groeide snel uit tot een prominente speler, en kreeg uiteindelijk op 36-jarige leeftijd een aanstelling van de University of California, Berkeley.
Bij het begin van de aidscrisis in 1987 werd Duesberg echter het centrum van een wetenschappelijke controverse door te veronderstellen dat recreatieve drugs zoals alkylnitraten (ook bekend als "poppers") de oorzaak van AIDS waren en dat HIV zelf onschadelijk was. Later ging hij door met het opnemen van ARV’s als veroorzakers van het syndroom.
Terwijl Duesberg tijdens de eerste dagen van de crisis steun wist te verwerven, waaronder de Nobelprijswinnaar biochemicus Kary Banks Mullis (die ironisch genoeg werd geëerd voor zijn werk met PCR-technologie die werd gebruikt bij het testen van virale ladingen), was het niet tot zijn ontmoeting met -Zuid Afrikaanse president Thabo Mbeki dat de invloed van Duesberg echt gevoeld werd.
In 2000 werd Duesberg (samen met collega-ontkenners Harvey Bialy, David Rasnick, Robert Giraldo, Sam Mhlongo en Etienne de Harven) uitgenodigd om deel te nemen aan het adviespanel van Mbeki over hiv en aids, een zeer gepubliceerde denktank die leidde tot de ideologische verklaring van Mbeki dat "het mij leek dat we niet alles de schuld konden geven van een enkel virus."
De onbuigzame houding van Mbeki tegen HIV – zelfs zijn aandrang om ‘HIV en AIDS’ te gebruiken om de twee symbolisch van elkaar te scheiden – werd als een belangrijke reden beschouwd voor zijn uiteindelijke verwijdering in 2008. In verband met de rol van Duesberg in Zuid-Afrika, Max Essex van de Harvard School of Public Health, vroeg zich af of Duesberg gewoon een "plagerij voor de wetenschappelijke gemeenschap" of een "enabler tot massamoord" was voor de doden ten gevolge van jarenlange ontkenning door de regering. Duesberg blijft zijn dissidententheorieën publiceren, meest recent in het decembernummer van het peer-reviewed Italian Journal of Anatomy and Embryology.
Oud-Zuid-Afrikaanse president Thabo Mbeki
Het zou veel te gemakkelijk zijn om te concluderen dat het ontkenningsbeleid van de voormalige Zuid-Afrikaanse president Thabo Mbeki werd gedreven door een simpel "samenkomen" van op elkaar afgestemde ideologieën, of dat hij op de een of andere manier "in de war was" door de dissidenten koos hij ervoor om te omhelzen.
Vanaf zijn vroegste tijd als plaatsvervangend president tot Nelson Mandela, werd Mbeki gezien als een gemakkelijk te omarmen "Afrikaanse oplossingen" voor de ziekte vergeleken met die van de reguliere "Westerse" wetenschap. Op een gegeven moment omvatte dit het gebruik van een krachtig industrieel oplosmiddel genaamd Virodene, dat illegaal op mensen werd getest in zowel Zuid-Afrika als Tanzania.
In veel van Mbeki’s toespraken over of rond het onderwerp HIV, waren er vaak onderstromen van antikolonialisme of suggesties dat HIV een middel was waarmee ‘het Westen’ het Afrikaanse volk kon manipuleren, uitbuiten of onderdrukken.
In een gepubliceerde biografie van journalist Mark Gevisser zou Mbeki naar verluidt AIDS-wetenschappers hebben vergeleken met artsen van het Nazi-concentratiekamp en zwarte mensen die orthodoxe aidswetenschap accepteerden als "onderdrukt" slachtoffers van een slavenmentaliteit. Ter rechtvaardiging van zijn beslissing om de distributie van ARV’s aan het grote publiek te blokkeren, merkte Mbeki op dezelfde manier op:
"Ik ben verrast door de vastberadenheid van veel mensen in ons land om alle intellectuele integriteit op te offeren om als verkoper van het product van één farmaceutisch bedrijf op te treden. ."
Omdat hij zo ongecontroleerd bleef in het gezicht van de steeds toenemende HIV-sterfgevallen, concludeerden velen dat AIDS-ontkenning eenvoudig de politieke ideologieën van Mbeki diende, waardoor hij misleidend beleid kon omhelzen met de volledige instemming van westerse ‘experts’.
Sinds de ontslagname van Mbeki in 2008 is er een enorme ommekeer in Zuid-Afrika geweest, dat vandaag het grootste ARV-programma ter wereld heeft. Maar volgens onderzoek van Harvard University resulteerde de tragische vertraging in de respons in meer dan 340.000 met HIV verwante doden, 170.000 nieuwe infecties en 35.000 baby’s die met HIV werden geboren tussen 1999 en 2007. Toch blijft Mbeki vreemd onaangeroerd, beweert in een Newsweek interview in maart 2016:
"Waarom werd van de Zuid-Afrikaanse regering … verwacht dat ze zich zouden concentreren op de negende belangrijkste doodsoorzaak, als zo goed als minder urgente en belangrijke de eerste acht belangrijkste doodsoorzaken, zelfs samen te behandelen?"
