Het goede arts behandelt de ziekte; de grote arts behandelt de patiënt met de ziekte ~ William Osler (Canadian Arts, 1849-1919)
Heb je je ooit afgevraagd wat patiënten willen van een ontmoeting met een arts? In de gedachten van één arts (Delbanco, 1992):
- Patiënten willen kunnen vertrouwen op de competentie en werkzaamheid van hun zorgverleners.
- Patiënten willen effectief kunnen onderhandelen over het zorgstelsel en met waardigheid en respect behandeld kunnen worden.
- Patiënten willen begrijpen hoe hun ziekte of behandeling hun leven zal beïnvloeden, en ze zijn vaak bang dat hun artsen hen niet alles vertellen wat ze willen weten.
- Patiënten willen bespreken welk effect hun ziekte zal hebben op hun familie, vrienden en financiën.
- Patiënten maken zich zorgen over de toekomst.
- Patiënten maken zich zorgen over en willen leren hoe ze voor zichzelf kunnen zorgen weg van de klinische omgeving.
- Patiënten willen dat artsen zich concentreren op hun pijn, lichamelijk ongemak en functionele handicaps.
De relatie
De relatie tussen patiënt en arts is sinds het begin van de jaren 1900 geanalyseerd. Voordat medicijnen meer wetenschap dan kunst waren, werkten artsen aan het verfijnen van hun manier van slapen, omdat genezingen vaak onmogelijk waren en de behandeling een beperkt effect had.
Toen in het midden van de eeuw wetenschap en technologie ontstonden, werden de interpersoonlijke aspecten van de gezondheidszorg overschaduwd.
Er is nu een hernieuwde belangstelling voor geneeskunde als een sociaal proces. Een arts kan een patiënt evenveel kwaad doen door een woord te laten glippen als met een mes.
Instrumentele en expressieve componenten
De arts-patiëntrelatie overschrijdt twee dimensies:
- instrumenteel
- expressief
Het "instrumentele" onderdeel omvat de bekwaamheid van de arts bij het uitvoeren van de technische aspecten van zorg, zoals:
- het uitvoeren van diagnostische tests
- fysieke onderzoeken
- voorschrijven van behandelingen
De "expressieve" component weerspiegelt de kunst van het medicijn, inclusief het affectieve deel van de interactie zoals warmte en empathie, en hoe de arts de patiënt benadert.
Gebruikelijke modellen voor patiënt-artsrelaties
Het activiteit-passiviteitsmodel – niet het beste model voor chronische artritis
Het is de mening van sommige mensen dat het verschil in kracht tussen de patiënt en de arts noodzakelijk is voor het constante verloop van medische zorg. De patiënt zoekt informatie en technische assistentie en de arts formuleert beslissingen die de patiënt moet accepteren. Hoewel dit geschikt lijkt in medische noodsituaties, heeft dit model, bekend als het activiteit-passiviteitsmodel, populariteit verloren bij de behandeling van chronische aandoeningen, zoals reumatoïde artritis en lupus. In dit model behandelt de arts de patiënt actief, maar de patiënt is passief en heeft geen controle.
Het Guidance-Cooperation Model – Het meest voorkomende model
Het begeleiding-samenwerkingsmodel komt het meest voor in de huidige medische praktijk. In dit model adviseert de arts een behandeling en werkt de patiënt samen. Dit valt samen met de "dokter weet het beste" theorie waarbij de arts ondersteunend en niet-autoritair is, maar toch verantwoordelijk is voor het kiezen van de juiste behandeling.
Van de patiënt met minder kracht wordt verwacht dat deze de aanbevelingen van de arts opvolgt.
Het model voor wederzijdse participatie – gedeelde verantwoordelijkheid
In het derde model, het model voor wederzijdse participatie share, delen de arts en de patiënt de verantwoordelijkheid voor het nemen van beslissingen en het plannen van de behandelingskuur. De patiënt en de arts respecteren elkaars verwachtingen, gezichtspunten en waarden.Sommigen hebben betoogd dat dit het meest geschikte model is voor chronische ziekten, zoals reumatoïde artritis en lupus, waarbij patiënten verantwoordelijk zijn voor de uitvoering van hun behandeling en het bepalen van de werkzaamheid ervan.
De veranderingen in de loop van chronische reumatische aandoeningen vereisen dat een arts en patiënt een open communicatie hebben.
Wat is echt het optimale model voor chronische artritis?
Sommige reumatologen zijn van mening dat het optimale arts-patiënt-relatiemodel zich ergens tussen
begeleiding-samenwerking en wederzijdse participatie bevindt. In werkelijkheid zal de aard van de dokter-patent-relatie waarschijnlijk veranderen in de loop van de tijd. Al vroeg, op het moment van de diagnose, is voorlichting en begeleiding nuttig bij het leren omgaan met de ziekte. Zodra de behandelplannen zijn vastgesteld, gaat de patiënt op weg naar het model voor wederzijdse deelname , omdat zij hun symptomen controleren, problemen melden en samenwerken met de arts om hun behandelplan aan te passen. De effectiviteit van de behandeling
De effectiviteit van de behandeling is grotendeels afhankelijk van het feit dat de patiënt de aanwijzingen van de arts (d.w.z. compliance) uitvoert. Behandelingsopties voor artritis kunnen betrekking hebben op:
het nemen van voorgeschreven medicijnen
- bewegingsbereik en versterkende oefeningen
- gewrichtsbeschermingstechnieken
- natuurlijke remedies
- pijnverlichtingstechnieken
- ontstekingsremmende voeding
- gewichtsbeheersing
- fysiotherapie
- Niet-naleving van het behandelplan veronderstelt een negatieve uitkomst, met de veronderstelling dat:
de behandeling geschikt en meestal effectief is
- er een verband bestaat tussen therapietrouw en een betere gezondheid
- de patiënt in staat is om het behandelplan uit te voeren
- Wat zijn de effecten van een effectieve relatie tussen patiënt en arts?
