Het femur, ook wel bekend als het dijbot, is een van de grootste en sterkste botten in het lichaam en strekt zich uit van het heupgewricht tot aan het kniegewricht. Omdat het zo sterk is, heeft het een aanzienlijke kracht nodig om het te breken.
Dat gezegd hebbende, bepaalde medische aandoeningen kunnen het bot verzwakken en maken het kwetsbaarder voor breuken. Deze omvatten osteoporose, tumoren, infectie en zelfs bepaalde bisfosfonaatmedicijnen die worden gebruikt om osteoporose te behandelen.
Onderbrekingen van deze soorten worden pathologische femurfracturen genoemd.
Dijbeenfracturen worden over het algemeen in drie grote categorieën verdeeld:
Proximale femurfracturen
Proximale femurfracturen of heupfracturen hebben betrekking op het bovenste gedeelte van het dijbot net naast het heupgewricht. Deze fracturen zijn verder onderverdeeld in verschillende typen:
- Femurale nekfracturen zijn de fracturen die optreden wanneer de bal van het kogelgewricht aan de bovenkant van het dijbeen wordt gebroken.
- Intertrochanterische heupfracturen komen net onder de femurhals voor en zijn gemakkelijker te herstellen dan femurhalsfracturen.
- Bekken met bekkeninsufficiëntie treden eerder op in het bekkenbeen dan in het dijbeen zelf en kunnen vaak zonder een operatie worden behandeld.
Fosforale schachtfracturen
Een femorale schachtfractuur is een ernstige verwonding die meestal optreedt als gevolg van een botsing met hoge snelheid of een val van grote hoogte.
De behandeling vereist bijna altijd een operatie.
De meest gebruikelijke procedure omvat het inbrengen van een metalen paal (bekend als een intramedullaire staaf) in het midden van het dijbot. Dit helpt de twee uiteinden opnieuw te verbinden, die vervolgens worden vastgezet met schroeven boven en onder de breuk. De intramedullaire staaf blijft meestal in het bot zitten maar kan worden verwijderd als deze pijn of andere problemen veroorzaakt.
Een minder gebruikelijke techniek is het gebruik van platen en schroeven om de breuk vast te zetten, die vervolgens op zijn plaats wordt gehouden door een externe fixator. De fixator, die zich buiten het been bevindt maar de huid binnendringt om de botsegmenten te stabiliseren, zorgt ervoor dat het femur volledig geïmmobiliseerd is en beter in staat is om te helen.
Supracondylaire femurfracturen
Een supracondylaire femurfractuur is een ongewone blessure die net boven het kniegewricht optreedt. Deze fracturen hebben vaak betrekking op het kraakbeenoppervlak van het kniegewricht en worden meestal gezien bij mensen met ernstige osteoporose of bij patiënten die eerder een volledige knie-vervangingsoperatie hebben ondergaan.
Een supracondylaire femurfractuur is een problematische aandoening, omdat dit het risico op het ontwikkelen van knie-artritis op latere leeftijd kan vergroten.
De behandeling van een supracondylaire femurfractuur is zeer variabel en kan een gegoten of beugel, een externe fixator, een intramedullaire staaf of het gebruik van platen en schroeven omvatten.
Behandeling
Een femurfractuur wordt altijd beschouwd als een medisch noodgeval dat onmiddellijke evaluatie en behandeling in een ziekenhuis vereist. De behandeling is grotendeels afhankelijk van de locatie van de breuk en het patroon en de omvang van de breuk.
Even belangrijk is de gezondheidsstatus van het individu, inclusief de kracht en dichtheid van het aangedane bot.
Computertomografie (CT) en MRI-scans (magnetic resonance imaging) zijn twee standaardmethoden om dit te beoordelen.
