25 Interessante feiten over diabetes

Trivia kunnen leuk en interessant zijn, vooral als u iets leert dat dicht bij huis ligt. Of u diabetes hebt of iemand kent die dat wel doet, u wilt wellicht enkele interessante feiten over deze ziekte leren. Zien hoe sterk de behandeling is geëvolueerd, kan krachtiger zijn. Bovendien kan meer leren over diabetes u helpen uw bewustzijn te vergroten en u te motiveren om de controle te nemen. Zoals het gezegde luidt, kennis is macht.

De vroegst bekende schriftelijke vermelding die waarschijnlijk naar diabetes verwijst, was in 1500 voor Christus in de Egyptische Ebers-papyrus. Het verwees naar de symptomen van frequent urineren.

Diabetes symptomen zoals dorst, gewichtsverlies en overmatig plassen werden erkend voor meer dan 1200 jaar voordat de ziekte werd genoemd.
De Griekse arts Aretaeus (30-90CE) kreeg de naam "diabetes". Hij registreerde een ziekte met symptomen zoals constante dorst (polydipsie), overmatig urineren (polyurie) en gewichtsverlies. Hij noemde de aandoening ‘diabetes’, wat ‘doorstromen’ betekent.
Dr. Thomas Willis (1621-1675) noemde diabetes het "pissing evil" en beschreef de urine van mensen met diabetes type 2 als "heerlijk zoet, alsof het doordrenkt was met honing of suiker." Hij was ook de eerste die pijn en prikken beschreef tegen zenuwbeschadiging door diabetes.
In de oudheid testten artsen op diabetes door urine te proeven om te zien of het zoet was. Mensen die urine proefden om diabetes te controleren, werden ‘waterproevers’ genoemd. Andere diagnostische maatregelen omvatten controle om te zien of urine mieren of vliegen aantrok.

Eind jaren vijftig adviseerde een Franse arts met de naam Priorry zijn patiënten met diabetes om grote hoeveelheden suiker te eten. Het is duidelijk dat die behandelingsmethode niet lang stand hield, omdat suiker de bloedsuikers verhoogt.
Vroeger waren er geen bloedglucosemeters. In plaats daarvan testten ze op bloedsuiker met behulp van urine. In 1941 gebruikte Ames Diagnostics Clinitest® bruistabletten om suiker te testen om urine te testen. Dit betekende het mengen van urine en water in een reageerbuis en het toevoegen van een kleine blauwe pil die een chemische reactie veroorzaakte die een ernstig lichamelijk brandwondletsel kon veroorzaken als gevolg van extreme hitte. De kleur van de vloeistof zou aangeven of er glucose in de urine zat.

In 1969-1970 is de eerste draagbare bloedglucosemeter gemaakt door Ames Diagnostics. Het werd de Ames reflectiemeter (ARM) genoemd. Ames werd later een onderdeel van Bayer. Het apparaat leek veel op de tricorder-apparaten die in de originele Star Trek-serie werden gebruikt. Ze kosten ongeveer $ 650 en waren alleen voor artsen om te gebruiken in hun praktijken of ziekenhuizen. Draagbare bloedglucosemeters voor thuisgebruik door patiënten werden pas in de jaren tachtig in de Verenigde Staten verkocht.
Dr. Richard Bernstein, auteur van het populaire boek
Dr. Bernstein’s Diabetes Solution , was de eerste persoon die een draagbare meter gebruikte om zijn bloedsuikerspiegel thuis te controleren. Hij was op dat moment een ingenieur en in slechte gezondheid als gevolg van type 1 diabetes. Hij kreeg een ARM-meter die alleen voor artsen is bedoeld. Omdat hij in die tijd geen arts was, sprak hij zijn vrouw (die een psychiater was) om het apparaat voor hem te krijgen. Zijn diabetes toestand is drastisch verbeterd. Vervolgens voerde hij campagne voor draagbare bloedglucosemeters thuis voor thuisgebruik door de patiënt. Hij kon geen medische tijdschriften krijgen om zijn studies te publiceren, dus ging hij op 43-jarige leeftijd naar de medische school en werd hij een endocrinoloog.Dr. Elliott P. Joslin, oprichter van het Joslin Diabetes Center, was de eerste arts die zich specialiseerde in diabetes en zelfmanagement aanmoedigde. Hij raakte geïnteresseerd nadat zijn tante werd gediagnosticeerd en kreeg te horen dat er geen genezing en weinig hoop was. Ze stierf kort na diabetes aan complicaties. Zijn moeder werd gediagnosticeerd in het jaar waarin hij zijn praktijk begon in 1898 (een paar jaar na de dood van zijn tante). Hij hielp haar haar diabetes te beheersen en ze leefde nog 10 jaar, wat voor die tijd best een prestatie was.

Dr. Elliot P. Joslin zei dat diabetes "het beste van de chronische ziekten" is omdat het "schoon, zelden lelijk, niet besmettelijk, vaak pijnloos en vatbaar voor behandeling is."
In 1916 ontwikkelde Dr. Frederick M. Allen een ziekenhuisbehandelingsprogramma dat het dieet van diabetespatiënten beperkte tot whisky vermengd met zwarte koffie (heldere soep voor niet-drinkers). Patiënten kregen dit mengsel elke twee uur toegediend totdat de suiker uit de urine verdween (meestal binnen 5 dagen). Ze kregen toen een zeer streng koolhydraatarm dieet. Dit programma had de beste behandelingsresultaten voor zijn tijd. Allen’s werk trok de aandacht van Dr. Elliot P. Joslin, die het gebruikte als basis voor een caloriebeperkende dieetstudie en -behandeling.

Dr. Priscilla White was een pionier in de behandeling van diabetes tijdens de zwangerschap. Ze vervoegde de praktijk van dr. Elliott P. Joslin in 1924, toen het slagingspercentage van de foetus 54% bedroeg. Tegen de tijd dat zij in 1974 met pensioen ging, bedroeg het succespercentage van de foetus 90%.
Vóór 1921 was de voorkeursbehandeling voor type 2-diabetes verhongering of halfhonger.
In 1922 werd ontdekt dat de alvleesklier een rol speelt bij diabetes. Onderzoekers die spijsvertering bestuderen, verwijderden de alvleesklier van gedomesticeerde honden in een laboratorium. Een assistent zag een groot aantal mieren aangetrokken tot de urine van de hond. De urine werd getest en er bleek een extreem hoog suikergehalte te zijn.
Diabetes type 1 en type 2 werden officieel gedifferentieerd in 1936. Het verschil was echter opgemerkt in de jaren 1700 toen een arts opmerkte dat sommige mensen leden aan een meer chronische aandoening dan anderen die stierven in minder dan vijf weken na het begin van de symptomen.
Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie werden de grootste aantallen mensen met diabetes geschat voor de regio’s Zuidoost-Azië en West-Stille Oceaan, die ongeveer de helft van de diabetes in de wereld vertegenwoordigen.
Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie leven ongeveer 422 miljoen mensen wereldwijd met diabetes (gegevens uit 2014), bijna een verdubbeling van de prevalentie sinds 1980.
In 1942 werd de eerste orale type 2 diabetesmedicatie geïdentificeerd, een sulfonylureum (een medicijn dat stimuleert de alvleesklier om insuline te produceren).
In 1963 was het eerste prototype van een insulinepomp die zowel glucagon als insuline afleverde vergelijkbaar met een rugzak en werd ontwikkeld door dr. Arnold Kadish.
Vandaag zijn er meer dan 7 klassen orale geneesmiddelen om type 2-diabetes te behandelen en te behandelen.
Mensen met type 2-diabetes kunnen ook niet-insuline-injectables, GLP-1-agonisten gebruiken voor de behandeling en het beheer van type 2-diabetes.
In 2016 keurde de Federal Drug Administration het eerste closed-loop-systeem voor insulinetoediening, het Minimed 670G-systeem, goed.
In 2017 raakte de eerste glucosemeter zonder vingerstick op de Amerikaanse markt. Het Freestyle Libre-systeem maakt gebruik van de nieuwste technologie om elke minuut real-time glucosemetingen te geven met behulp van een vooraf gekalibreerde sensor (u hoeft dit niet te kalibreren met een vingerstokje, dit gebeurt in de fabriek).
In 2018 keurde de FDA het gebruik van een nieuwe GLP-1-agonist, Ozemic (semaglutide) van Novo Nordisk, goed als aanvulling op dieet en lichaamsbeweging voor de behandeling van diabetes type 2 bij volwassenen. Semaglutide is de zevende GLP-1-agonist die moet worden goedgekeurd in de Verenigde Staten en de vierde eenmaal-wekelijkse injecteerbare om goedkeuring te krijgen.
Hulpbronnen:

1. Wereldgezondheidsorganisatie. Wereldwijd rapport over diabetes.

2. Diabetes.co.uk. Diabetes geschiedenis.